Kondrat - nieużywany patriota z KOD-u

I proszę – zdarzył się cud. Nastąpiło prawdziwe przebudzenie. Każdy, kto przysłuchiwał się manifestującym w sobotę w Krakowie zwolennikom KOD-u, mógł obserwować je na żywo. Ludzie, którzy od dawna starają się przekonać nas, że patriotyzm, miłość do Ojczyzny to sprawy ściśle prywatne, nieistotne, postanowili nagle poinformować świat przy użyciu megafonów, że oni też są Polakami, patriotami  i szczerze kochają Ojczyznę.

To naprawdę cud, kolejny już w drugiej połowie 2015 roku.

Pod wieżą Ratuszową w Krakowie spotkało się całkiem spore grono samozwańczych obrońców demokracji i Konstytucji. Aż trudno uwierzyć, że jest ich tylu w grodzie Kraka. Przecież nikt nie zauważył wcześniej by reagowali w jakikolwiek sposób, gdy gwałcono Konstytucję uchwalając prawo pozwalające na unicestwianie ludzkich zarodków (ustawa o In vitro). Nie dali też znać o sobie, gdy trwały prace nad regulacjami dotyczącymi rodziny, jako związku kobiety i mężczyzny (ustawa o uzgodnieniu płci).

Nie widziano też by protestowali przeciwko zawłaszczeniu pieniędzy gromadzonych z myślą o przyszłych emeryturach, ani wtedy, gdy powoływano z zapasem sędziów do Trybunału Konstytucyjnego.

Każdy kto przysłuchiwał się manifestacji KOD-u w Krakowie doskonale wie o co chodzi. Establishment wykreowany w Polsce po roku 1989 szuka dziś sposobu, aby uchronić status quo i zatrzymać polityczny zegar. Wielu z tych ludzi stara się nie wchodzić w światła reflektorów. Nie zobaczymy ich bezpośrednio na scenie KOD-u. Podczas sobotniej manifestacji część z nich, dobrze już znanych ogółowi tajnych lub jawnych współpracowników esbecji, wolała patrzeć z pewnego oddalenia na wymieszane towarzystwo pożytecznych głupców i politycznych cwaniaków.

Nazwiska? Wszystko w swoim czasie.

KOD nie ma własnych twarzy. W Krakowie  pod wieżą Ratuszową najgłośniej krzyczał w obronie demokracji i konstytucji Bogdan Klich, który ma dziś istotne powody – jako były szef resortu obrony  – by lękać się o własną przyszłość. U jego boku pojawił się m.in. Marek Kondrat, dziś czołowa twarz banku ING, wcześniej zaś aktor dramatyczny, który w tych samych intencjach  orędował w Krakowie  z pobudek… patriotycznych.

A to już zupełnie coś nowego, gdyż aktor ten stwierdził kiedyś za Oscarem Wildem, że patriotyzm jest cechą ludzi chorych na nienawiść. W Polsce wiadomo jednak od dawno, że Kondrat mówi (i prawdopodobnie myśli) Miauczyńskim, a Miauczyński – Kondratem. Czy to kwestia zbyt obcisłych gaci, które w „Dniu Świra” poprawia na sobie w niewoli natręctw dla lepszego dotlenienia szarych komórek, czy może z powodu innych przypadłości, Kondrat-Miauczyński za polskością nie przepada, ani za etnicznymi sąsiadami, którzy w panoramowanym przez Koterskiego, twórcę filmu, wznoszą wieczorem modły ku niebu:        

Dla siebie o nic nie wnoszę, tylko mu dosrajcie, proszę! Kto ja jestem? Polak mały! Mały, zawistny i podły! Jaki znak mój? Krwawe gały! Oto wznoszę swoje modły do Boga, Maryi i Syna! Zniszczcie tego skurwysyna! Mego rodaka, sąsiada, tego wroga, tego gada!

Tak jest. Oscar Wilde ma święta rację a za nim Marek Kondrat. Cud przebudzonego patriotyzmu na Rynku Głównym ani chybi jest świadectwem nienawiści. Przecież nikomu z Komitetu Ocalenia (własnej) Doopy patriotyzm nie przyszedłby do głowy, gdyby się pod nią nie palił żywy ogień.

Ps. Kilka razy musiałem się powstrzymywać, żeby nie krzyknąć w kierunku przemawiającego pod wieżą Ratuszową – skończ ośle pierd.lić! Klich miał czelność powiedzieć, że rządzący planują kolejny zamach, tym razem  na media publiczne. Jakby nie zauważył, że zamachu tego dokonała przed laty jego własna formacja, niszcząc wszelkie standardy pracy dziennikarskiej.