Szlachetna Sutra Wielkiej Drogi znana pod nazwą „Doskonałość Mądrości Tnąca jak Diament” lub „Sutra Diamentowego Ostrza” w języku sanskryt oznacza „wątek, aforyzm, traktat rytualny lub kanon ”.
Jest to księga „klasyczna”.Termin ten odnosi się do pism spekulatywnych lub filozoficznych napisanych w formie aforyzmów. Jest spisana w kontekście narracyjnym, w którym rozmówca zwraca się do Buddy (Siddhārtha Gautama).
Najstarszym datowanym ksylografem odkrytym w Chinach jest właśnie Diamentowa Sutra. Ten jeden z wielkich tekstów buddyzmu, datowany z 868 roku został znaleziony w 1907 roku w jaskiniach Mogao niedaleko Dunhuang przez angielskiego archeologa i odkrywcę pochodzenia węgierskiego Aurela Steina. Obecnie jest przechowywany w Londynie w British Library.
W języku chińskim nazywa się 金刚般若波罗蜜多经 (Jīngāng Bōrěbōluómìduō jīng) lub po prostu 金刚 经 (Jīngāng jīng).
Jej pełny tytuł oznacza „to, co tnie”, oznacza zarówno „diament”, jak i „błyskawicę”, niesamowitą siłę, nieodpartą, zdolną do strzaskania, niszczenia, kruszenia wszystkiego, co jest na jej drodze.
Diamentowa Sutra była przedmiotem sześciu chińskich przekładów między V a VIII wiekiem.
przekład chiński
W Tybecie tekst został przetłumaczony w IX wieku. W porównaniu z oryginałem w sanskrycie, przekład chiński jest mniej wierny niż przekład tybetański.
Pierwsza rewizja sanskrycka, oparta na kilku rękopisach i dokumentach, została zredagowana przez niemieckiego filologa i orientalistę Maxa Müllera w 1881 roku.
Diamentowa Sutra to dialog pomiędzy Buddą a jednym z jego dziesięciu uczniów - Subhūti, który został arhatem i znany był ze swojego wewnętrznego spokoju, był uważany za inkarnację poprzedzającą linię Panczenlamy. Prowadzi on dialog z Buddą w obecności wszystkich mnichów wspólnoty. Za jego pośrednictwem rozmowa jest adresowana do wszystkich tych, którzy weszli na drogę bodhisattwy, kierującego się altruistyczną motywacją przynoszenia pożytku innym.
Diamentowa Sutra jest częścią kanonu tekstów zwanym "Sutrami Prajñāpāramita" - co oznacza "doskonałość mądrości". Jest to jeden z najkrótszych tekstów składający się z 32 niedługich rozdziałów.
Prajñāpāramitā w postaci bogini
Rękopis dotyczy nauk twórcy buddyzmu Buddy Siakjamuniego. Rozpoczyna się opisem sceny, okoliczności, w których nauczanie zostało udzielone.
Centralnym tematem sutry jest brak stałego charakteru (rzeczy, stany umysłu, myśli...).
Oto, końcowa puenta, która niesie ze sobą przesłanie.:
„Wszystkie istniejące i uwarunkowane dharmy (zjawiska…)
są jak sny, iluzje, cienie;
jak rosa i jak błyskawica,
Tak powinniśmy na nie patrzeć. "
