Myśl życia

Schody życia

Pierwszy stopień przede mną
Wysoki, tajemniczy pokryty ciemnością
Wchodzę z wielkim trudem
Udaje się 
To czas wczesnego dzieciństwa
O którym pamięć zaciera się jak nieuchwycona myśl
Kolejny do zdobycia
Oświetla go blask beztroski i szczęścia
Pokonuję każdy stopień z mniejszym wysiłkiem 
Przede mną te najpiękniejsze
Lśnią w blasku barw wszelkich wiosny życia
Pełne czystości, wiary i serca
Nie ma tam pokory
Jest odwaga i siła młodości
Biegnę coraz szybciej do stopni dorosłości
I są 
Rozczarowują mnie
Z daleka wyglądały inaczej
Były mniej skomplikowane
Chcę pokonywać je coraz wolniej
Jednak tajemnicza moc usilnie to zmienia
Każdy stopień szybciej ucieka do tyłu
I nagle jesień
Znów z większym trudem przychodzi mi stąpanie wyżej
Muszę jednak iść
Nie ma powrotu
Mogę jedynie obejrzeć się za siebie
I zobaczyć ścieżkę moją na schodach,
Szczyt coraz bliżej
Widzę go coraz wyraźniej
Ostatni stopień, 
Nie boję się
Nie muszę patrzeć za siebie
A widzę wszystko co było
Nieprzenikniona ciemność otacza mnie wkoło
Oglądam film mojego życia
Przemyka tylko jedna myśl 
Na inne czasu niewiele,
Jakież te schody krótkie były
Jakże chciałabym znaleźć się 
Jeszcze raz choć w ich połowie
Może po to żeby coś zmienić
Może po to, aby to co piękne
Jeszcze raz przeżyć
Jest za późno,
Widzę światło
Ciepłe, dobre, tajemnicze
Unosi mnie
Odnajduję się na pięknej łące
Widzę moich bliskich,
Których dawno pożegnałam
Chcę płakać, ale nie mogę
Nie potrafię wydobyć z siebie żadnej emocji
Jednak jest cudownie,
Ciepło i bezpiecznie
Nagle coś zabiera mnie z tej krainy
Nie chcę,
Lecz nie mogę tam nie pójść
I znowu pierwszy stopień przede mną…

Wiersz z tomiku "Schody do życia"
 © autor Edyta Franczuk