12 sierpnia 2022 roku w godzinach 12:00-15:00 odbędzie się Demonstracja pod Ambasadą Indonezji na ul. Estońskiej w Warszawie.
Sierpniowa demonstracja [PONAD PODZIAŁAMI] pod Ambasadą Indonezji, będzie trzecim tego typu wydarzeniem w Polsce. Ostatnie oficjalne zgromadzenie pod Ambasadą Indonezji odbyło się w 2015 roku, w której obok obywateli Polski wzięli udział Zachodni Papuasi, w tym Oridek Ap, pełniący obecnie funkcję szefa misji do Unii Europejskiej Zjednoczonego Ruchu Wyzwolenia Papui Zachodniej (ULMWP).
Na trzydzieści minut przed ówczesnym zgromadzeniem, ambasador Indonezji w Polsce, Peter F. Gontha, opuścił budynek Ambasady, najprawdopodobniej w obawie przed próbą wręczenia mu petycji. Jednocześnie skontaktował się on z Tantowi Yahyą, późniejszym ambasadorem Indonezji w Nowej Zelandii, który w odpowiedzi na warszawskie wydarzenie, zorganizował spotkanie w budynku parlamentarnym w stolicy Indonezji w Dżakarcie, wiążąc pośrednio wydarzenie pod Ambasadą w Warszawie z ujawnieniem nielegalnego przemytu amunicji na lotnisku w Dżakarcie.
Paniczna i propagandowa reakcja dwóch indonezyjskich polityków powiązanych ze światem indonezyjskiego showbiznesu i mediów, spośród których jeden jest związany z postsuhartowską partią Golkar, wpisuje się w szerszą panoramę strategii okupacyjnej jaką indonezyjska administracja utrzymuje w Papui Zachodniej. W sierpniu 2018 roku indonezyjskie władze zatrzymały w Papui Zachodniej polskiego podróżnika Jakuba Skrzypskiego, który podróżował w regionie w towarzystwie Zachodnich Papuasów, po czym wytoczyły przeciwko niemu pokazowy proces. W maju 2019 roku Jakub Skrzypski jako pierwszy obcokrajowiec w historii Indonezji został nie tylko oskarżony, ale i skazany na 5 lat więzienia za „zdradę Indonezji”. Ostatecznie Sąd Najwyższy Indonezji podwyższył tę karę do 7 lat pozbawienia wolności. Jeżeli obywatel Polski nie zostanie uwolniony, to koniec sierpnia 2022 roku zbiegnie się z 4. rocznicą jego kryminalizacji i uwięzienia.
Sierpniowa Demonstracja pod Ambasadą Indonezji „Bangkit & Lawan” jest także poświęcona w dużej mierze i zbiega się w czasie z 60. rocznicą podpisania „Porozumienia z Nowego Jorku”, znanego Papuasom jako „Dzień Złamanej Obietnicy”. Od wiosny 1962 roku indonezyjscy i holenderscy wysłannicy pod przewodnictwem amerykańskiego dyplomaty Ellswortha Bunkera prowadzili tajne negocjacje w Wirginii. W trakcie rozmów z których wyłączono całkowicie Papuasów, Holendrzy odstąpili od swych dekolonizacyjnych zobowiązań wobec rdzennych mieszkańców Nowej Gwinei i zgodzili się scedować kontrolę nad Zachodnią Nową Gwineą na rzecz władz Indonezji. Porozumienie z Nowego Jorku, nam mieszkańcom Polski, może się kojarzyć z odmianą „tropikalnej Jałty”. 15 sierpnia 1962 roku strony porozumienia zadecydowały o oddaniu ludu melanezyjskiego z zachodniej części Nowej Gwinei pod protektorat indonezyjski, który szybko zamienił się w zależność kolonialną. Tylko w ciągu kolejnych siedmiu lat, do 1969 roku kiedy po sfingowanym referendum ostatecznie potwierdzono akt aneksyjny, z rąk indonezyjskich sił bezpieczeństwa zginęły tysiące Zachodnich Papuasów.
GŁÓWNE CELE ZGROMADZENIA:
1. Przedstawienie historycznego tła aneksji i okupacji Papui Zachodniej przez aparat państwa indonezyjskiego
2. Przedstawienie przypadku aneksji Papui Zachodniej, jako pierwszego w historii Organizacji Narodów Zjednoczonych, złamania mandatu i statusu tej organizacji.
3. Oddanie pamięci ponad 120 tys. ofiar indonezyjskich operacji wojskowych w Papui Zachodniej w latach 1962-2022.
4. „Ludobójstwo w zwolnionym tempie”, czyli opisanie praktyk towarzyszących okupacji terytorium rdzennych mieszkańców Papui Zachodniej przez administrację Zjednoczonej Republiki Indonezji..
5. Referendum i prawo do samostanowienia – wyrażenie solidarności i poparcia dla ruchu narodowowyzwoleńczego Zachodnich Papuasów, zmierzających do rewizji historycznych naruszeń praw człowieka i prawa międzynarodowego, poprzez ustanowienie i przeprowadzenie referendum niepodległościowego pod międzynarodowym nadzorem.
6. Operacje indonezyjskiego wojska w Nduga, Intan Jaya, Gwiezdnych Górach i Maybrat (dziesiątki tysięcy uchodźców, 400 ofiar śmiertelnych), a także dziesiątki ofiar demonstracji z sierpnia i września 2019 roku – jako aktualna próba podtrzymania indonezyjskiego status quo w regionie.
7. Potępienie prześladowań politycznych indonezyjskiej administracji wymierzonych w ruchy polityczne i społeczne Zachodnich Papuasów, w tym Zjednoczony Ruch Wyzwolenia Papui Zachodniej (ULMWP), Komitet Narodowy Papui Zachodniej (KNPB), Sojusz Studentów Papuaskich (AMP) i Front Ludowy Indonezji dla Papui Zachodniej (FRI West Papua)
8. Solidarność z zachodniopapuaskimi więźniami politycznymi przetrzymywanych w indonezyjskich więzieniach.
9. Wezwanie do uwolnienia Jakuba Skrzypskiego, pierwszego obcokrajowca i obywatela Polski, oskarżonego o zdradę Indonezji i na podstawie tego zarzutu skazanego na karę pozbawienia wolności.
10. Opisanie historii zatrzymania i nadużyć procesowych wymierzonych w obywatela Polski. Apel do polskich władz o wzięcie odpowiedzialności za los Jakuba Skrzypskiego i historycznej sprawiedliwości w Papui Zachodniej.
11. Ukazanie okupacji i kolonizacji Papui Zachodniej, a także wykorzystania obywatela Polski jako „kozła ofiarnego”, jako szerszej panoramy nadużyć strukturalnych, prawnych i historycznych w Indonezji.
12. Czy Polska jest współodpowiedzialna za okupację Papui Zachodniej? Czyli o tym w jaki sposób uznano Akt Wolnego Wyboru w 1969 roku na forum Zgromadzenia Ogólnego ONZ.
Papua Zachodnia to zachodnia część Nowej Gwinei, drugiej co do wielkości wyspy naszej planety, położonej na północ od Australii. Podczas gdy wschodnia część Nowej Gwinei jako Papua Nowa Gwinea uzyskała niepodległość w 1975 roku, to jej część zachodnia będąca wcześniej kolonią holenderską, mimo zapowiedzianego procesu dekolonizacyjnego spotkał zupełnie inny los. W 1963 roku Holendrzy pod naciskiem rządu Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Indonezji, oraz za pośrednictwem Organizacji Narodów Zjednoczonych, przekazali administrację nad terytorium administracji Indonezji. Zorganizowany w 1969 roku plebiscyt niepodległościowy, tzw. Akt Wolnego Wyboru, w którym Zachodni Papuasi mieli samodzielnie zadecydować o losie swojego terytorium nie miał nic wspólnego z zasadą głosowania „jeden człowiek-jeden głos”. Plebiscyt odbył się pod lufami karabinów indonezyjskich żołnierzy; przedstawiciele reżimu Suharto wybrali ok. 1026 elektorów, którzy zatwierdzili instrukcję z Dżakarty. Papua Zachodnia została na stałe włączona w skład państwa indonezyjskiego.
Od początku obecności indonezyjskich urzędników cywilnych i armii w Papui Zachodniej dopuszczano się poważnego łamania praw człowieka wobec rdzennych mieszkańców terytorium. Tylko w latach 1963-1969 z rąk indonezyjskich sił bezpieczeństwa mogło zginąć od kilku tysięcy do 30 tys. Zachodnich Papuasów. Bilans ofiar indonezyjskiej obecności w Papui Zachodniej w latach 1963-2017 szacowany jest według różnych źródeł na od ponad 100 tys. do nawet 500 tys. ofiar. Ustalenie i przeprowadzenie dokładnych badań w tym zakresie pozostaje trudne ponieważ od początku rząd w Dżakarcie blokuje dostęp do regionu zagranicznym organizacjom pozarządowym, zagranicznym dziennikarzom i niezależnym instytucjom. Raport Azjatyckiej Komisji Praw Człowieka (AHCR) na temat wydarzeń w górskich regionach Papui Zachodniej w roku 1977 liczbę ofiar ówczesnej kampanii militarnej indonezyjskiego wojska szacuje na 11 tysięcy osób. Ostatnia wielka masakra Zachodnich Papuasów miała miejsce na wyspie Biak w 1998 roku kiedy przy udziale indonezyjskich sił specjalnych Kopassus zamordowano około 100 osób, większość z nich w tym także kobiety i dzieci zaganiając na statki, torturując i topiąc na otwartym morzu. Obecnie w dobie okresu demokratyzacji Indonezji prześladowania w postaci: powtarzających się rajdów na wioski, które zmuszają do ucieczki setki, a nawet tysiące osób; arbitralnych aresztowań; pozasądowych zabójstw; oskarżeń o zdradę i kar pozbawienia wolności za eksponowanie niepodległościowych sztandarów, nie ustają. W 2012 roku zginęło 22 działaczy Komitetu Narodowego Papui Zachodniej (KNPB), zabitych na ulicy jak wiceprzewodniczący organizacji, Mako Tabuni. Winni wszystkich opisanych nadużyć nigdy nie ponieśli symetrycznej kary, a obecny minister obrony Indonezji, Ryamizard Ryacudu określił mianem bohaterów żołnierzy, którzy brali udział w porwaniu i zamordowaniu w 2001 roku Theysa Eluaya, lidera Prezydium Rady Papui (PDP), wybranego na Drugim Kongresie Papuaskim by reprezentował Zachodnich Papuasów na arenie międzynarodowej.
Jednocześnie rząd Indonezji prowadził szeroko zakrojony program indonezjanizacji i kolonizacji Papui Zachodniej. Pierwsi Mieszkańcy Nowej Gwinei przybyli tam od 40 tys. do 60 tys. lat temu. Aż do początków XX wieku rejon ten pozostawał jednym z ostatnich tak wielkich niezbadanych, dla zachodniego kręgu kulturowego, terytoriów naszej planety. W ostatnich dniach obecności holenderskiej w Papui Zachodniej, rdzenni mieszkańcy stanowili 98% mieszkańców tego terytorium. Obecnie pod wpływem silnych prądów transmigracyjnych – sterowanych również centralnie – powoli stają się mniejszością na własnym terytorium. Zachodni Papuasi i badacze przedmiotu zauważają paralele między tym, co dzieje się w Papui Zachodniej, a historycznymi procesami jakie doprowadziły do marginalizacji na tradycyjnych terytoriach Pierwszych Mieszkańców Australii, Nowej Zelandii i obu Ameryk.
Wiele prac naukowych dotyczących Papui Zachodniej zalicza praktyki jakie administracja Indonezji zastosowała wobec Zachodnich Papuasów do miana „ludobójstwa w zwolnionym tempie”. Program badań nad ludobójstwem Yale University klasyfikuje Papuę Zachodnią do przypadków objętych rekomendacją badania. System kontroli i dominacji sprawowany przez administrację Indonezji nad Papuą Zachodnią bywa określany mianem lokalnej odmiany apartheidu.
Komentarze