Pantofelki, kapciuszki, buciki, laczki, kapcie, trzewiki, kamasze... uf! Cała kolekcja synonimów może być utworzona. Czyż poczciwy dr Freud nie nauczał, że stopy są organem erogennym i symbolem seksualnym?
Już w antycznych Chinach stopy kobiet były gloryfikowane w specjalnych małych bucikach.Tradycja barbarzyńska, która przechowała się przez tyle wieków.
Dlatego dziś tematem tej notki będzie obuwie, a z nim związane pewne kanony etyki w codziennym życiu w Chinach.
W dynastii Zhou (1100-256 r p.n.e.) przed wejściem do domu zdejmowało się buty. Na uroczystościach również nie wolno było mieć obuwia, ministrowie na audiencji cesarskiej byli też bez butów i na dodatek w gołych stopach. Właściwie to dobra metoda zdejmowania butów wchodząc do domu, która za moich dawnych lat była we wszystkich domach stosowana. Wraz z latami jakoś o niej niektórzy zapomnieli.
Wszelako gołe stopy były fundamentalnym zakazem kulturowym zarezerwowanym wyłącznie na ceremonie kultu.
Na wyjątkowe okazje, panie uczestniczące w ważnych uroczystościach zakładały czerwone panofelki z ozdobnymi haftami w kwiaty i ptaki. Za dynastii Han (206r p.n.e.-220r n.e.) panny młode nosiły drewniane sandały z namalowanymi kwiecistymi motywami, przewiązane 5 kolorowymi tasiemkami z jedwabiu.
Kobiety mandżurskie z dynastii Qing słynące z reputacji wysokich i szczupłych sylwetek nosiły buciki na obcasach z czerwonego lub niebieskiego atłasu.
花盆底huā pén dǐ - buciki mandżurskich kobiet
...a na niebieskim buciku panny młodej był wyhaftowany czerwony podwójny znak szczęścia:
Jedynie tylko cesarz mógł mieć buty w kolorze ciemno-żółtym, bogaci zaś w złocisto-żółtym. A zwykli mężczyźni w niebieskim, czarnym lub brązowym. Kobiety nosiły jedwabne haftowane buciki w żywych barwach. Na podeszwie mogły być wyhaftowane kwiaty lotosu.
‘’Buty długowieczności’’ były przeznaczone dla zmarłego, aby w życiu pozagrobowym również jego stopy nie były gołe. Wyhaftowana drabina była symbolem nadzieii w trwałość życia pozagrobowego. W dynastii Qing wszystkie buty po śmierci cesarza były spalane. Dla przykładu cesarz Guang Xu miał ich aż 104 pary.
W feodalnych Chinach status mieszkańców mógł być oceniany w/g butów.W antycznym świecie naród nosił buty z plecionej słomy lub grubych kawałków tkanin w kolorze niebieskim, zielonym, białym, w odróżnieniu od szlachty, która gustowała w skórzanych i jedwabnych butach. Kupcy chcąc być natychmiast rozpoznanymi przez klientów uważali, że powinni zakładać jeden but biały a drugi czarny.
Zmiany w sposobie noszenia butów odzwierciedlają ścisły związek z naturalnymi i geograficznymi warunkami Chin, jednocześnie pokazują kulturowe, gospodarcze i społeczne zmiany społeczeństwa chińskiego, a także upodobania przywódców i zwykłych śmiertelników w różnych okresach.
W kategorii ‘’bucik chiński’’ najbardziej lubię ten jedwabny lub bawełniany haftowany. Już sobie myślę, że Lulla powie cóż to za kolekcja?
Jest to znakomite połączenie kultury obuwniczej ze sztuką haftu, mocno zakorzenionych w kreacjach artystycznych narodu chińskiego. Motywy haftowane są zaczerpnięte z legend, z życia codziennego, z przyrody. Wspaniale się wpisują w akcenty przyrody wtykając kwiaty, zioła, ptaki i zwierzęta oraz często ukazują bohaterów teatralnych sztuk. Ich atrakcją jest delikatność wyglądu i wyjątkowy komfort w chodzeniu. Haftowane buciki to idealne połączenie mody i tradycji, unikalny produkt zapewniający sukces.
Te haftowane buciki dodają notę elegancji współczesnej kobiecie. W moich oczach nie jest to kobieta konserwatywna.
W Chinach przeszło 20 grup etnicznych paraduje w haftowanych bucikach, które obok tradycyjnych strojów są charakterystyczne dla każdego narodu.
Te kolorowe buciki stanowią dzisiaj skarby kulturalne narodu chińskiego.
Inne tematy w dziale Kultura
