Miałam okazję popracować trochę ostatnio jako jurorka w konkursie krajoznawczym dla dzieci. Urzekły mnie prace małych badaczy swoich domów, wsi, miast. Zadaniem dzieci było opisanie swojej "ojcowizny". Opisywały więc miejsca najbliższe, ale też ludzi najbliższych i tych najkochańszych. Swoich dziadków, rodziców, wujków... Zaserce chwytaly słowa "Mój tata jest najlepszy na świecie, bo zabrał mnie na wycieczkę rowerową i tam..." Morał z tego jeden - czas spędzony z dzieckiem nigdy nie będzie czasem straconym, a każda z tych chwil na pewno na całe życie zostanie gdzieś na dnie serca. Żeby jednak nie było, że wszędzie szukam morału, inny rodzaj podsumowania. Dzieci są fajne, miomo trudu, który trzeba włożyć, by do tego stwierdzenia dojść. ;-) Ale to jeszcze przede mną...
