Jakieś dwa lata temu idąc z pracy ul. Franciszkańską dostałem pałką w głowę. W samym centrum Krakowa i w biały dzień. Sytuacja powtórzyła się rok później. Sprawca był za każdym razem ten sam: brodaty facet przebrany w orientalne szaty, otoczony innymi podobnymi przebierańcami, też stylizowanymi na bliskowschodnich Azjatów, machającymi chorągwiami z półksiężycem i grającymi hałaśliwe piskliwe melodie.
To godne pożałowania rokroczne wydarzenie, bezspornie deprecjonujące wyznawców Religii Pokoju wydaje się posiadać akceptację ulicznej gawiedzi, co samo w sobie jest groźne. Podbechtany motłoch łatwo nakłonić do czynów nieobliczalnych, a przecież na trasie przemarszu owych przebierańców są posadowione obiekty nader istotne dla naszej europejskiej tożsamości. To wszak nie gdzie indziej, jak przy ul. Kościuszki odbyła się przed ćwierćwieczem słynna debata, podczas której późniejszy wieloletni premier zdemaskował tzw. polskość jako tożsamą z nienormalnością. Tam też stawiała swe pierwsze kroki na politycznej hulajnodze sama Róża von Luksemburg.
A dalej na tej trasie mijamy m. in. redakcję sławnego Tygodnika Powszechnego, najzasłużeńszego w walce z obskurantyzmem paru poprzednich papieży. Na tyłach Redakcji Tygodnika znajduje się też pomalowana na żółto przybudówka, znana jako Kuria Metropolitalna. Służy ona Redakcji jako podręczne laboratorium doświadczalne w zakresie testowania reakcji na rozmaite bodźce.
Zaś u końca owej obrzędowej trasy posadowiony jest prześwietny Magistrat, przy placu noszącym na cześć jego urzędników miano Wszystkich Świętych. Najcenniejszym wszelako skarbem owej instytucji jest sam Prezydent, piastujący niewzruszalnie swą funkcję dzięki wpisaniu do rejestru zabytków. On zaś jest szczególnie narażony na ekscesy podczas owego obrzędu, bowiem musi na koniec spotkać się z owym cały czas uzbrojonym w pałkę przebierańcem.
Obrządek zwany Lajkonikiem podsyca resentymenty na tle religijnym przeciwko naszym braciom w wierze (tej przyszłej) pod pretekstem wydarzeń sprzed wielu wieków, które dawno już powinniśmy puścić w niepamięć. Tak, jak Francuzi, którzy już sporo lat temu wykreślili z podręczników szkolnych „Pieśń o Rolandzie” oraz bitwę pod Poitiers.
Obrządek ten rozsiewa również zabobon. Jestem tego osobiście świadkiem, bo i ja byłem indoktrynowany przez rodziców, iż puknięcie pałką w głowę przez Lajkonika przysparza pomyślności na cały rok. A ponieważ ostatnie dwa lata istotnie były dla mnie pomyślne, to ze wstydem przyznaję o zamiarze udania się znów w najbliższą oktawę Bożego Ciała na ulicę Franciszkańską, co gorsza tym razem z wnukami. Podobnie, jak rozumni na pozór ludzie przyglądają się paleniu w Wielki Piątek kukły Judasza z Kariothu, nie bacząc, że on pierwszy z apostołów zginął za przyczyną Jezusa i to w pewnym sensie śmiercią męczeńską.
Dlatego z zadowoleniem witam obecne wspólne wysiłki mediów, Rządu, opozycji, Policji, Episkopatu oraz niektórych wpływowych ośrodków zagranicznych w kierunku rehabilitacji tej postaci i zakazania stosowania wobec niej mowy nienawiści, praktykowanej pod pretekstem tradycji. Te pozytywne wysiłki na rzecz powszechnej tolerancji dla wszystkich i wszystkiego (za wyjątkiem rzecz jasna tej niesłusznej) pozwalają w jakimś stopniu oddalić od nas groźbę Polexmitu.
Uważam, że nie ma innego wyjścia, jak ustawowo zakazać większości polskich obrzędów ludowych. Np. topienie Marzanny też może budzić resentymenty i zachęcać do nietolerancji. Podobnie dożynki, jako sławiące złote żniwa, które różnie mogą się kojarzyć. A w Krakowie należy zlikwidować też hejnał Mariacki, z tych samych względów co Lajkonika. Zaś zamiast niego można by co godzinę odtwarzać z wieży hymn „Freude schoener Goetter Funken”. To bardzo pożyteczny tekst, który zawsze warto popularyzować. A gdyby ktoś zapomniał linii melodycznej, można go też śpiewać na melodię „Deutschland, Deutschland ueber alles”. Metrum jest dokładnie takie samo.
