Majestat Rzeczypospolitej

„majestat wynikający nie z posiadania, a z wypełniania.”

To słowa kończące poprzednią notkę „Polskość a Cywilizacja Polska”.  Sądziłem, że wzbudzą jakieś refleksje, ale przeszły bez zwrócenia na siebie uwagi. Tymczasem wydaje się, że zawarta jest tam bardzo istotna treść rzutująca na rozumienie i odczuwanie całokształtu spraw związanych z rozróżnieniami cywilizacyjnymi.

(Ta notka "wyprzedza" nieco  swe miejsce w cyklu, a zamieszczam ją wcześniej z racji znaczenia dzisiejszego dnia).

Jaki „ładunek treści” niesie określenie MAJESTAT?

Według słownika, jest to dostojeństwo, powaga, także okazałość, wspaniałość. Można też mówić o majestacie cierpienia, śmierci, czy majestacie prawa, władzy.

W moim przekonaniu, przy powyższym opisie, brak jest elementu spójności dla rozumienia tego pojęcia. Brak bowiem określenia, co jest podstawą upoważniającą i uzasadniającą okazywanie dostojeństwa, powagi, okazałości, czy wspaniałości. Samo dążenie do okazania i pokazania wskazanych cech – nie wydaje się dostatecznym powodem do stwierdzenia, że mamy do czynienia z MAJESTATEM. Więcej, okazywanie tych cech bez głębszego uzasadnienia będzie budzić niesmak niestosowności. Blichtr – nie upoważnia do szacunku.

Mówiąc  w skrócie: bogactwo i posiadanie, aczkolwiek mogą robić wrażenie na osobach postronnych, nie może być utożsamiane z majestatem. Chociaż jest w powszechnym odczuciu oczekiwanie, że ktoś, kto wykazuje się zewnętrznymi cechami majestatu – powinien mieć też stosowne cechy wewnętrzne upoważniające do tej formy uzewnętrznienia. (Stąd częste pomyłki).

Cóż zatem jest, a przynajmniej powinno być, cechą nieodłącznie związaną z majestatem?

Wydaje się, że właśnie wskazane w pierwszym zdaniu rozróżnienie: wypełnienie.

 

Wypełnienie – to poczucie dumy z wypełnionego obowiązku, osiągnięcia założonego celu (tu należy jednak baczyć, aby cel ten był zgodny z celem cywilizacyjnym; inaczej może być powodem hańby).

 

W przypadku Rzeczypospolitej  - Jej Majestat wynika z wypełniania i realizowania Prawdy, czyli celu cywilizacyjnego i spływa na mających udział w tym dziele.

 

Tyle i aż tyle. I tak się złożyło, że notka jest pisana w Wielki Piątek, a to upoważnia i nakazuje zastanowienie nad odniesieniem się do śmierci Chrystusa w kontekście majestatu zdarzenia. Przytoczone określenie majestatu – jako majestatu śmierci, wydaje się zbyt płytko traktować ten przypadek. Powinien on zostać uzupełniony nawiązaniem do wypełnienia.

Śmierć Chrystusa na krzyżu jest wypełnieniem aż do końca drogi, którą On wybrał. Zatem majestat tego zdarzenia dotyczy nie tylko majestatu śmierci, ale też majestatu wypełnienia. Scena zawiera Pełnię Ludzkiego Majestatu, gdyż nie może być nic większego niż wypełnienie aż po granicę wartości najwyższej – życia.

 

Ostatnio pojawiają się tendencje do usuwania znaku krzyża z miejsc publicznych. Przyznam, że budzi to moje ambiwalentne odczucia. Niekiedy w miejscach tych, a oznakowanych tym znakiem, dzieją się rzeczy sprzeczne z celem ku jakiemu miejsca te zostały utworzone. Wtedy można mówić o profanacji znaku i lepiej byłoby go usunąć.

Jednak ten symbol bezgranicznego wypełnienia – oznacza przecież także dążenie do wypełniania własnego posłannictwa w zakresie którego instytucja została powołana. W takim odniesieniu – dążący do usunięcia znaku krzyża świadomie wykazują swój fałsz postępowania; nie chcą realizować, nawet co do zamiaru, celów ku jakim tworzymy wspólnotę – RZECZPOSPOLITĄ WSZYSTKICH POLAKÓW.