(UJEMNE, ZEROWE I DODATNIE) PUBLIKACJA, ROZMOWA I TEKST
W twórczości, biografii, biologii, astronomii, kosmologii i fizyce analizowanych przez równanie struktur mamy do czynienia między innymi z ujemnymi, zerowymi i dodatnimi – publikacją, rozmową i tekstem.
Funkcjonuje tu tzw. zasada izomorfizmu termodynamicznego, zgodnie z którą biografia, ontogeneza, historia cywilizacji, filogeneza, historia kosmosu i historia fizyczna mogą być izomorficzne względem siebie. Tak więc podobne mechanizmy i reguły funkcjonują we wszystkich powyższych fazach.
Tutaj punktem wyjścia są podstawowe wzory równania struktur:
w = mu = katn = (aś + pś)t, stąd p = aśt(ktn-1 – 1) oraz
(az + ai) = a, stąd az = w/t i ai = - p/t oraz w = at + p, gdzie
w – wartość struktury
mu – masa ustrukturyzowana struktury
k – stała rozwoju
a, aś – mem
t – czas
n – paradygmat
pś – publikacja średnia (średnioroczna)
p – publikacja
az – mem tekstowy (zapisowy)
ai – mem interpersonalny
Tutaj operuję stworzonym pojęciem, konstruktem teoretycznym
az = w/t, nazywając go memem tekstowym, tak jak operuję pojęciem, konstruktem teoretycznym ai = - p/t, nazywając go memem interpersonalnym, w sposób nieco uznaniowy.
Jednak ów mem tekstowy rzeczywiście jest wyższy (az > 0) zwłaszcza przy większych tekstach, czyli fazach od reintegracji, przez akcelerację do hiperakceleracji, a niski w fazie integracji wstępnej, mem interpersonalny zaś jest wysoki (ai > 0) przy znacznej aktywności interpersonalnej, czyli w fazie głównie integracji wstępnej. Jest on zarazem niski (wręcz ujemny) w fazach akceleracji i hiperakceleracji, czyli tam, gdzie dominuje twórczość, nie zaś aktywność interpersonalna. Przy wysokim memie interpersonalnym jest niska publikacja, tak jak przy w miarę wysokim memie tekstowym jest wysoka publikacja.
Faza integracji wstępnej to głównie era Plancka (0 – 10-43 sekundy po Wielkim Wybuchu), ale też, choć rzadziej, aż do ery rekombinacji (ok. 380 tysięcy lat po Wielkim Wybuchu), faza dezintegracji to era inflacji kosmologicznej (10-36 – 10-32 sekundy po Wielkim Wybuchu), faza reintegracji to era ciemnej materii, spadkobiercy ery ciemnej energii (funkcjonującej głównie dominująco w erze Plancka) (ok. 1 – 3 miliardy lat później), faza akceleracji to era zwykłej materii, potomka ciemnej materii (ok. 3 – 13,75 miliardy lat później), faza hiperakceleracji to era inteligencji kosmicznej (ok. 13,75 (?) lat później).
PUBLIKACJA
Ujemna publikacja (p < 0) wystąpi, gdy we wzorze w = at + p, czyli w – at < 0, czyli gdy w < at. Wystąpi to przy nieprawidłowo postawionym problemie rozwoju (wtedy ai ≫ az), a więc przy tendencji spadkowej (opadającej) w rozwoju. Wtedy we wzorze na publikację p = aśt(ktn-1 – 1), ktn - 1 – 1 < 0 ⟺ tn-1 < 1 (tu k = 1 (rok1 - n), a >0, w > 0, t > 0, t ≠ 1).
Będzie to miało miejsce w fazie integracji wstępnej (np. w erze Plancka) (przy 0 < t < 1, n > 1). Ponadto wystąpi to częściowo, choć rzadko w fazie reintegracji (erze ciemnej materii). Wtedy, przy t > 1, n < 1(zgodnie z powyższym wzorem na publikację).
Ujemna publikacja wystąpi zwłaszcza przy rozbudowanym memie a, zwłaszcza memie interpersonalnym ai (ai ≫ 0). Wynika to ze wzoru
p = w – at: (p = w – (- p/t + w/t) t < 0 ⟺ w < (- p/t + w/t) t ⟺ -p/t = ai >0).
Zerowa publikacja (p = 0) wystąpi zwłaszcza w fazie reintegracji (przy t >1, n = 1) i w fazie integracji wstępnej (przy p = 0, n = 1), oraz w fazie dezintegracji.
W fazach akceleracji i hiperakceleracji (erach zwykłej materii i inteligencji kosmicznej) (przy t > 1) paradygmat jest znów większy od 1 (n > 1), a więc publikacja będzie większa od zera (p > 0, a nawet p ≫ 0 przy n ≫ 1).
Dodatnia publikacja (p > 0) wystąpi też w fazie reintegracji (przy t >1, n > 1) i w fazie integracji wstępnej (przy 0 < t < 1, n < 1).
ROZMOWA
Ujemna rozmowa wystąpi przy ai < 0, czyli gdy ai = - p/t < 0, czyli gdy p > 0. Wystąpi to zwłaszcza w fazach akceleracji i hiperakceleracji. Wtedy też n > 1. W akceleracji i hiperakceleracji p ≫ 0 i n ≫ 1 ⟺ ai = - p/t ≪ 0. W reintegracji zdarza się p > 0 ⟺ ai < 0 i n > 1.
Zerowa rozmowa (ai = 0, przy p = 0) wystąpi zwłaszcza w fazie reintegracji (przy t > 1, n = 1) i w fazie integracji wstępnej (przy p = 0, n = 1), oraz w fazie dezintegracji.
Dodatnia rozmowa (ai > 0, przy p < 0) wystąpi w fazie integracji wstępnej i w fazie dezintegracji.
TEKST
Ujemny tekst wystąpi przy az < 0, czyli gdy w/t < 0, czyli gdy a < ai i w < 0. Wystąpi to w fazie dezintegracji.
Zerowy tekst wystąpi przy az = 0, czyli gdy w/t = 0, czyli gdy a = ai i w = 0. Wystąpi to w fazie integracji wstępnej i w fazie dezintegracji.
Dodatni tekst wystąpi przy az > 0, czyli gdy w/t > 0, czyli gdy a > ai i w > 0. Wystąpi to w fazie reintegracji, w fazie akceleracji i w fazie hiperakceleracji, oraz w fazie integracji wstępnej.
ZJAWISKO REZONANSU W NUKLEOSYNTEZIE GWIAZDOWEJ
Na czym właściwie polega zjawisko rezonansu węglowego?
Rezonans w fizyce to nagłe, skokowe wzmocnienie, przyspieszenie reakcji jądrowej, np. syntezy. Obejmuje ono cząstki, gdyż one zachowują się również jak fale (zjawisko takie występuje np. przy dostrajaniu, a więc wzmacnianiu energii fali radiowej przy zgodności sygnału w obwodach odbiornika z energią fali stacji radiowej). Chodzi tu po prostu o zależne od energii cząstek skokowe tempo, wzrost wydajności reakcji jądrowych.
Rezonans polega na dodatkowym wzbudzeniu energii dwóch jąder helu tworzących niestabilny beryl, tak, że jego czas życia zostaje wydłużony (o jedną setną miliardowej miliardowej sekundy) na tyle, aby dołączone zostało do niego jądro helu tak, aby powstał węgiel (3 × 2 × 2 = 6 + 6 protonów i neutronów w jądrze węgla). Tutaj energia siły jądrowej tworzącej węgiel (poziom wzbudzenia) musi być większa niż masa – energia trzech jąder helu.
Eksperymentalnie potwierdzono, że energia rezonansowa jądra węgla jest właśnie odpowiednia, taka żeby zaszedł powyższy proces syntezy jądrowej (w której konieczne jest przezwyciężenie odpychania elektrycznego cząstek w jądrze atomu dzięki dużej energii i temperaturze w centrum gwiazdy). Rezonans więc po prostu wydłuża czas życia berylu.
Dalsza synteza coraz cięższych pierwiastków odbywa się już bez przeszkód.
Powyższą koncepcję, pozytywnie zweryfikowaną eksperymentalnie, opracował Fred Hoyle w latach 50. XX wieku.
MECHANIZM TEKSTOWY A ZJAWISKO REZONANSU – PODSTAWA FAZY REINTEGRACJI KOSMICZNEJ
Nukleosynteza gwiazdowa, tworzenie złożonych pierwiastków, oparta o tzw. mechanizm rezonansowy, jest podstawą fazy reintegracji kosmicznej (ok. 1 – 2 miliardy lat po Wielkim Wybuchu) i później akceleracji, kiedy powstają obiekty geologiczne, takie jak planety i księżyce oraz biologiczne , takie jak życie. Czy istnieje zjawisko, mechanizm analogiczny w reintegracji ontogenetycznej, biograficznej?
Mechanizm tworzenia tekstów jest tu odpowiednikiem rezonansu węglowego, odpowiedzialnego za syntezę w centrach gwiazd z nietrwałego berylu i helu jąder węgla. Jest to podstawa całej alchemii pierwiastków.
Aby miała miejsce twórczość, potrzebny, niezbędny jest tekst. Nie jest to łatwe. A więc musi powstać czynnik wzmacniający syntezę przynajmniej dwóch odpowiednich modeli – jest to podstawowa trudność. Luźne, pojedyncze teorie są niestabilne. Gdy już odpowiednio pojawią się razem, coś je musi zespolić (skleić). Tym czynnikiem – mechanizmem spustowym tekstu i zapisu jest tzw. objaw twórczy, czyli objaw właściwy olśnieniom a polegający na mechanizmie zapominania fraz pomysłu.
Gdy to zostanie spełnione, dalsza synteza w coraz bardziej złożone i rozbudowane teksty(odpowiedniki atomów powstałych w nukleosyntezie gwiazdowej), aż do tekstów opartych o materiały źródłowe (co jest niezbędne przy obszerniejszych opracowaniach) jest możliwe i w pełni otwarte. Powstać może cała złożona alchemia twórcza.
Sam mechanizm tworzenia tekstów jest więc podstawą w reintegracji, fazie kolejnej po integracji wstępnej (i ewentualnie dezintegracji).
Funkcjonowanie faz rozwoju w ich trakcie, jak i przechodzenie z fazy do fazy, tworzenie struktur opiera się na odmiennym algorytmie tworzenia mas ustrukturyzowanych i całego poziomu fazowego. A więc inny będzie tu objaw twórczy, co jaskrawo widać przy powstaniu całego algorytmu tekstowego, np. w reintegracji. W tekstach właśnie widać i przejawia się w dużym stopniu specyfika danego poziomu rozwoju. Miarą ilościową tych zjawisk jest mem tekstowy az = w/t. Objaw twórczy przyjmuje tu postać dramatu.
Są tu różne postacie, rodzaje, stopnie rezonansu węglowego i jego odpowiedników – od klasycznego, reintegracyjnego, przez akceleracyjny, do hiperakceleracyjnego. Odpowiednik rezonansu węglowego istniał nawet w erze Plancka.
Gdy powyższy mechanizm syntezy (od pomysłu, olśnienia, do skomunikowanego przemysłu – tak jak to jest np. w matematycznym dowodzie) jest zaburzony, tekst, mem tekstowy przyjmuje wartość ujemną. Dotyczy to zarówno np. pojedynczego tekstu jak i całej formacji – fazy rozwoju. W sposób jaskrawy widać to na przykładzie integracji wstępnej i dezintegracji, kiedy praktycznie nie ma tekstów i poziomu tekstowego.
TEORIA TEKST – WSPÓŁCZYNNIKI TWÓRCZE A KOSMOS
Teoria współczynników twórczych ma zastosowanie nie tylko w fazie biograficznej rozwoju, ale i w całej ewolucji kosmosu – wszędzie będzie to jakaś forma rezonansu węglowego i mechanizmu tekstowego (objawu twórczego).
Każdy skok rozwojowy w historii kosmosu, hiper – tekst, awans z mniej zaawansowanej fazy do fazy bardziej rozwiniętej lub postęp w obrębie danej fazy był poprzedzony epizodem ujemnego tekstu. Była to porażka w szeroko rozumianym mechanizmie, którego typową, klasyczną formą jest rezonans węglowy (obok klasycznego, związanego z nukleosyntezą gwiazdową, jego mutacje pojawiały się w innych momentach historii kosmosu; jego odpowiednikiem w biografii jest objaw twórczy – zawsze różny, właściwy dla każdej formy ewoluującej twórczości).
Co ciekawe, sam sukces integracyjny w przełamywaniu entropii i syntezie wymagał jedynie niewielkiej modyfikacji już istniejącej „technologii”- tak więc nie była to rekonstrukcja od zera. Jednak dotychczasowa postać owej technologii była niepowodzeniem i swoistą ślepą uliczką.
Tak było na przykład przy „niepowodzeniu” tworzenia ciężkich pierwiastków w erze rekombinacji (380 tys. lat po Wielkim Wybuchu). Jednak była już „gotowa” istniejąca technologia – akrecyjna, tworząca później gwiazdy (i w nich pierwiastki ciężkie), która po modyfikacji w formie ciemnej materii, później stworzyła dalsze struktury – galaktyki, globy i życie. Jednak i ona uległa wyeksploatowaniu później, przekazując sztafetę dla syntezy (!) biochemicznej życia i potem, po etapie klasycznej syntezy, biochemicznej i problemach tutaj (ujemny tekst – kryzysy geologiczne), w zmodyfikowanej formie zrealizowała syntezę neurologiczną, tworząc inteligencję.
Tak było później na linii człowiek neandertalski – gatunek Homo sapiens, życie wędrowne – cywilizacje osiadłe – rolnicze, Imperium Rzymskie – przedstawiciele renesansu w Europie itd. Wszędzie rozgrywa się to zgodnie ze wzorem – ciągiem rosnących współczynników twórczych: zdolnościowego wu – tekstowego wz – publikacyjnego wp i matematycznego wm.
A więc: kolejno: wu, wz, wp, wm ≫ 1
Jedno, co jest tutaj ważne – zawsze ujemnemu tekstowi, porażce towarzyszyło jednoczesne niemal wejście na drogę zwycięstwa (jako np. pierwsze skupiska pra – protogwiezdne u początku fazy reintegracji kosmicznej 500 milionów – 1 miliard lat po Wielkim Wybuchu czy kariera ssaków po kryzysie klimatycznym sprzed 65 milionów lat), pierwszy krok w dobrym kierunku, zwiastun hiper – fazy i pełnego zwieńczenia rezonansu węglowego. Teraz chodziło jedynie o całościowe rozwinięcie tego i ekspresję ewolucyjnego sukcesu. Zawsze jednak tworzył go nowy rozdział, nowa, zewnętrzna technologia i metoda, formując serię powyższego ciągu i jej osiągnięć (przy postępie i wzroście powyższa kolejność, również na zasadzie kompensacji, stale pogłębiającej się).
RÓWNANIE REZONANSU W JĄDRZE WĘGLA – WYPROWADZENIE PODSTAWOWEGO WZORU
Niewątpliwie rozbieżność informacyjna, a taką była np. inflacja kosmologiczna, ma konstruktywne znaczenie, jednak nieprzezwyciężona, może tworzyć kryzys.
W fizykę, kosmologię, astronomię, wiedzę o kosmosie wpisane jest myślenie ewolucyjne. Zadziwiająca jest doskonałość tworów Wszechświata (podobnie jak konstrukcje ewolucji darwinowskiej), co kosmolodzy (np. Leonard Susskind) tłumaczą regułą podejścia ewolucyjnego i hipotezą istnienia wielu wszechświatów. Z kolei Ilja Prigogine, Stuart Kauffman i Paul Davies uznawali istnienie swoistego „zmysłu twórczego”, wmontowanej we Wszechświat tendencji tworzenia coraz bardziej zaawansowanych poziomów integracji i ładu (z życiem włącznie) (por. B. Kastory, „Łowcy planet”, „Wprost”, 1998, nr 26). Dotyczy to również ewolucji przedbiologicznej, o której pisał Darwin. Tak samo fizyk i kosmolog, Jeremi Wasiutyński, pisał o pewnych podstawowych zasadach tworzących Wszechświat (por. „Kopernik. Twórca nowego nieba”, Wyd. Adam Marszałek, Toruń, 2008).
A więc, zgodnie z myśleniem ewolucyjnym, działa podstawowy mechanizm ewolucji – kompensacja, czyli wyrównywanie deficytu informacyjnego. Takim deficytem, swoistą „raną”, której „doświadczył” Wszechświat, była dezintegracja – inflacja kosmologiczna. Kolejne przełamujące entropię „tendencje syntetyzujące” realizują różne wersje rezonansu węglowego, czyli memu tekstowego, wyznaczonego, tworzonego przez kompensację.
Zatem zajdzie, m.in.:
az = w/t = wpca = pc /t + a = katn-1
Powyższy wzór jest matematycznym równaniem rezonansu w jądrze węgla.
Pierwiastki ciężkie (tak jak teksty, publikacja i matematyka) stanowią szlachetniejszą, bardziej subtelną cząstkę na tle zasymilowanej, niezróżnicowanej masy wodorowo – helowej gwiazdy (niezbędnej jednak dla jej funkcjonowania). Dalej nastąpi przekazywanie (powielanie – replikacja) drobin materii (w tym organicznych) z globu do globu, z których wyłoni się już w pełni replikowalne (a więc publikowalne) życie.
Pierwotna próba stworzenia pierwiastków ciężkich w erze rekombinacji skończyła się niepowodzeniem. Nastąpiła jednak sekwencja logicznych kroków, które to skompensowały. I powstały żywe, potem świadome istoty, w tym człowiek. Człowiek również tworzy, bo jest śmiertelny.
Zatem zachodzi:
przy wpc = wp + m/at, pc = (wpc – 1)at = (wpc – 1)wz(u + co)t
gdzie wpc – współczynnik publikacji całkowitej, wp – współczynnik publikacyjny, pc – publikacja całkowita, m – wkład matematyczny, a – mem, t – czas, wz – współczynnik tekstowy, u – średnia aktywność wymagająca zdolności i umiejętności, co – średnia podstawowa codzienna aktywność.
Po uformowaniu materiału pre–geologicznego, może dojść do zaburzeń replikacji – publikacji wzoru np. danej planety – np. przez jej asymilację (podobnie jak w serialu „Star Trek” ludziom groziła asymilacja ze strony wyżej technicznie rozwiniętej cywilizacji Borgów), rozbicie, wyrzucenie z układu planetarnego, wchłonięcie przez większe ciało, zderzenie z dużym impaktorem itd. Są to problemy rezonansu akrecyjnego.
Dzieje się to przy nasilonym memie interaktywnym ai, a więc przy osłabionej publikacji p; w okresie geologicznym, tu swoistej dezintegracji, niezbędne są zderzenia powstającego globu z impaktorami, jednak później występuje i przeważa ewolucja podłużna.
Potem – w fazie istnienia życia, może dojść do problemów rezonansu biogenetycznego – na różny sposób. Wszystko to są zaburzenia replikacji – publikacji kodu planety i jej życia.
Ostatnie zdarzenia zwłaszcza mieszczą się w regule akceleracji i rezonansu akceleracyjnego.
I tu, znów, po bogatym spełnieniu fazy akceleracji (życia), dojdzie do jej zaprzeczenia (jako kryzys klimatyczny?) – co na drodze kompensacji (znów) zrodzi fazę hiperakceleracji – erę inteligencji kosmicznej (realizowanej przez jakąś formę matematyki) – kolejne wcielenie rezonansu węglowego.
I tu zajdzie, m.in.:
m = mu – wuwzwpcot, gdzie
m – wartość, wkład matematyki, mu – masa ustrukturyzowana, wu – średni współczynnik zdolnościowy.
Niezależnie od ogólnego wyżej przedstawionego wzoru na rezonans węglowy (z miarą pu/rok), samo powyższe zjawisko przekraczania faz rozwoju opisują również inne szczegółowe równania (z jednostkami niemianowanymi), takie jak wz = z/tr + 1 (próg reintegracji), wp = p/at+1 (próg akceleracji) i wm = m/p+1 (próg hiperakceleracji).
RÓWNANIE STRUKTUR A WCZESNY WSZECHŚWIAT
Szczególnie interesującym okresem, fazą ewolucji Wszechświata jest era Plancka, czyli to, co w teorii akceleracji i równaniu struktur nosi nazwę integracji wstępnej. Tutaj jest to okres 0 – 10-43 sekundy po Wielkim Wybuchu. Jednak i tu coś się dzieje, tworzą się pierwsze, wyłamujące się spod wpływu entropii, struktury. Taką strukturą jest na przykład oddziaływanie grawitacyjne i wyodrębnienie się grawitonu.
Rozważmy sytuację, którą bliżej poznać pozwala równanie struktur (przy, jak dotąd, w = mu = katn = (aś + pś)t). I tu zajdzie:
Struktura: oddziaływanie grawitacyjne, grawiton; wartość struktury w = 10-19 punktów, mem a – fala interakcji międzymasowych (duża gęstość materii), głównie w oparciu o ciemną energię, a = ?, t – czas trwania procesów, t = 10-43 sekundy = 31,68808 × 10-52 roku, n – orbita integracji wstępnej (era Plancka), n = 1,1 (jak przystało na integrację wstępną i paradygmat podskórny n ≈ 1). Z obliczeń wynika, że a = 3,54008 × 1036 punktów/rok, publikacja p ≈ - 1,1217733 × 10-14 punktów, wartość roczna wr = 3,1557607 ×1031 punktów/rok, czynnik postępu f = wr/B = 2,62980 × 1030, czynnik postępu publikacyjny fp = pś/B ≈ - 2,95004 × 1035, publikacja średnia pś = p/t ≈ - 3,5400481 × 1036 punktów/rok (B = 12 pu/rok).
I tu zaczyna się problem. Publikację można obliczyć zarówno ze wzoru p = aśt(ktn-1 – 1) jak i wzoru p = w – at. Powyższa wartość jest przybliżona, gdyż w autokorekcie w/t = p/t + a występuje niezgodność, tu dla powyższego wyniku empirycznego w/t ≠ p/t + a. Dopiero wartość p = - 1,121773369 × 10-14 obliczona z drugiego wzoru (p = w – at) daje wynik dokładniejszy
pś = (w – at)/t ≈ - 3,5400484 × 1036.
Z obliczeń wynika, że mem tekstowy az = w/t = 3,1557607 × 1031; jest więc bardzo wysoki. Mem interaktywny (interpersonalny) ai = -p/t ≈ 3,5400484 × 1036 jest również bardzo wysoki.
Powyższy mem tekstowy to zarazem (istniejący w erze Plancka) przodek klasycznego rezonansu węglowego (istniejącego w fazie reintegracji, 0,5 – 3 miliardy lat później, kiedy miała miejsce nukleosynteza gwiazdowa i powstawały pierwiastki ciężkie).
Samo wyłonienie się w erze Plancka oddziaływania grawitacyjnego, grawitacji jest pewną syntezą – zwyżką integracji i umiarkowanie poprawnie postawionym problemem rozwoju w inkubacji kosmologicznej. Tu bowiem publikacja w miarę wzrasta (p ≥ 0) i mem zapisowy az jest bardzo wysoki (az ≫ 0), jednak mem interaktywny ai jest również bardzo wysoki (ai ≫ 0). To wskutek częstych interakcji między materią, które w owym wczesnym, gęstym Wszechświecie były znaczne. Świadczy więc o tendencji opadającej, co wkrótce przyniesie klasyczną inflację kosmologiczną. Istnienia przed tym wszystkim pra – inflacji dowodziłoby wtedy obniżenie wskaźnika memu a.
TRWAŁE DOMYKANIE PROBLEMU EWOLUCJI WSZECHŚWIATA
Kiedy właściwie główny problem ewolucji Wszechświata zostaje rozwiązany? Czy staje się to 10-32 sekundy po Wielkim Wybuchu, kiedy powstaje materia, czy 1 milion lat później? Jaką rolę odgrywają tu ciemna energia i ciemna materia?
Stoimy na stanowisku, że biografia jest izomorficzna z historią kosmosu. Ponieważ na wielkiej dezintegracji (inflacji) rozwój się nie kończy – istnieją po niej małe, nawracające dezintegracje – tak jest w biografii. Gdzie ich szukać w kosmosie? – przecież inflacja jest rozdziałem zamkniętym i nie ma tendencji do powtarzania się.
Jednak istotą inflacji jest zaburzenie syntezy, drugiego brzegu i nasilenie entropii. Zasadniczo synteza występuje, pojawia się wraz z reintegracją – erą ciemnej materii – układ staje się w miarę trwale domknięty. Zatem zaburzenia drugiego brzegu mogą w historii postinflacyjnej w kosmosie sprowadzać się głównie do problemu syntezy (nie zaś nasilenia ekspansji Wszechświata). A, biorąc pod uwagę to jak niedoskonały jest gatunek ludzki i jego cywilizacja (i inne inteligentne gatunki i cywilizacje kosmiczne?), problemów jest dosyć.
Tak więc z chwilą zakończenia akcji wywołanej prawdopodobnie przez intencję paradoksalną (czyli 10-32 sekundy po Wielkim Wybuchu) układ staje się wprawdzie domknięty (a więc jeszcze w fazie przedłużonej dezintegracji), jednak definitywnie niekompletny. Ten problem będzie rozwiązywany i trwać będzie przez wieki ciemne Wszechświata oraz zostanie rozwiązany w pełni dopiero około 500 milionów – 1 miliard lat później. Wtedy też zadziała syntetyzująca akcja ciemnej materii.
Nie jest to stan w pełni stabilny – pojawiają się ogniska ciemnej energii (np. przy tworzeniu masywnych centrów galaktyk), entropii i desyntezy. Dopiero supersynteza – akceleracja – zwykła materia (ok. 2 – 3 miliardów lat później) w miarę trwale ustabilizuje sytuację. Jest tak głównie dlatego, że jest to nowe ognisko „twórcze”, przeciwentropijne, a z racji stworzenia nowego pola sił, działa silniej.
W okresie integracji wstępnej zwłaszcza (era Plancka i nieco później) i częściowo w fazie reintegracji – ciemnej materii, postęp jest „na kredyt” i nie jest pełny (wtedy we wzorze w = mu = katn n ≠ 1 i n ≈ 1, w tym n > 1), dopiero w późnej reintegracji, erze ciemnej materii, a zwłaszcza od momentu akceleracji, zwykłej materii, sytuacja poprawi się (i wtedy n ≫ 1). Zwiastuny, namiastki zwykłej materii pojawiają się w całej historii Wszechświata, od jego skrajnych początków, jednak czas jej pełni to faza około 3 – 5 miliardów lat od jego powstania.
Materiały źródłowe:
P. Davies, „Kosmiczna wygrana. Dlaczego Wszechświat sprzyja życiu?”, Prószyński i S–ka, Warszawa 2008.
T. Szulga, „Teoria akceleracji II. Metodologia odkryć w naukach przyrodniczych i ścisłych. Wizja astronomii plastycznej”, www.salon24.pl/u/ad-astra/, Internet, 2017.
T. Szulga, „Równanie struktur i życia kosmosu – geneza teorii w fizyce i astronomii”, www.salon24.pl/u/ad-astra/, Internet, 2017.
T. Szulga, „Teoria akceleracji III. Metodologia odkryć w naukach przyrodniczych i ścisłych. Wizja astronomii plastycznej”, www.salon24.pl/u/ad-astra/, Internet, 2018.
T. Szulga, „Ciemna energia i ciemna materia – wyprowadzenie podstawowego wzoru”, www.salon24.pl/u/ad-astra/, Internet, 2018.
T.Szulga, „Równanie struktur II”, www.salon24.pl/u/ad-astra/, Internet, 2018, 2019.
T.Szulga, „Równanie struktur III”, www.salon24.pl/u/ad-astra/, Internet, 2019.
T.Szulga, „Równanie struktur IV”, www.salon24.pl/u/ad-astra/, Internet, 2019.
T.Szulga, „Równanie struktur V”, www.salon24.pl/u/ad-astra/, Internet, 2019.
T.Szulga, „Równanie struktur VI”, www.salon24.pl/u/ad-astra/, Internet, 2019.
T. Szulga, „Schizofrenia – mechanizmy i terapia”, www.salon24.pl/u/ad-astra/, Internet, 2020.
T.Szulga, „Równanie struktur IX”, maszynopis niepublikowany, Wrocław, 2020.
Teoria publikacja – rozmowa – tekst – znaczenie w fizyce
PODSUMOWANIE
Publikacja, rozmowa i tekst – ujemne, zerowe i dodatnie są procesami i zjawiskami również fizycznymi, astronomicznymi i kosmologicznymi. Publikacja to replikacja, rozmowa to interakcje międzymasowe, np. częste we wczesnym Wszechświecie, a mem tekstowy to mechanizm rezonansu w jądrze węgla, tworzącego pierwiastki ciężkie w nukleosyntezie gwiazdowej. Odpowiednikiem ontogenetycznym rezonansu w jądrze węgla jest tak zwany objaw twórczy. Powyższa praca analizuje mechanizmy termodynamiczne związane z powyższymi zjawiskami.
Tutaj w teorii fizycznej może razić pozornie „behawioralne” brzmienie niektórych terminów (takich jak np. „publikacja”, „rozmowa” i „tekst”). Jednak tak jak, zgodnie z teorią Prigogine – Daviesa – Kauffmana o „twórczym”, przeciwentropijnym pierwiastku we Wszechświecie i z tym, że Wszechświat „rozwiązuje problemy”, tak istnieją związane z nimi odpowiednie zjawiska. To jedynie nazwy. Rolą fizyka matematycznego, jak stwierdził fizyk Paul Dirac, jest stworzenie poprawnej teorii – sama interpretacja jej pojęć – niezależnie jakby „dziwnie” nie brzmiały, jest drugorzędna. Wiele terminów naukowych – np. matematycznych i fizycznych ma „nietypowe” brzmienie (np. w matematyce różniczki, całki, macierz, w fizyce – kwarki powabne, dziwne, wysokie, dolne, o określonym zapachu, kolorze itd., itd.), co nie znaczy, aby były one nie na miejscu. W rzeczywistości chodzi tu o procesy czysto fizyczne i astronomiczne.
Jeśli chodzi o samą ewolucję kosmosu, mamy do czynienia z podstawowymi dwiema sytuacjami tzw. wielkiego skoku (gdzie działa nowa forma rezonansu węglowego – synteza w mikroklimacie).
Pierwszy wielki skok to przejście z ery rekombinacji (części fazy dezintegracji) do fazy reintegracji, ery ciemnej materii (subiektywizacja intencji paradoksalnej, pierwsze dotarcie do tzw. drugiego brzegu; tu zachodziła w centrach gwiazd, głównie supernowych, synteza pierwiastków ciężkich). To pierwszy przełom zapisowy, właściwie narodziny zapisu (zakodowanego tekstu). Opisany jest on równaniami: ogólnym az = w/t (mem tekstowy) i innym, konkretnym, wyrażonym przez wymierny tekst z: współczynnik tekstowy wz = z/tr + 1, wz > 1.
Drugi wielki skok zaczyna się wstępnie już od fazy reintegracji, przez fazę akceleracji (erę zwykłej materii, której istotą jest publikacja; współczynnik publikacji wp = p/at + 1, wp >1). Akceleracja przechodzi do fazy hiperakceleracji (ery inteligencji kosmicznej), której zwieńczeniem jest jej podskładowa (antropologiczny wielki skok – narodziny człowieka współczesnego 50 tys. lat temu, faza matematyki; współczynnik matematyczny wm = m/p + 1, wm > 1).
DODATEK
UJEMNE PUBLIKACJA, ROZMOWA I TEKST – HISTORIA KONCEPCJI: POCZĄTEK I PROBLEM
Pewnego wrześniowego dnia 2019 roku zatrzymałem się przy jednym z zapisów tekstów, notatek i notek mojego internetowego bloga. Nagle zauważyłem coś, co mnie zdumiało…
Później miała miejsce moja publikacja: „Równanie struktur V(1) – praktyka” (17 listopada 2019 roku). Tutaj w jednej z symulacji ze wzoru w = at + p, czyli p = w – at wychodziła publikacja ujemna (p = - 84,9). Podobnie u jednego z badanych ze wstępnego materiału empirycznego przedstawionego w kolejnej publikacji: „Równanie struktur V(2) – teoria akceleracji a psychologia” (24 listopada 2019 roku) wystąpiła również wartość ujemna publikacji w hiperakceleracji. Jak to możliwe? Przyjąłem wzór na wartość struktury i na hiperakcelerację w = mu = katn oraz na publikację p = aśt(ktn-1 – 1). Tu wstępne wyniki empiryczne były następujące (przy k = 1 (rok1-n)): wartość w = 55 punktów, mem a = 5 punktów/rok, czas t = 13 lat, paradygmat N = 0,93487. Podobnie było we wzorze p = w – at. W obu zapisach publikacja była ujemna, równa p = - 10 punktów! Podobną, ujemną publikację stwierdziłem u innego badanego, w fazie reintegracji.
To wydawało mi się więc bardzo ciekawym zjawiskiem. I postanowiłem tak to pozostawić.
Od razu skojarzyłem to z pracą psychologa praktyka, w której rozbudowany mem a może spowodować, że publikacja p = w – at jest mniejsza od zera.
Gdy jest mowa o ujemnej publikacji, przypominają się historie, które dotyczyły fizyków Paula Diraca i Alberta Einsteina. Widać tu szczególną rolę matematyki.
Znana jest historia powstania ogólnej teorii względności Einsteina. On oparł ją o niepozorne olśnienie na widok windy – że masa grawitacyjna jest równoważna masie bezwładnościowej. To – jak określił – była najszczęśliwsza chwila w jego życiu. Ktoś powie: no i co z tego? Tymczasem Einstein przekuł to olśnienie na kilkadziesiąt stron skomplikowanych równań ogólnej teorii względności.
Podobnie było z moim niepozornym olśnieniem ujemnej publikacji. Jednak ta myśl miała poważne, bardzo poważne konsekwencje i ciąg dalszy – ujemnych rozmów i ujemnych tekstów (maszynopis teorii powstał między 23 maja a 19 lipca 2020 roku)!...
A jak było z Dirakiem?
W teorii Diraca poszerzony formalizm, tzw. rachunek spinorowy, zakładał równanie ruchu elektronu, które łączyło teorię, równanie Schrödingera z prawami szczególnej teorii względności Einsteina. I tu właśnie jedno z równań opisywało coś dziwnego – ładunek elektronu, ale dodatni. Dirac zatrzymał się przy tym zapisie. Jak powiedział, „to równanie jest mądrzejsze ode mnie”. I to okazało się epokowym odkryciem – cząstką antymaterii, pozytonem. W 1932 roku Carl Anderson potwierdził to doświadczalnie. Z kolei z równań teorii względności Einsteina wychodziło istnienie czarnych dziur. Nie wierzono, że taki byt fizyczny może istnieć. Znów należało zawierzyć równaniom. Ostatnio ostatecznie potwierdzono istnienie czarnych dziur w odkryciu promieniowania grawitacyjnego (2015 rok). Tak samo w zapisie teorii kwarków Murraya Gell – Manna pojawiły się ładunki ułamkowe. To również okazało się znaczącym odkryciem.
Czasem więc – a tak jest w przypadku publikacji ujemnej – należy zatrzymać się przy wzorach formalnych i zaufać matematyce, mimo że równanie może czasem dawać niestereotypowe wyniki, niezwykłe i nietypowe, co w rezultacie może stać się odkryciem.
UJEMNE PUBLIKACJA, ROZMOWA I TEKST – DOWÓD OPISOWY KONCEPCJI – OGÓLNE IMPLIKACJE FIZYCZNE I KOSMICZNE
Punktem wyjścia całej koncepcji ujemnych rozmów i wzoru, równania w = mu = (ai + az)t + p = (- p/t + w/t)t + p jest sytuacja odwrotna, np. wywiadów, rozmów dodatnich w pracy psychologa praktyka. Wtedy istnieje wiele rozmów tworzących codzienny mem, a nie tworzących wartości w dorobku. Wtedy mem a będzie bardzo rozbudowany, nie dając jednocześnie refleksu w wartości dorobku struktury. Zarazem publikacja przez to stanie się ujemna. Jest tak dlatego, ponieważ wzór na cały dorobek to w = at + p, stąd p = w – at. Jeśli tu mem będzie zbyt duży, np. przez dużo codziennych rozmów i wywiadów (niezarejestrowanych), wtedy natychmiast składnik at w tym wzorze może stać się większy niż w. Wtedy będzie właśnie sytuacja ujemnej publikacji. Wszystko to przez nadmiar niezapisanych, nierejestrowanych jako wartość rozmów (dodatnich) (tu a = ai + az).
Stąd może zaistnieć sytuacja odwrotna – całkowitej koncentracji na tekstach i zapisie – wręcz sytuacja przez to ujemnych rozmów, a więc dodatniej publikacji, czyli potencjalnie niezrealizowanych rozmów. Z kolei mem tekstowy (tekst) az jest ujemny przy wartości w mniejszej od zera (w < 0) (np. w dezintegracji – inflacji kosmologicznej).
Wszystko to ma przełożenie na kosmos. Istnieje tu zasada izomorfizmu termodynamicznego, zgodnie z którą biografia, filogeneza, geogeneza i kosmogeneza są izomorficzne (porównywalne) względem siebie. Jest to jednocześnie zgodne z teorią Prigogine – Daviesa – Kauffmana, że w rozwój, historię Wszechświata jest wmontowany pierwiastek twórczy (przełamywania entropii i tworzenia ładu oraz postępu). I tu odpowiednio : publikacja p to replikacja, mem interpersonalny (rozmowa) ai to interakcja międzymasowa, a mem tekstowy (tekst) az to działanie rezonansu węglowego (klasyczną postacią rezonansu węglowego jest tworzenie pierwiastków ciężkich w nukleosyntezie gwiazdowej – począwszy od fazy reintegracji – ery ciemnej materii ok. 1 – 3 miliardy lat po Wielkim Wybuchu). Biograficznym odpowiednikiem rezonansu w jądrze węgla jest objaw twórczy. Wartość struktury, jej masa ustrukturyzowana to w, mu. Czas to t.
Na różnych poziomach rozwoju i ewolucji kosmosu, w fazach: reintegracji (erze ciemnej materii), akceleracji (erze zwykłej materii) i hiperakceleracji (erze inteligencji kosmicznej) występują różne rezonanse węglowe (odpowiedniki klasycznego rezonansu węglowego) i zarazem różne objawy twórcze.
Pełna definicja i opis memu a i publikacji p (również w wersji kosmicznej) znajdują się w pracy „Równanie struktur V/1”.
Dla procesu ewolucji Wszechświata i postępu u wejścia do fazy rozwoju kluczowa jest nowa zewnętrzna technologia f. Zatem zajdzie:
w = mu = (fr + fa + fha)Bt = fBt = at + p + m,
gdzie w – wartość struktury, mu – masa ustrukturyzowana struktury, f, fr, fa, fha – czynnik postępu, technologia rezonansu w jądrze węgla – całkowity, reintegracyjny, akceleracyjny, hiperakceleracyjny, B = 12 punktów/rok – średnia wartość podstawy struktury (tu reintegracja jest szeroko rozumiana), a – mem, t – czas, p – publikacja, m – wkład matematyczny.
Jednocześnie zajdzie:
az = fB, a = frB = B(f – fa – fha), ai = -B(fa + fha)
Publikacja ujemna (wzór p = aśt(ktn-1 – 1), p < 0) wynika wprost z równania struktur (i mogłaby stanowić jedynie ciekawostkę matematyczną). Podobnym zjawiskiem w historii nauki i fizyki matematycznej było odkrycie Friedmanna – Lemaitre’a, będące dalszym wyprowadzeniem równań teorii względności Einsteina. Postuluje ono (w pewnym uproszczeniu) ekspansję Wszechświata.
„Aleksander Friedmann (…) pokazał, że z równań Einsteina, bez potrzeby wprowadzania stałej kosmologicznej, wynika obraz Wszechświata dynamicznego i rozszerzającego się. Wynika też i model świata „statycznego”, a różnica między tymi Wszechświatami sprowadza się do gęstości materii. (…) Georges Henri Lemaitre (…) Analizując równania pola Einsteina, znajduje te same rozwiązania, których nie zauważył Einstein, a znalazł Friedmann (…) On pierwszy rzuca myśl, że skoro Wszechświat się rozszerza, to – idąc wstecz w czasie – musi się kurczyć, a więc musimy dojść do początku, do jakiejś tajemniczej eksplozji, która uruchomiła materię zgromadzoną w jakimś pierwotnym atomie. (…) Einstein jest znudzony: tak, te obliczenia są w porządku (…), ale ich wynik nie ma sensu, nie ma nic wspólnego ze światem fizycznym (…). (…) Badania Hubble’a i innych, dostarczają obserwacyjnych dowodów, że jednak Wszechświat się rozszerza (…). (…) Weźmy takie równanie jak x2 + 1 = 0. (…) jeszcze w XVI wieku matematycy włoscy Gerolamo Cardano i Raffaele Bombelli (…) zbudowali algebrę liczb, które dziś noszą nazwę liczb zespolonych. Liczby te przez ponad 300 lat stanowiły jedynie ciekawostkę matematyczną i dopiero w XX wieku fizyka ukazała ich znaczenie i zastosowanie , a dzisiaj już nie potrafimy się bez nich obejść!” (J. Przystawa, „Odkryj smak fizyki”, s. 17 – 36).
Equation of structures – theory publication – interact – text
Summary
There is a principle of thermodynamic isomorphism (biography, ontogenesis, history, phylogenesis and cosmogenesis can be isomorphic models for each other). The part covering the phase of very early Universe is called the „initial integration” of the Universe. This is the „area of interest” for quantum gravity. There is an analogy between biographical disintegration and cosmological inflation. There is a negative publication (n paradigm), too. Publication is expressed in points. The model equation of structures is the mathematical model of all this phenomena. It is also a model combining, through the idea of structured mass, bioastronomy with the Theory of Everything.
