Dr Herbert Czaja - sprawca, ofiara czy... ?

W Rzeczpospolitej pojawil sie ciekawy artykul historyka Bogdana Musiala na temat ostatniego wywiadu pani Steinbach.

Zrodlo tutaj:
www.rp.pl/artykul/9157,324302_Bogdan_Musial__Fakty_wypaczone.html

Pierwsze omowienia na Salonie 24 tutaj:
niemcy.salon24.pl/112386,bogdan-musial-fakty-wypaczone-przez-eryke-steinbach
odadoradosci.salon24.pl/112413,fakty-wypaczone-przez-bogdana-musiala

Zainteresowala mnie bardzo szczegolowo opisana u pana Musiala osoba dra Herberta Czai, bylego szefa BdV - sprawcy czy ofiary nazizmu?

"Steinbach i “GW” twierdzą, że Czaja odmówił wstąpienia w szeregi NSDAP. W rzeczywistości takiej odmowy być nie mogło i jest ona zapewne wymysłem samego Czai. Był on wtedy tzw. volksdeutschem i z przyczyn formalnych nie mógł zostać członkiem NSDAP, ponieważ na terenie ówczesnego Generalnego Gubernatorstwa mogli nimi zostać tylko obywatele Rzeszy (Reichsdeutsche).

Dla chętnych do wstąpienia w szeregi niemieckiej “siły przewodniej” stworzono w GG dużo później, w maju 1941 roku, przybudówkę NSDAP pod nazwą Deutsche Gemeinschaft (Wspólnota Niemiecka) i Czaja niezwłocznie został jej członkiem już w maju 1941 r. Wspólnota Niemiecka nie miała własnych struktur kierowniczych i administracyjnych, była częścią składową NSDAP.
...
Przebieg kariery Czai w GG nie jest świadectwem żadnego oporu wobec “reżimu Hitlera”, a czegoś wręcz przeciwnego. Tylko zaufani i ideologicznie pewni mogli nauczać i robić karierę w niemieckim liceum w GG. Członkostwo Czai w Deutsche Gemeinschaft to potwierdza.
...
Przypadek Czai to modelowy przykład, jak ze sprawcy czyni się przeciwnika, a nawet ofiarę „reżimu Hitlera”. Pani Steinbach trudno się dziwić. Jest ona politykiem i przewodniczącą Związku Wypędzonych, a do tego muzykiem z wykształcenia. Fakty historyczne instrumentalizuje i nagina do własnych potrzeb politycznych."

Co pisala pani Steinbach w wywiadzie o Czai?

Tragiczne doświadczenia Polaków to temat, który zajmował już mojego poprzednika Herberta Czaję. Wykładał na uniwersytecie w Krakowie, ponieważ mieszkał w regionie, który po pierwszej wojnie światowej przypadł w udziale Polsce. [Czaja nie wykładał na UJ, ale tam studiował. W 1939 r. przez dwa tygodnie był asystentem, został jednak wyrzucony, bo nie wstąpił do NSDAP - red.]. Mówił dobrze po polsku. Kiedy Hitler zaatakował Polskę, wymagano od Herberta Czai, żeby wstąpił do NSDAP, jednak on się sprzeciwił. Jako przewodniczący Związku Wypędzonych niejednokrotnie podkreślał, że w Niemczech trudno sobie wyobrazić, jak wszechobecna jest w Polsce trauma okupacji. To jest dla nas, w szczególności zaś dla mnie, rzecz oczywista.

wyborcza.pl/1,97738,6737576,Erika_Steinbach__Agresorem_byl_Hitler__a_nie_kobiety.html

A teraz siegam po niedawno zakupiona ksiazke Wladyslawa Bartoszewskiego i Michala Komara "...mimo wszystko, wywiadu rzeki ksiega druga", Swiat Ksiazki Warszawa 2008, z plyta CD 34,90 zlp. i co czytam na stronie 145:

Pierwsze miejsce na liście „odwetowców i rewizjonistów zachodnioniemieckich" dzierżył Konrad Adenauer. Tuż za nim maszerowali Herbert Hupka i Herbert Czają.

Z Herbertem Czają zawarłem znajomość w 1983 roku. Syn rejenta ze Skoczowa, żarliwy katolik, ojciec dziewięciorga dzieci. W 1939 roku miał zostać asystentem w katedrze germanistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego... Był związany z Deutschen Christlichen Volkspartei, do nazizmu odnosił się jak do ruchu pogańskiego. Uczył w szkołach niemieckich w Zakopanem i Przemyślu, w 1942 roku został powołany do Wehrmachtu, służył na froncie wschodnim. Po wojnie nie miał żadnych kłopotów z denazyfikacją, współtworzył Unię Wypędzonych (Union der Heimatvertriebenen) w CDU, w latach 1953-1990 był deputowanym do Bundestagu, a w latach 1980-1990 przewodniczącym Grupy Uciekinierów i Wypędzonych (Gruppe der Fliichtlinge und Heimatvertriebenen) we frakcji CDU/CSU. Gdy mieszkałem w Niemczech, przychodził do nas do domu, wręczał kwiaty mojej żonie i bardzo grzecznie rozmawiał z nią po polsku. Potem przystępowaliśmy do sporu, bo on się upierał, że w przyszłości Śląsk musi mieć jakiś specjalny status, specjalne uprawnienia konfederacyjne, ja mu na to odpowiadałem, że po doświadczeniach lat 1939-1945 jest to całkowicie niemożliwe. „Drogi panie Czają, pan nie chciał być hitlerowcem, i chwała panu, ale szereg pańskich niemieckich ziomków śląskich, obywateli Rzeczypospolitej, poszło do SA i do SS, ja to dobrze pamiętam... a co do granicy na Odrze i Nysie, to w ogóle nie będziemy dyskutować". On się zastanawiał, kiwał głową i przechodziliśmy do spraw związanych z możliwymi polami współpracy. Więc mogłem się tylko ucieszyć, gdy w 1993 roku Herbert Czają zwrócił się do „nieprzejednanych" ze Związku Wypędzonych: „Nie wolno nam zapomnieć, że nasi sąsiedzi byli ofiarami ciężkich zbrodni, które popełnili Niemcy. Musimy też spróbować przeciwdziałać lękowi przed niemiecką hegemonią!". Może był w tym mój mały udział?

Pan profesor Bartoszewski, jak powszechnie wiadomo, organicznie nie znosi pani Steinbach i skrzetnie schodzi jej z drogi. Ale jak widac, nie mial zadnych problemow z panem doktorem Czaja i jak widac na ponizszym zdjeciu z ksiazki - nie mial tez wiekszych problemow z panem doktorem Hupka.

Otoz nie mam najmniejszego powodu by watpic w slowa profesora Bratoszewskiego (wiem, oficjalnie nie profesor, ale dla mnie - wobec piramidy zaslug w budowaniu polsko-niemieckich pomostow - jednak profesor), ktory wystawia panu Czai jak najlepsze swiadectwo.
Wstapil czy nie wstapil do NSDAP czy jakiejs przybudowki...

I teraz siedze zdumiony i naprawde nie wiem, byl ten doktor Czaja sprawca czy ofiara. Czy jak zwykle kims posrodku.
Komu wierzyc?

Dopisane dzien pozniej:

Tak sobie pomyslalem, ze dobrze by bylo dac zdjecie pana doktora Czai. Zeby miec pojecie czy te oczy moga klamac...
I w poszukiwania dobrego zdjecia znalazlem bardzo szczegolowy zyciorys tego pana. Dla szprechajacych polecam.

www.ostdeutsche-biographie.de/czajhe07.htm

A propos profesora Bartoszewskiego, ciekawy w zyciorysie jest motyw profesora Kleczkowskiego, z ktorym to pan Czaja na przemian ratowal sobie zycie przez caly okres wojny, przed i po.
Okazuje sie, ze zycie wcale nie jest takie proste, jak kawalek drutu.