ALGORYTM HIPERAKCELERACJI
Postęp w nauce opiera się na przełomach. W przyjętej powyżej terminologii będzie to krańcówa sytuacja osiągnięcia drugiego brzegu. Na przykład w fizyce przełomem i nowym rozdziałem będzie Teoria Wszystkiego, w astronomii – odkrycie egzo- i setiożycia, w informatyce i robotyce – osiągnięcie progu świadomości w sztucznej inteligencji (co określa się jako Osobliwość).
Wszystko powyższe sprowadza się do odpowiedzi na pytanie o to, jak wyglądać będzie ODKRYCIE w nauce (czyli odkrycie znacznie wykraczające poza „zwykłość” i będące tym, co „zadziwi świat”), jaka będzie jego anatomia. Czy w ogóle można przedstawić algorytm, METODĘ dojścia do Odkrycia?
W teorii akceleracji i równaniu struktur jest to możliwe. To pierwszy wniosek.
Odkrycie nie będzie różniło się od „zwykłych”, KLASYCZNYCH POMYSŁÓW. Zarazem będzie OLŚNIENIEM – z wszystkim, co się z tym wiąże (zatem będzie to objaw twórczy, z którym nierozłącznie związane są wstępne, poprzedzające je drążenie tematu i lokalne zapominanie pomysłu; musi ono być rozwinięte, „rozpisane” itd.). To drugi wniosek.
Jednocześnie wzorem, dojściem do takiego odkrycia będzie teoria biografii, ściślej – faza HIPERAKCELERACJI. Cechą hiperakceleracji jest odnalezienie konstruktywnego miejsca w świecie, tzw. przejście do historii, czyli to, co potocznie określa się jako rozgłos. To trzeci wniosek.
Mamy więc w miarę pewny sposób zaczepienia algorytmu Odkrycia w pewnej teorii. Co więc wiemy o hiperakceleracji?
Hiperakceleracja należy do akceleracji, czyli bazuje, oparta jest na PUBLIKACJI. Każda faza rozwoju, ewolucji twórczej ma nieodłącznie charakter zaskoczenia, czyli włączenia się całkowicie nowego, nieznanego, nieoczekiwanego wydarzenia, wyjścia poza wszystko, co znane. Zaskoczeniami były dezintegracja, reintegracja i akceleracja. To samo dotyczy hiperakceleracji. W praktyce sprowadza się to do zastosowania całkowicie nowej technologii (np. takiej jak maszynopis, drukarka komputerowa, druk, Internet, media, kserografia itd.).
Zarazem powinno to być TRUDNE do realizacji, czyli musi wykraczać poza tzw. regułę Bacona ( a więc myślenie potoczne i zdroworozsądkowe, czyli to, że człowiek nic nowego nie wymyśli i skazany jest na powtórne „wymyślanie prochu”), co zwykle w jakiejś postaci sprowadza się do zakotwiczenia o materiały źródłowe. Trudna jest MATEMATYKA – czyli Odkrycie powinno mieć formę matematyczną.
Jednocześnie ważne w nauce ścisłej jest, aby Odkrycie miało MOC REGULACYJNĄ, czyli sens praktyczny i pożytek. Moc regulacyjną w większym stopniu mają dziedziny ścisłe i przyrodnicze, niż tzw. filozofia. Zatem Odkrycie powinno należeć np. do matematyki, fizyki, chemii, astronomii, biologii, geologii itd., czyli nie być tzw. metawnioskiem.
Cały powyższy zapis należy do metodologii, która jest w pewnym sensie metanauką, a więc nie spełnia tego, co jest warunkiem Odkrycia. Zatem tekst (a właściwie już hipertekst, co obejmuje również takie formy jak np. literatura, muzyka i sztuka) musi być zakotwiczony w konkretnej nauce i dotyczyć ściśle określonego tematu. A więc musi odpowiadać na związane z paradygmatem epoki pytanie (czyli nie istnieje „czysty” algorytm Odkrycia). Inaczej taki tekst będzie tylko filozofią.
Takim problemem jest na przykład teoria ciemnej materii i ciemnej energii.
HIPERAKCELERACJA – WZÓR MATEMATYCZNY
Warunkiem sensowności tekstu jest uzupełnienie jego o zapis, wersję matematyczną. Dotąd istniały stosowne ku temu wzory (zob. T. Szulga, „Równanie struktur II”, Internet, 2018, 2019), na przykład:
w = katn i w = (s – 1) A + fB′, n > 1, n = const
Gdyby przyjąć, że pierwszy zapis (oraz pik fB′ = B) oznacza akcelerację, istaniałby wzór na hiperakcelerację. Wtedy zajdzie:
w = mu = katN N ≠ n, N » 1, N ≠ const
w = (s – 1) A + fB′′t + fhB′′′th fh » f, gdzie
n – paradygmat akceleracji
N – paradygmat hiperakceleracji
f – technologia akceleracji
fh – technologia hiperakceleracji
B′′′ - podstawa średniej wartości struktury w hiperakceleracji
th – czas hiperakceleracji
Powyższe wzory na hiperakcelerację, jeśli miałyby mieć sens, powinny w jakiś sposób odnieść się do struktur fizycznych i kosmicznych. Ponieważ fazie hiperakceleracji odpowiada w teorii ewolucji form energii i materii faza inteligencji kosmicznej, jej zapis przekłada się w powyższej teorii na zapis cywilizacji kosmicznej.
CECHY PARADYGMATU HIPERAKCELERACJI
Czasem ciekawe byłoby określenie jaka jest relacja paradygmatu akceleracji n do paradygmatu hiperakceleracji N, czyli wartość wskaźnika ∆n = N – n (zwykle 1 < n < 2, N >2; np. dla Nagrody Nobla przy w = 23000 pu, t = 35 lat, a = 10 pu/rok, N = 2,17719). Można do tego wykorzystać model Ledermana, w którym występuje stała sprzężenia pola sił, pole sił i masa (tu masa ustrukturyzowana). Zawiera się to we wzorze w = mu = gv. I tu stosunek wartości pola hiperakceleracji do wartości pola akceleracji wynosi 200/50 = 4 (zob. T. Szulga, „Antykontinualna teoria megawszechświata/2”, Internet, 2019).
A więc zajdzie (przy uwzględnieniu jednostek k1 i k2 i przy g1 = g2, a1 = a2, t1 = t2):
w = mu = gv w1 = katn1 w2 = katn2
w2/w1 = gv2/gv1 = v2/v1 = 4
w2/w1 = k2 atn2/(k1 atn1) = k2/k1 tn2-n1 ,
stąd
n2 – n1 = N – n = ∆n = logt ( v2k1/v1k2 ), gdzie
w – wartość struktury
g – stała sprzężenia pola sił
v1 – wartość pola sił akceleracji
v2 – wartość pola sił hiperakceleracji
n1, n – paradygmat akceleracji
n2, N – paradygmat hiperakceleracji
(Podobne rozumowanie można przedstawić dla innych poziomów integracji – integracji wstępnej, dezintegracji i reintegracji. Tak, nawiasem mówiąc, u reintegrantów, którzy przeszli fazę dezinteracji, wartość reintegracji wynosi około 30% wartości integracji wstępnej (badania empiryczne z 1978 roku). Wskazuje to na względne obniżenie sił reintegracyjnych w stosunku do integracji wstępnej – jednak w reintegracji jest już uruchomiona walka o byt, czego nie było w integracji wstępnej. Potwierdza to zasadność wcześniej wysuwanych tu hipotez dotyczących poziomów integracji i mas ustrukturyzowanych. Oczywiście to wszystko przekłada się na mechanizmy struktur kosmicznych).
Wszystko powyższe opiera się na pewnych uproszczeniach – można tu brać pod uwagę różne zmienne. Przedstawioną wyżej charakterystykę i analizę porównawczą można przeprowadzić również przy innych założeniach, tzn. niekoniecznie przy g1 = g2, ale przy a1 ≠ a2 i t1 = t2. Wtedy zapis ∆n będzie nieco inny (zob. T. Szulga „Teoria akceleracji/ 2/ 3”, Internet, 2015).
Powyższy rysunek autora przedstawia powierzchnię i przyszłą eksplorację Dione, księżyca Saturna.
Dione – baza
Tagi: hiperakceleracja, akceleracja, matematyka
