Świat byłby lepszym miejscem, gdybyśmy wszyscy kochali wieczną i bezwarunkową miłością (agape). Jednak tak się nie dzieje, każdy z nas kocha inaczej. Jedni nie okazują swych emocji, inni z kolei czynią to przesadnie. Mówi się wtedy, że kochają zbyt mocno. Gdy czujemy, że ktoś przesadza z okazywaniem nam uczucia, czujemy się nieswojo, ponieważ nie jesteśmy przyzwyczajeni do nadmiernej uwagi ze strony innych. Czujemy się osaczeni, pragniemy przestrzeni i mniej poświęcanej nam uwagi. Albowiem bez względu na przyczynę, możemy odczuwać dyskomfort z tego powodu.
Dobra komunikacja jest kluczem do każdej zdrowej relacji. Mimo że każdy z nas lubi być czasami rozpieszczany uwagą partnera, to może wcale w niektórych przypadkach tak jej nie odbierać. Potrzebujemy zrównoważonej uwagi z miejscem na prywatność. Wiąże się to również z typem naszej osobowości. Na przykład introwertycy lubiący swoją przestrzeń, pragną być mimo wszystko też kochani. Z kolei ekstrawertyk czuje się jak ryba w wodzie, będąc w centrum zainteresowania innych. Jednak czasami pragnie przestrzeni dla siebie samego. Podobnie też ambiwertyk, który jest kimś pomiędzy ekstrawertykiem a introwertykiem i inne typy osobowości.
Tak naprawdę każdy z nas potrzebuje miłości, pragniemy kochać i być kochanymi, ponieważ miłość czyni nasze życie piękniejszym. Problem w tym, że nie wszyscy kochają w ten sam sposób co my, oczekując od innych tego samego, co sami uważamy za normę. Można powiedzieć, że istnieje co najmniej 5 języków miłości, które różnią się miedzy sobą w jakiś sposób wraz ze zmianą rodzaju osobowości oraz wymiarami miłości (duchowym i cielesnym). Wszystko to sprawia, że patrzymy na miłość w szerszym znaczeniu tego słowa, uświadamiamy sobie, że miłość jest czymś o wiele większym, niż nam się wydaje.
Poznając partnera, dowiadujemy się coraz więcej nie tylko o nim samym, ale także o jego języku miłości. Komunikacja pozwala nam na poznanie naszych i jego potrzeb, świadomość tego pomoże nam z kolei zrozumieć, czego jest za dużo, a czego za mało. Jesteśmy wtedy w stanie dostosować nasze potrzeby do potrzeb partnera. Nie oczekujmy jednak, że ktoś jest w stanie ograniczyć uczucie, jakim nas darzy. Nie można bowiem kochać tylko trochę albo się kocha całym sobą, albo wcale. Można natomiast ograniczyć to, co robimy, na przykład dając partnerowi przestrzeń, zamiast wisieć cały czas na nim; zamiast wysyłać 100 wiadomości dziennie tylko 2 lub 3 itd.
Mimo że miłość jest pozytywną emocją i kluczową częścią budowania zdrowego związku, może się zdarzyć, że ktoś może kochać zbyt mocno. Kiedy ktoś kocha w ten sposób, może to doprowadzić do niezdrowego i niezrównoważonego związku, w którym jeden partner staje się nadmiernie zależny od drugiego. Może to skutkować między innymi współzależnością, utratą osobistych granic i zaniedbywaniem własnych potrzeb i pragnień. Jak również może prowadzić to do patologicznych zachowań, takich jak zaborczość, kontrolowanie lub nadmierna zazdrość, powodując napięcie i nieufność pomiędzy partnerami, co będzie powodem oddalania się ich od siebie.
Jednak koncepcja "zbyt mocnego kochania" może być subiektywna, a to, co jedna osoba postrzega jako zbyt wielką miłość, może być całkowicie zdrowe dla innej. Od każdej osoby i każdego związku zależy znalezienie właściwej równowagi między miłością a niezależnością. Bardzo ważne jest, aby obaj partnerzy zaspokajali swoje potrzeby, a mimo tego zachowywali niezależność oraz komunikowali się ze sobą w sposób otwarty i uczciwy. Nie można wymusić miłości, inaczej stanie się ona pusta i będzie ciężarem dla partnera. To, co dajemy, nie może być sprzeczne z tym, co nakazują zasady zdrowej relacji. Miłość nie może być pułapką. Gdy naprawdę kogoś kochamy, ofiarujemy mu wolność, ufając, że mimo to on wybierze nas i będzie zawsze do nas wracać z radością.
