Wojując z rozsądkiem

Do tego, że z religia Kościoła Katolickiego mi nie po drodze, zdążyłem się już przyzwyczaić. Tak samo zresztą, jak przyzwyczajam do tego moich znajomych i bliskich. Po prostu, co w oczach wielu może się wydawać dziwne, nie wierzę. I tyle.

Wiem jednak, że każdy ma swoje podejście do kwestii wiary i Kościoła jako takiego, więc należy je odpowiednio szanować. W końcu ile ludzi, tyle może być przekonań. I tą właśnie różnorodność należy szanować, bo to Ona czyni społeczeństwo organizmem o cechach pozytywnych i budujących. Przecież na rozwój kultury, nauki i sztuki, wpływały rożne czynniki. Sztuka swego czasu rozwijała się w oparciu o wiarę, nauka o umysł. I jakoś to wszystko się kręciło i kręci dalej.

Obecnie jednak żyjemy w czasach, gdzie skrajność i afery sprzedają się najlepiej. To takie tematy najczęściej podchwycają media i takie tematy najlepiej trafiają do odbiorców – tematy szokujące, prześmiewcze, konfliktowe, tragiczne. Tym żyją media, tym żyje świat. I właśnie to przekłada się na to, jakie wydarzenia są kreowane. Zdarzenia, które przebiją się do mediów, a co za tym idzie, do społeczeństwa.

I zapewne tym tropem szli hiszpańscy ateiści i wolnomyśliciele, którzy na drodze szkalowania i obrażania, chcą zabłysnąć w Wielki Czwartek na ulicach Madrytu. Jakby nie patrzeć, z grupą organizującą te wydarzenia mógłbym się identyfikować, ale tego nie zrobię. Jak już pisałem na wstępie, jestem zwolennikiem teorii, że każdy ma prawo myśleć co chce – mimo że może w moim mniemaniu myśleć „źle” i mogę się z tym nie zgadzać. Dlatego też obrażanie kogoś tylko za to, że myśli inaczej i odwoływanie się do „tradycji zbrodni” przeprowadzanych w I połowie XX wieku (działania różnych organizacji na chwile przed i w czasie hiszpańskiej wojny domowej) nie zyska mojej aprobaty.

Do pewnych poglądów trzeba dojrzeć i odpowiednio się z nimi prezentować. A awanturnictwo, co pokazuje chociażby nasza scena polityczna, wcale nie prowadzi do „olśnienia społecznego”, ale często przynosi wręcz odwrotne skutki – niechęć do prezentowanych poglądów, marginalizację ruchów. A tego chyba hiszpańscy aktywiści chcieliby uniknąć – choć i tak u nich wolność słowa w kwestiach religijnych jest dalece posunięta do przodu, względem „naszej”.

Walka z samą religią jest niepotrzebna. Walczyć wypada jedynie z wypaczeniami i nadużyciami, które zdarzają się wszędzie. Od instytucji religijnych, przez miejsca pracy po organy administracji państwowej. Bez względu na kraj, dominujące wyznanie, czy kolor skóry mieszkańców. Bo to przecież nic nie determinuje.