No cóż, ostatnie wiadomości nie pozostawiają złudzeń: robi się coraz weselej.
Pamiętam, jak w momencie wybuchu wojny zaczęła się w Polsce "debata" o pacyfizmie. Pamiętam, bo jako jeden z nielicznych chyba, wypowiedziałem w sferze publicznej (z minimalnym rozgłosem, ok, ale jednak) poglądy pacyfistyczne. Śmiano się z nas wtedy i filozofowano. "Pacyfizm to naiwność", "pacyfizm to infantylizm", "pacyfizm to szaleństwo", "ze ZŁEM się walczy", "pogonimy 'ruskich'".
Otóż od pewnego czasu czekam, aby te wszystkie kozaki znowu zaczęły wygłaszać swoje mądrości. Abyśmy znowu mogli dowiedzieć, że groźba zakłady atomowej jest przesadzona, że broń jądrowa niewiele w gruncie rzeczy zmienia, no bo wojny zawsze były, że Rosja to kolos na glinianych nogach, że jak na nich huknie wielkie USA, to się skuli i zacznie piszczeć. Czekam i doczekać się nie mogę.
Co? Zmiękła rurka prawackim samcom alfa?
Prawda jest taka, że to nie pacyfizm jest szaleństwem -- to wszystko inne jest szaleństwem. I jak ktoś tego nie rozumie, to nie ma mózgu, tylko g*no w głowie. Rzygać mi się chce, jak na was patrzę, pseudointeligenciki z Warszawek i Krakówków, megalomani z bogatych rodzin, wybrańcy bez zdolności, za to z plecami mocnymi mocą całego establishmentu, układzików naukowo-artystycznych, pieszczeni, hołubieni i klepani po dupie, bez świadomości realnych zagrożeń. Jeśli cokolwiek się stanie, będziecie mieć krew na rękach. Bo to wy nakręciliście społeczeństwo, aby godziło się na skrajnie prowojenne zaangażowanie rządu, bez którego i całe NATO niewiele by na Ukrainie wskórało.
Pozostaje mieć nadzieję, że jednak nic się nie stanie. Świat zachodni, przy wszystkich swoich wadach, ma wciąż sporo interesujących elementów. Ma doświadczonych polityków i zaprawionych w boju działaczy, tradycje buntu i społecznego oporu; ma świadomy i umiejący działać ruch na rzecz pokoju. Podczas zimnej wojny udało się, mimo wszystko, powstrzymać szaleństwo kompleksu militarno-przemysłowego i nie dopuścić do katastrofy. Teraz też się uda. Trzeba wierzyć. Nie ma innej możliwości.
A jak im się uda, to trzeba by (BY trzeba) pomyśleć, co zrobić, aby również i w Polsce pojawił się poważny ruch pacyfistyczny. Bo pojawić się musi -- dla nas i dla naszych dzieci. Czas wreszcie wydorośleć i zrozumieć, że życie to nie jest gra komputerowa, tylko śmiertelnie poważna sprawa, a przez to, co mówimy i piszemy, naprawdę mogą cierpieć i ginąć ludzie.
Uświadommy to sobie w końcu: albo pokój -- albo zagłada. Nie ma trzeciej drogi.
Maciej Sobiech
