Poprzednie dwie części analizy dotyczyły dwóch ważnych cech liderów polskich partii politycznych: skłonności do absolutyzmu oraz wpływu tychże skłonności na stosunek do politycznych przyjaciół i wrogów. Dziś rzecz o sąsiadach, czyli czas rozejrzeć się poza własną piaskownicą.
Tłem do rozważań niech stanie się zwięzła synteza poprzednich części - obraz sytuacji w kraju. Polski świat polityczny odróżnia się od innych demokracji dość wyraźnie. Tu nie partia tworzy liderów, lecz na odwrót - jest ich własnością. Dokładniej ujmując, liderzy dzierżawią część partyjnej władzy od Wielkiego Mistrza Partii. Ten z kolei - jako założyciel i przywódca - kwalifikuje swoje kompetencje polityczne jako jedyne właściwe, co jako rzecz oczywistą przyjmuje każdy partyjny BMW członek (zdarzają się niechlubne wyjątki, o czym w pierwszej części rozważań). Skutkiem tego politycznego neofeudalizmu jest nawet nie oligarchia, lecz jeszcze dziwniejszy ustrój, gdzie najważniejsze decyzje są podejmowane przez wodza, a następnie legitymizowane przez demokratycznie wybieraną większość parlamentarną, która zmienia się regularnie co cztery lata zgodnie z wolą oszalałego z nienawiści narodu...
Czy potrzeba czegokolwiek więcej żeby zrozumieć zwrot w polskiej polityce zagranicznej, jaki dokonał się rok temu? Jeśli potrzeba, to całkiem niewiele. Nieco wyobraźni.
Można się spierać, czy genezą obecnej polityki zagranicznej jest zabieg uwrażliwienia innych na głos Polski, czy też niezwykła nieufność braci Kaczyńskich wobec wszystkiego co się rusza. Faktem natomiast jest, że pani Fotyga nie została wyposażona w ani jeden skrawek licencji na samodzielne działanie. Trudno o bardziej dosadne poparcie tezy o wpływie autorytaryzmu politbossa na stosunki dyplomatyczne z resztą świata. W naszym polskim przypadku - podwójnego politbossa jednojajowego.
Inne tematy w dziale Polityka
