W zeszłym roku obchodziliśmy rocznice stulecia ogłoszenia niepodległości Polski w 1918 roku. Można było odnieść wrażenie, iż przez całe te sto lat istniało jedno państwo polskie. Nie jest to jednak prawda. W owym okresie istniały trzy różne państwa, wszystkie o nazwie Polska.
Pierwsze z nich to w pełni niepodległa i suwerenna II RP istniejąca w latach 1918-1939. Drugie to PRL - sowiecki protektorat rządzony przez przywiezionych z Moskwy komunistów, a działający w latach 1944-1989. Trzecie zaś to obecna III RP - twór podporządkowany Unii Europejskiej [a także USA]. Istnieje on już 30 lat i stale powołuje się na dziedzictwo II RP. Czy słusznie?
Uważam, że nie. Z ogromu różnic miedzy II RP a III RP zdałam sobie sprawę czytając w ostatnim numerze "Sieci" [nr 13/2019] artykuł Michała Muzyczuka "Polski tygiel" oraz wywiadu z prof. Mieczysławem Rybą, zatytułowanym "Wielokulturowość była dla II RP potężnym wyzwaniem". Dowiadujemy się z nich, że ponad jedna trzecia mieszkańców II RP nie była wcale Polakami. Na około 30 milionów obywateli, 5 było Ukraińcami, 3 Żydami, a 2 Białorusinami. Była też dość liczna mniejszość niemiecka.
Profesor Ryszard Legutko w swej książce "Esej o duszy polskiej" stwierdza:
"Autor przeciwstawia się poglądowi, według którego Polacy są narodem historycznym. Twierdzi, że w 1945 roku doszło do wielopoziomowej rewolucji. Po II wojnie światowej zaczęto budować nową Polskę zamiast odbudowywać, jak to miało miejsce po I wojnie. Przez ponad 40 lat istnienia PRL Polacy stali się "narodem PRL-owskim". Legutko w swojej książce stara się rehabilitować pojęcia "naród" i "nacjonalizm". Zwraca też uwagę, że po 1989 roku polskie elity nie są w stanie odbudować narodowej tożsamości." {TUTAJ}.
Jeśli dodamy do tego przesuniecie terytorium naszego kraju na zachód i jego zmniejszenie oraz zagładę warstwy ziemiańskiej i ruinę kilkunastu tysięcy dworów i dworków szlacheckich to widzimy, ze III RP jest zupełnie innym państwem niż II RP. Mimo upływu 30 lat - III RP wciąż więcej łączy z PRL niż z II RP.
