Ta myśl zaświtała mi gdzieś w grudniu 2015. Gdy wrzeszczeli “wolne media!”. No więc pozwólmy im mówić. Nie krępujmy ich ekspresji. Nie wyśmiewajmy ich bróń Boże. Oni są w strasznej depresji i strasznej nienawiści do tej rzeczywistości, w której przyszło im żyć. Bądźmy dla nich wyrozumiali.
Gdy oglądam ich akcję “Nie świruj…” to dochodzę do wniosku, że po tamtej stronie jest już totalny Sajgon. Nikt nie kontroluje przekazu, nikt nie konsultuje go z ludźmi od public relations. Kto pierwszy chwyci za kamerę lub mikrofon ten jest samorodnym spin doktorem. Zachłystują się swoim pomysłem, który nie ma za grosz kierunkowego przekazu. Jest eksplozją frustracji na polityków opozycji, których w ich ocenie są za mało przekonujący. Przekonani z elektoratu opozycji mają swój dzień, dokopali chamstwu. Dali upust swojej frustracji. Już widzą siebie jak zmobilizowali przeciwko PIS-owi pół niezdecydowanej Polski. Na większości twarzy tej akcji jest jakiś potworny amok. Czy to jest droga dotarcia do niezdecydowanych? Myślę, że spece od kampanii wyborczych łapią się za głowy. Ale ludzie w amoku są poza kontrolą. Nie docierają do nich sygnały od zmysłów. Są całkowicie pochłonięci swoją wizją.
Muszę przyznać, że amok Pszoniaka nie nie wygląda wcale na udawany, nie wygląda na grę aktorską. On nie jest tu aktorem. On w tym spocie gra samego siebie. Wcale nie udaje wściekłego bachora, który wrzeszczy, że coś poszło nie po jego myśli. On jest wściekły na wyborcę, cedzi do niego słowa z wśiekłością, jak zbir, który w ciemnej ulicy cedzi przez zęby do przypadkowego przechodnia “no wyskakuj z kasy, ale już!”.
Po tej akcji może się okazać, że masowo mogą pójść do urn pójdą dotychczasowi niezdecydowani, aby - szczczególnie - Pszoniakowi pokazać środowy palec.
Komentarze