(NIE) WSZYSTKO MOŻLIWE W MEGAWSZECHŚWIECIE? – PODWAŻENIE TEORII KONTINUUM – WZÓR MATEMATYCZNY
W świetle najnowszych odkryć fizyki jest (…) najzupełniej możliwe, że świat fizyczny istnieje w jakościowo różnych formach nazywanych fazami, podobnie do tego, jak woda może istnieć w postaci lodu, cieczy i pary. W tych róznych fazach przestrzeń jest wypełniona różnymi polami (…). Ponieważ pola te mają decydujący wpływ na własności przemieszczającej się w nich materii, w takich różnych fazach będą w istocie obowiązywały różne prawa fizyki. Jeśli takie różnorodne obszary przestrzeni mogą istnieć, to „Wszechświat” w znaczeniu, jakie tu przyjęliśmy, nie obejmuje całej rzeczywistości. Taką całą rzeczywistość nazywamy multiwszechświatem.
Frank Wilczek, Piękne pytanie
W temacie megawszechświata najbardziej popularną ostatnią hipotezą jest twierdzenie o tzw. ciągłości, kontinuum, obejmującym podległe wszechświaty (por. P. Davies, „Kosmiczna wygrana”).
Zgodnie z nią megawszechświat jest nieskończony, zatem istnieje w nim gdzieś dowolny obiekt. Skoro „można wszystko”, to istnieją wszechświaty różniące się mniej lub bardziej od naszego, tzw. sobowtóry. W tych wszechświatach-sobowtórach istnieją np. kopie Ziemi, w których nie doszło do impaktu planetoidy unicestwiającej dinozaury (choć one same tam żyły), w drugiej wojnie światowej wygrał Hitler, urodził się Einstein, który miał brata bliźniaka lub był on, zamiast fizykiem, artystą, a nawet że żyją tam nasze kopie o dowolnych, nieco różnych od naszych, właściwościach. Byłoby tak, ponieważ megawszechświat jest nieskończony, a więc może zajść w nim WSZYSTKO.
Kosmolodzy, nawet tacy jak np. Alan Guth, twórca teorii inflacji kosmologicznej, źródeł powyższego stanu upatrują właśnie w zjawisku inflacji.
Jednak powyższy „wszystkoizm” podważają na przykład teorie o istnieniu selekcji, czyli pewnej preferencji w kształtach wszechświatów składowych. Na przykład taka jest koncepcja wszechświatów niemowlęcych Lee Smolina (por. L. Smolin, „Życie wszechświata”). Zgodnie z tą teorią, wszechświaty niemowlęce rodzą się w osobliwościach czarnych dziur. Im większą populacją czarnych dziur dysponuje wszechświat, tym ewolucyjnie „płodniej” będzie produkował wszechświaty potomne.
Jednak mogą istnieć i inne teorie, jeszcze bardziej podważające ów upiorny „wszystkoizm”.
Na przykład zestaw stałych, a więc i cech wszechświatów tworzących megawszechświat może być skwantowany (dyskretny).
Znana jest w astronomii teoria, zgodnie z którą wszystkie cechy naszego Wszechświata i znajdujących się w nim układów planetarnych, mają znaczenie i tu wszystko z wszystkim się wiąże (podobne działanie ma tu, w ramach teorii chaosu, tzw efekt motyla).
Na przykład planety wielkie w naszym układzie, a zwłaszcza Jowisz, ekspediowały planetoidy i komety poza układ a nie w pobliże Ziemi. Gdyby nie one, życie na Ziemi prawdopodobnie by powstało, byłoby tylko całkiem odmienne. Podobnie promień wokółsłonecznej orbity Ziemi, wbrew temu, co się czasem powtarza, mógł się nieco różnić od obecnego, „nie szkodząc życiu” – życie tu miałoby jedynie inną postać. Jednak i tak musiałoby ono mieścić się w ściśle określonych ramach.
Tak jest w całej kosmologii. Uważa się, że gdyby stałe kosmologiczne (i cechy Galaktyki) różniły się o ułamek promila od obecnych (rezonas węglowy, mający znaczenie w nukleosyntezie gwiazdowej, masy cząstek elementarnych, stała kosmologiczna o wartości dokładnie 10-120, brak lub inna postać masywnych czarnych dziur w centrum Galaktyki itd.), na przykład życie nie powstałoby.
Jednak ostatnie badania fizyków podważają to. Na przykład Robert Jaffe z MIT, Alejandro Jenkins i Hamar Kimchi wykazali, że pewne prawa fizyki w innych wszechświatach mogłyby różnić się od obowiązujących w naszym Wszechświecie, a mimo to sprzyjać życiu (por. P. Halpern, „Nasz inny Wszechświat”). Większość więc wielu parametrów fizycznych mogłaby być różna od obecnych, choć dalej w określony sposób, nie negując możliwości istnienia życia.
Z drugiej strony – wszechświaty i ich parametry podlegają ściśle zasadzie modyfikacji skokowej. Dotyczyłoby to nie tylko życia, ale i samych kształtów wszechświatów w ogóle.
W fizyce kwantowej funkcjonuje tzw. reguła – zakaz Pauliego (i rozszerzony model atomu Bohra), zgodnie z którą na przykład tylko pewne orbity zajmowane przez elektrony są dozwolone (nie ma tu ciągłości, kontinuum, a więc atom jest różny od układu planetarnego).
Bardzo możliwe, że taka reguła, odnosząca się już do parametrów, np. wyjściowych, stałych wszechświatów sprawi, że już nie obowiązuje tu kontinuum. Skwantowanie stałych wszechświatów sprawi, że dozwolone będą tylko niektóre cechy wszechświatów, a więc już NIE WSZYSTKO będzie tu dozwolone (stałe nie będą więc tu jedynie wynikiem przypadku).
Można potraktować zestaw stałych wszechświata jako podobmą do kodu dziedziczenia fazę powstałą w języku „zrozumiałym dla natury” (podobnie twórczy tekst musi być zrozumiały jak program dla komputera i poprzez hasło oraz tzw. kod dostępu do portalu internetowego, według ścisłej reguły).
Teoria anty-kontinuum megawszechświatowego oznacza jednak, że ów zestaw-algorytm parametrów wyjściowych jest skwantowany (podobnie jak fala światła, podległa stałej Plancka h) – w obrębie czynnika f w równaniu w = mup – A + fB″t.
Oznaczmy ten wyróżniony czynnik symbolem F (tu w- wartość struktur, mup – masa ustrukturyzowana przedrealna, A – średnia wartośc amplitudy struktur przed zadziałaniem czynnika f, f – czynnik postępu, t – czas).
Jest to swoista „mała akceleracja” w historii np. Wszechświata. Pozostając przy symbolach i zależnościach takich samych jak w rzeczywistej akceleracji (a więc w fazie związanej z powstaniem zwykłej materii), zajdzie:
F = df′, gdzie
B” – średnia wartość podstawy postępu w klasycznej akceleracji kosmicznej
F – wartość czynnika postępu w akceleracji megawszechświatowej
d – stała anty-kontinualna megawszechświata
f′ – czynnik postępu w akceleracji megawszechświatowej w konkretnym wszechświecie
Jeśli np. w biografii B″ = 12pu/rok, f′ = 8, d = 3,5, t = 16 lat, to
Σwa = df′B″t = FB″t = 28 x 12 x 16 = 5376 pu, gdzie
Σwa – całkowita wartość akceleracji
To samo odnosi się do kosmosu. (zob. T Szulga, „Równanie struktur II”, www.salon24.pl/u/ad-astra/, Internet, 2019).
I dalej, zajdzie:
w = r(1 + 1/p) r/p = FB″t, stąd
F = r/pB″t, gdzie
r – wartość reintegracji w megawszechświecie
p – prawdopodobieństwo zajścia i wygranej w akceleracji w megawszechświecie
Ogólnie megawszechświat może charakteryzować zarówno teoria prawdopodobieństwa, jak i tzw. dynamika paradygmatu; zob. T. Szulga „Teoria akceleracji III…” i „Równanie struktur II – Post Scriptum…”, www.salon24.pl/u/ad-astra/, Internet, 2018, 2019.
Powyższe rozumowanie można więc przeprowadzić dla pozostałych wartości rozszerzonego równania struktur (już w kontekście megawszechświata!), m.in. dla kluczowego wzoru w = mu = katn (tu dla akceleracji megawszechświata: w – wartość struktury, mu – masa ustrukturyzowana, k –stała rozwoju, a – mem, t –czas, n – paradygmat). Wtedy zajdzie:
F = df’ = katn-1/B”
Powyższy rysunek autora przedstawia powierzchnię, formy życia i przyszłą obecność człowieka na księżycu odkrytej planety pozasłonecznej.
Księżyc niezwykłych form organicznych – egzoksiężyc planety HD 28185 B
Tagi: megawszechświat
