Krystyna Prońko
Tytułowe określenie naszej świetnej piosenkarki nie pochodzi ode mnie lecz od Wojciecha Manna. Mann w radiowej Trójce nazwał ją charakterystyczną i charakterną.
„Charakterna, bo kaprysi przy doborze repertuaru. Mimo to nie pamiętam, żebyśmy mieli kiedykolwiek spięcie” – wspomina Mann.
Charakterność widać wyraźniej np. w takim oto fragmencie wywiadu, który z Prońko przeprowadził Andrzej F.Rozhin:
‘…Nie odczuwam spadku zainteresowania moją osobą, choć nie ma mnie w mediach, telewizji, radiu. Ale to nie wynika z braku mojej sympatii do mediów. W ogóle w polskich mediach jest mało polskich artystów.
Nie mówię o młodych uczestnikach „Idola”, „Szansy na sukces”....
Czyli media są niełaskawe dla ciebie.
W ogóle są niełaskawe dla polskich artystów. Uważam to za oburzające, że w Polsce nie ma takich mechanizmów, które promują uznanych artystów. Nie umiem tego nawet nazwać. To skandal. Przypomniała mi się rozmowa telefoniczna sprzed dwóch lat. Jechałam samochodem i zadzwonił telefon. Facet z Katowic pytał, gdzie może kupić moje płyty. Powiedziałam mu, a on zapytuje, dlaczego nie ma mnie w mediach, więc tłumaczę mu te różne zawiłości show-buissnesu, ale on nie rozumie dalej. Zdenerwowana wypaliłam, że nie ma mnie na rynku, bo nie daję łapówek. Facet dostał czkawki.’
Bardzo cenię ludzi, którzy nie dają łapówek. Ale nie tylko za to cenię Prońko. Przede wszystkim uważam, że Krystyna Prońko to jedna z najlepszych polskich piosenkarek. Ma bardzo dobry głos i świetnie interpretuje słowa i tworzy indywidualny klimat swoich piosenek. Taki liryczny, który mi bardzo odpowiada.
Prońko urodziła się w Gorzowie Wlkp w 1947 roku. Tam ukończyła Technikum Chemiczne. Niełatwo po takiej szkole dostać się na studia muzyczne. Prońko dokonała tego co samo w sobie świadczy o jej talencie.
Ukończyła Wydział Jazzu i Muzyki Rozrywkowej Akademii Muzycznej w Katowicach. Wraz z tytułem magistra sztuki otrzymała Nagrodę Rektorską z rąk Mikołaja Góreckiego.
Na scenie zadebiutowała w 1969 roku. W pierwszych latach współpracowała z kilkoma zespołami: Refleks, Respekt, Skaldowie, ABC, Czerwone Gitary.
W 1973 r. wstąpiła na Festiwalu Wokalistów Jazzowych w Lublinie i na Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu, gdzie wyróżniono jej interpretacje piosenek "Po co ci to chłopcze" oraz "Umarłe krajobrazy". Dwa lata później, w 1975 r. zdobyła w Opolu główną nagrodę za utwór "Niech moje serce kołysze Ciebie do snu", W Opolu śpiewała jeszcze wielokrotnie.
Kilkakrotnie śpiewała także na jednym z największych festiwali jazzowych Jazz Jamboree, Praskim Festiwalu Jazzowym czy Festiwalu w Castlebar.
Jej szerokie możliwości wokalne dają jej swobodę w doborze repertuaru, przez co wielokrotnie zmieniała swojeartystyczne oblicze. Nadal uważa, że warto eksperymentować: ‘Taką mam naturę. Warto ryzykować, bez ryzyka nic się nie osiągnie. Z nowych doświadczeń wyciąga się pozytywne i negatywne wnioski, poznaje się młodych ludzi. Eksperymenty są bardzo pouczające’ – mówiła w radio Krystyna Prońko.
Jeszcze z w/w wywiadu:
Kim jest dzisiaj Krystyna Prońko?
’To jest bardzo długi temat do rozmowy, aczkolwiek zawodu nie zmieniłam, żyję z tego, co zarobię w swoim zawodzie i właściwie na nic innego nie mam ochoty. Mam nadzieję, że to jeszcze potrwa. Moja fascynacja muzyką sprawiła, że zaczęłam bardzo wcześnie i do dziś w tym trwam. Gdyby nie ta pasja, pewnie gdzieś po drodze odpadłabym, jak wiele innych osób. A ja żyję ze śpiewania ponad 30 lat. ‘
Co jest w Tobie?
’We mnie jest strasznie dużo niepokoju, agresji, niekiedy refleksji.’
Powiedziałaś agresji?
’Tak. Oczywiście to zależy, przeciw czemu czy komu ta agresja jest skierowana. Gdyby nie ona, nie miałabym tyle energii, która nie chce się skończyć. Wiele osób zapytuje mnie, skąd biorę te energię. Może jest w genach.’
Uczyć muzyki zaczęła dosyć wcześnie bo zaraz po studiach. Z przerwami czyni to do dziś. Zajmowała się i publicystyką i prowadził też programy autorskie w radio.
Od 1991r. poprzez własną Agencję Artystyczną P.M. Krystyna Prońko nadal nagrywa, koncertuje i produkuje muzykę i imprezy artystyczne.
Obecnie Krystyna Prońko występuje z zespołem w składzie: Paweł Serafiński, z którym współpracuje wiele, wiele lat, Piotr Prońko, Jakub Raczyński i Adam Wendt.
A co jeszcze mi się u Prońko podoba ? A to, że od dzieciństwa czytała Lema.
