Niespotykanie sympatyczny pluszak

Młody, zdolny, charyzmatyczny. SLD-owski Mojżesz, który prowadzi swoje ugrupowanie przez Morze Czarne. Panie i Panowie: przed Wami Wojciech Olejniczak!

Na początek cytacik z mojego ulubionego Pierwszego Radia Dezinformacyjnego:

Jarosław Kurski: Czy to jest sygnał dla całej starej gwardii SLD-owskiej, że skończyły się dobre czasy? [to a propos Leszka Millera]

Wojciech Olejniczak: Zmiany pewne nastąpiły w roku 2005. Ja sobie przypominam te czasy, bo czasem jest mi przykro osobiście, że ktoś poddaje pod wątpliwość kierunek, który ja realizuję. Przecież w roku 2005 in gremio wszyscy zwrócili się do mnie, żebym został szefem partii, żeby próbować wyciągnąć SLD z niebytu. SLD jako to środowisko lewicowe, które miało wiele zasług, ale też i wiele błędów i wiele porażek. I udało się to zrobić. Ale właśnie dzięki temu, że wskazałem nową drogę. I tą drogę realizuję.

Całość: http://serwisy.gazeta.pl/tokfm/1,53880,4501346.html

Nie mnie rozstrzygać, czy Olejniczak sam wierzy w to, co mówi. Autokreacja rzecz święta. Faktem jest, że przez bliską znajomość z Sierakowskim Olejniczak starał się całkiem niedawno uwiarygodnić nowe oblicze SLD - a la obyczajowy New Left. Z dość mizernymi skutkami: starzy działacze, poza politycznymi dandysami w rodzaju Gadzinowskiego czy posłanki Senyszyn raczej stronili i stronią od nowolewicowych deklaracji. Tym bardziej że znaczna część SLD-owskiego elektoratu, o wiele bardziej konserwatywnego obyczajowo, niż może przypuszczać zatwardziałe prawactwo, nie zamierza bynajmniej wzruszać się prawami gejów. Ich niechęć do prawicy czy Kościoła ma korzenie historyczne, warunkowane PRL-em, a nie zachodnimi trendami Nowej Lewicy.

Być może Olejniczak szczerze wierzy, że wcielił się w niego heglowski Duch Dziejów. Taka szczera wiara byłaby dlań tym lepsza, że nie musiałby budzić się po nocach ze strachem, iż jest jedynie ofiarą własnego narcyzmu. Ale w takim razie i tak należy mu współczuć z powodu naiwności. W 2005 potrzebny był nie z powodu roztaczanego przez się charyzmatu, ale jako sympatyczny pluszak, którym SLD zastąpiło zużyte twarze starych, partyjnych wyjadaczy, gdy ci znaleźli się w niełasce mediów. Jego dzisiejsze: "ja, ja, ja" brzmi zbyt pretensjonalnie, by traktować je serio. Powiem więcej: bezczelnie. Ale może faktycznie wierzy, że wskazał nową drogę do zwycięstwa, że jak ta jutrzenka zajaśniał nad powszechną ciemnością. Choć każe w to powątpiewać obecność kolegów, którzy niegdyś robili dla Millera, a teraz udają, że im zupełnie z nim nie po drodze. I jakoś trudno też przychodzi uwierzyć, że powodem pozbycia się Millera było to, że promował podatek liniowy, gdy społecznie wrażliwy jak dziewica LiD nie może się z tym pogodzić.

Podsumowując: czy Olejniczak wyznaczył jakąkolwiek nową drogę? Można wątpić. Wszak pluszaki są od głaskania, nie od wyznaczania kierunków. I tego się trzymajmy.

A na deser fragment felietonu prof. Łagowskiego dla „Przeglądu”, pisany ze Ściany Wschodniej, gdzie Profesor zwykł spędzać wakacje: „O partii LiD nikt tu nie słyszał, a może ktoś słyszał, ale nie zapamiętał. Wiadomo coś niejasno, że Aleksander Kwaśniewski jest twarzą jakiejś partii, ale pewne jest tylko to, że ma tajne konto w szwajcarskim banku. Pamięć o SLD nie zanikła, niektórzy pamiętają nawet Unię Wolności. Dla LiD-u będzie lepiej, jeżeli elektorat nie dowie się, że w skład tej kombinacji wchodzi SLD i Unia Wolności pod pseudonimem Partii Demokratycznej. Jak w całej Polsce tak i tutaj wyborcy tych partii są sobie najbardziej obcy, nie lubią się i mają najsprzeczniejsze interesy symboliczne. SLD-owski wyborca prędzej zagłosuje na PiS niż na koalicję z udziałem Unii Demokratycznej i podobnie postąpi były wyborca byłej Unii Wolności, jeżeli będzie miał przed sobą listę z przymieszką "postkomunizmu". Zbratanie towarzyskie na górze nie pociągnęło za sobą zbliżenia politycznego na dole. Nikt się zresztą o takie zbliżenie nie starał. Liderzy SLD są przekonani, że w jakiekolwiek powiązania wejdą, cokolwiek oświadczą, dotychczasowi zwolennicy na nich zagłosują, bo nie będą mieli innego wyjścia. Niektórzy jednakże suponują, że inne wyjście się znajdzie, i to bardzo przyjemne: w dniu wyborów pozostać w domu”.

Zrezygnuję z tej przyjemności. I prędzej oddam głos na diabła, choćby miał nim być Miller, niż na kompanię sympatycznego pluszaka.