"Elizjum"

Jakoś  nie mogę podzielić pełnych zachwytu opinii o „Elizjum”, najnowszym filmie Neilla Blomkampa, twórcy „Dystryktu 9”. Owszem, da się pocmokać nad niektórymi scenami, a także efektami specjalnymi, ale czegoś temu filmowi brakuje. Film sprawia wrażenie robionego trochę na siłę, choć fabuła dawała tutaj spore pole do popisu. Matt Damon, pełen aktorskiej iskry jako James Bourne, tutaj wypadł dość blado. Nie wiem czemu, ale kompletnie zabrakło mu tego specyficznego magnetyzmu, który sprawia, że film zapada w pamięć. O „Elizjum” nie da się tego powiedzieć.

Filmu nie ratuje Judie Foster, skądinąd kapitalna aktorka. Tutaj ociera się momentami o infantylizm, szczególnie, kiedy w dość groteskowy sposób planuje zamach stanu. Dużym plusem natomiast jest fabuła. Zderzenie ze sobą dwóch światów – orbitalnego raju „Elizjum” dla wybranych, gdzie wszystko jest sielankowe i idealne z ziemskimi fawelami, które zamieszkuje ziemski proletariat, pośród którego szerzy się bieda i występek. Dlatego też Elizjum staje się obiektem marzeń dla Ziemian, do którego za wszelką cenę chcą się dostać zwłaszcza ci, których toczy choroba. Na Elizjum bowiem wszelkie dolegliwości leczy się w dwie minuty.

W wyniku nieszczęśliwego wypadku na Elizjum, by przeżyć, musi się dostać Max (Matt Damon). By tak się stało powraca na ścieżkę z której zawrócił – szemranych układów i kontaktów ze światem przestępczym. Oczywiście cel realizuje z nawiązką, choć musi to przypłacić życiem. Zakończenie filmu jest jak najbardziej poprawne politycznie, gdyż za sprawą Maxa i towarzyszących mu wyrzutków z Ziemi zostaje przywrócona równowaga. Totalny reset komputerowy sprawia, że Ziemianie stają się obywatelami Elizjum i zaczynają korzystać z jego dobrodziejstw. Demokracja triumfuje, a wszelkim totalniackim ciągotom zostaje postawiona tama. Aluzje do współczesnego świata są aż nadto czytelne.

Z kina wyszedłem z mocno mieszanymi uczuciami.