W nowoczesnej poezji wszystkie chwyty są dozwolone. Tak mogłoby się wydawać. Jednak zawsze starano się wtłoczyć ją w jakieś ramy. Raz dadaizmu, raz futuryzmu, albo jeszcze innego -izmu. Pisało się bez kropek i przecinków, ignorując ortografię i wszelkie możliwe reguły. Ale bez reguł ich negacja nie mogłaby zaistnieć. Postanowiłam więc okazać im należny szacunek. Tradycyjne haiku musi zmieścić się w trzech linijkach i w określonej ilości sylab. Nie mogłam oprzeć się chęci wypowiedzenia się w tej formie. A potem hajda na sonety! Też trzeba liczyć linijki i ustawić rymy w określonym układzie. Uf! Na koniec nie mogło obyć się bez odrobiny anarchii. Są więc piosenki bez melodii i rytmu, bo jestem niemuzykalna.
Japoński język stracił monopol na haiku. Pisze się je po polsku, szwedzku i w wielu innych językach. Dlaczego stało się tak popularne? Wywędrowało z Japonii w ramach globalizacji? Fascynuje egzotyką? Haiku nie jest zresztą wyjątkiem. Ktoś mógłby zapytać, jak śmiałam napisać sonety po Petrarce, Szekspirze i Mickiewiczu. Odpowiem krótko, też pytaniem. Po co dzieci uczą się chodzić, skoro biegało przed nimi tylu maratończyków? Piosenki umieściłam w tomiku z jedynego powodu. Komputer jest równie cierpliwy jak papier.
Flamenco
Rytm i obcasów stukanie szaleńcze.
Barwne falbanki, rozwarte wachlarze,
Ogniste oczy, upojone twarze,
Schrypnięte głosy i gitary dźwięczne.
Ole! Flamenco! Hiszpania daleka!
Tęsknota w słowach, których nie rozumiem.
Tańczyć ni śpiewać jak oni nie umiem.
Jednak się serce wzruszeniem obleka.
Czy wszystko musi być jasne do końca?
Czy nie wystarczy, że serce jest z nimi
Bijąc do rytmu taktami szybkimi?
Czy muszę wiedzieć czemu promień słońca
Dziś właśnie dotarł na ten skrawek ziemi
Gdzie w jego cieple szumi krew tętniąca.
Inne tematy w dziale Kultura
