Ojciec Święty zmienił w Mszale tradycyjnym formułę wielkopiątkowej modlitwy za Żydów. Nowa, tak jak stara, opiera się na słowach Świętego Pawła. Stara modlitwa nawiązywała do 2 Kor 3,14-16, i bardziej odnosiła się do judaizmu jako religii niż do narodu żydowskiego. Nowa dotyczy zapowiedzi prorockich zawartych w Rz 11,25-26. W obu prosimy Boga, by Żydzi uznali Zbawiciela w Jezusie, obie potwierdzają uniwersalizm religii katolickiej, którego pierwszym świadkiem jest lud Izraela.
Przede wszystkim jednak reforma ta – tak charakterystyczna dla organicznego rozwoju liturgii, na który składały się pojedyncze zmiany wtapiające się w przekazaną przez Kościół całość i formę kultu – nawiązuje do polecenia Chrystusa, by z tymi, którzy domagają się, by iść z nimi kilometr (por. Mt 5,41), iść nawet dwa razy dalej. Przedstawiciele narodu żydowskiego prosili Kościół o uwzględnienie ich wrażliwości (przez usunięcie słów o zasłonie serc i ślepocie) – i Kościół ten braterski gest uczynił. Potwierdzając wyraźnie powszechność Ewangelii. Szkoda jedynie, że nowa modlitwa nie została równocześnie włączona do obu Mszałów – tradycyjnego i Pawła VI. Potwierdzałoby to jedność obu form liturgii, o której pisał do biskupów Kościoła Benedykt XVI. W każdym razie droga Kościoła do nawrócenia świata, które zaczyna się od Żydów, biegnie dalej.
oryginalna notka
Inne tematy w dziale Polityka
