28 lipca 1980 r. Moskwa. Cmentarz Wagankowski.

24 kwietnia 2004 r. Warszawa. Aleja Zasłużonych na warszawskim Wojskowym Cmentarzu Powązki.
Wszystko jest inne. Dzień, miesiąc, rok, miejsce. Żadnych skojarzeń. Nawet pogoda – i ona, jako żywo, nie chciała dopuścić do nawet najmniejszego podobieństwa.

Wtedy, w Moskwie był gorący, jasny, letni dzień. I w celu ochrony przed palącymi promieniami upalnego słońca przyniesionych pod Teatr na Tagance świeżych kwiatów, ludzie osłaniali je parasolami. W Warszawie padał deszcz. Ludzie, którzy przyszli tego dnia na warszawski cmentarz, osłaniali rękoma kołyszące się na wietrze płomyki, przyniesionych przez siebie świec.

A było wielu tych ludzi. I byli oni różni. Osoby w podeszłym wieku, które widziały za życia już wiele i bardzo młodzi. Uczniowie i studenci. Przyszli by odprowadzić w ostatnią drogę człowieka, którego głos nie należał i nie należy do jakiegoś jednego pokolenia, czy też do jakiejś konkretnej opcji politycznej. To był głos narodu.

I 24 kwietnia 2004 r., nie tylko Warszawa, ale cała Polska żegnała okrytego ogólnonarodową sławą piewcę polskiej kultury. Pochowała przyjaciela i nauczyciela. Jacka Kaczmarskiego.

28 lipca 1980, kiedy to zamknięta na czas Letnich Igrzysk Olimpijskich Moskwa w imieniu całego Związku Radzieckiego żegnała Włodzimierza Wysockiego jego żona, Marina Vladi, powiedziała:

Widziałam pogrzeby książąt, królów, ale niczego takiego nie pamietam

Po prostu nie było jej tego kwietniowego dnia w Warszawie. W przeciwnym razie, jestem pewien, że to samo by powiedziała również o pogrzebie Jacka Kaczmarskiego.

I to nie tylko ze względu na fakt, że tych dwóch ludzi było, każdy dla swojego kraju, równoznacznymi osobowościami ale również dlatego, że obu ściśle wiązało niewidzialne lecz przez to nie mniej silne wątki ich przeznaczenia.

Jacek urodził się w Warszawie w dniu 22 marca 1957 r. w rodzinie Anny Trojanowskiej i Janusza Kaczmarskiego. Jego rodzice zajmowali się malarstwem. Matka była ponadto również, pedagogiem i historykiem sztuki, autorką książek „Dziecko i twórczość”, „Dziecko i sztuki plastyczne”. Ojciec od 1972 roku przez wiele lat był przewodniczącym Związku Polskich Artystów Plastyków. Prowadził zajęcia ze sztuki na wyższych uczelniach we Wrocławiu i Toruniu. Realizował filmy krótkometrażowe.

W 1955 roku przyszli rodzice Jacka wyjechali na studia do ZSRR. Najpierw do Leningradu, a następnie do Kijowa. Edukacja, twórczość były oczywiście czasochłonne. Dlatego niemowle niemal natychmiast przekazano w ręce dziadków ze strony matki – Felicji i Stanisławowi Trojanowskim.

Jacek miał zaledwie kilka tygodni, kiedy jego dziadek został wysłany do pracy w polskim przedstawicielstwie w Szwajcarii. Tak właśnie malec po raz pierwszy znalazł się za granicą.

Podobnie już na początku dzieciństwa los wziął Kaczmarskiego za rękę i poprowadził przez życie. Urodził się w rodzinie, która z pierwszej ręki wiedziała, co to sztuki piękne. Maluch miał co chłonąć i czego się uczyć. A on - chłonął. I nie tylko polskie rzeczy.

Wystarczy wspomnieć tylko, że babcia Felicja miała żydowskie korzenie. A w żyłach dziadka Stanisława płynęła jakaś część krwi tatarskiej. Dlatego też nawet wewnątrz rodziny panowała kultura wielonarodowa. Ale była również zasilana z zewnątrz. A od strony wschodniej, gdzie uczyli się rodzice. I z Zachodu, gdzie wysłano do pracy dziadka. A oprócz ojca, matki, babci i dziadka byli jeszcze inni krewni. Na przykład, siostra ojca, Bogna Sokorska (1927-2002) - wybitna śpiewaczka operowa, ulubiona uczennica Ady Sari, laureatka Ogólnopolskiego Konkursu Śpiewaczego (1951), która w latach 1964/73. pracowała w teatrach operowych w Essen i Düsseldorfie.

Pochodzenie, edukacja, plus talent - wszystko to nieuchronnie musiało doprowadzić do tego, do czego w końcu doprowadziło. Już ze względu na prawo krwi Jacek należał do kategorii ludzi, o których zazwyczaj mówią, że są skazani na sukces. Jednak aby się stać tym, kim został, jeszcze czegoś brakowało. Czegoś malutkiego. Malutkiej drobinki, która pojawiła się w życiu Kaczmarskiego poprzez łańcuszek nieoczekiwanych i prawie niewiarygodnych zbiegów okoliczności.

Wszystko zaczęło się od tego, że znany polski reżyser Jerzy Hoffman, który na podstawie powieści Henryka Sienkiewicza nakręcił swą słynną trylogię – „Ogniem i mieczem” (patrz artykuł), „Pan Wołodyjowski” i” Potop” - studiował w Moskiewskim Instytucie Filmowym.

A w późnych latach 60-jego stary przyjaciel i kolega na Wydziale Reżyserii – Jewgienij Karełow, w jednym z filmów którego występował Wysocki, zapoznał z nim Jerzego.

A w 1970 roku Włodzimierz Siemionowicz ożenił się z francuską aktorką Mariną Vlady. Im przyszło mieszkać w dwóch domach, z których jeden był w Moskwie, drugi - w Paryżu. Warszawa - prawie w połowie drogi pomiędzy miastami. Tak że samochód małżeńskiej pary nie mógł jej ominąć.

A kiedy Włodzimierz i Marina przybyli do stolicy Polski, oczywiście zatrzymali się u Jerzego Hoffmana. Jeden raz ... Tylko jeden raz Wysocki zamieszkał w hotelu. Kiedy wiosną 1980 roku przyjechał do Warszawy z Teatrem na Tagance. W pozostałych przypadkach mieszkał w mieszkaniu Hoffmana i jego żony, Ireny na Alei 3 Maja przy moście Poniatowskiego.

A rodzice Jaceka znali Jerzego jeszcze z okresu studiów w ZSRR. Nic dziwnego, że w 1974 roku, w czasie kolejnej wizyty Włodzimierza Wysockiego w Warszawie, Hoffman zaprosił w gości Kaczmarskich. A oni zabrali ze sobą syna.

Jak później wspominał Jacek – „Moi rodzice nie lubili bywać na spotkaniach, uważali to za stratę czasu. Ale tutaj ściągnęło ich nazwisko Włodzimierza Wysockiego, i zabrali mnie ze sobą. Bardzo mi się podobało, a przede wszystkim sam Wysocki!
„…Oglądając go po raz pierwszy „na żywo”, uświadomiłem sobie, jakie wrażenie wywołuje twarz, pełna najwyższego wysiłku i ekspresji, kiedy artysta wydobywa z siebie ten niezwykły głos. Pomyślałem sobie: to jest dla mnie rola, ja chcę tak samo przeżywać to, co robię”

Pod wrażeniem z tego spotkania Jacek napisał swoją pierwszą „ Obławę”, jako wolne tłumaczenie słynnego „Polowania na wilki”:

Lecz nie skończyła się obława i nie śpią gończe psy
I giną ciągle wilki młode na całym wielkim świecie
Nie dajcie z siebie zedrzeć skór! Brońcie się i wy!
O, bracia wilcy! Brońcie się nim wszyscy wyginiecie!

Za tą piosenkę w 1977 roku Kaczmarska otrzyma pierwszą nagrodę na Festiwalu Piosenek Studenckich w Krakowie. Tak zaczyna się jego wyzwanie i trudna droga poety i barda.

Potem będzie program poetycki „Mury”, której główny utwór ostatecznie stanie się nieoficjalnym hymnem "Solidarności", imigracja, własny program „Kwadrans z Jackiem Kaczmarski” w Radiu Wolna Europa... Wszystko to będzie. Później.

A wszystko zaczęło się od przypadkowego spotkania dwóch nieznajomych. To właśnie wtedy w 1974 r., w domu przy Alei 3 Maja, przy moście Poniatowskiego, płomień twórczej energii zapalił na poetyckim firmamencie Polski imię, które ostatecznie miało stać się gwiazdą pierwszej wielkości. Imię Jacka Kaczmarskiego.
W ten sposób narodził się wielki polski poeta i bard.