Gość Specjalny Festiwalu Józef Kurylak. Ars Poetica

Bicie mojego serca

Gdy śpię w nocy
jakieś dziecko
obok mego łóżka
podbija czarną piłeczkę
ping pong
ping pong
skąd to dziecko
nie wiem skąd
gdy śpię w nocy
jakieś dziecko
obok mego łóżka
podbija czarną piłeczkę
ping pong
ping pong
skąd to dziecko
nie wiem skąd
gdy śpię w nocy
jakieś dziecko
obok mego łóżka
podbija czarną piłeczkę
ping pong
ping pong
skąd to dziecko
nie wiem skąd
gdy śpię w nocy
jakieś dziecko
obok mego łóżka
podbija czarną piłeczkę
ping pong
ping pong
skąd to dziecko
nie wiem skąd
gdy śpię w nocy
piłeczkę… skąd … śpię
dziecko… ping
w nocy… pong
czarną… łóżka
pong… w nocy… skąd
dziecko… gdy… czarną
pong… pong… pong … pong
obraziłeś Szatana
znieważyłeś go
przypisując mu
własne
popełnione zło
pong pong pong
gdy śpię w nocy
obok mego łóżka
jakieś dziecko
podbija czarną piłeczkę
ping pong
ping pong
skąd to dziecko
nie wiem skąd
a strach twój ciemny
jakbyś się obudził
w trumnie kolego
i gryzł palce gryzł palce
bił głową o wieko
pong pong pong
w nocy gdy śpię
jakieś dziecko
obok mego łóżka
podbija czarną piłeczkę
ping pong
ping pong
skąd to dziecko
nie wiem skąd
twoja dusza pełza
łąką wśród motyli
przemieniona w cztery
czarne krokodyle
pong pong pong
w nocy gdy śpię
jakieś dziecko
obok mego łóżka
podbija czarną piłeczkę
pong pong pong
skąd to dziecko
nie wiem skąd
kołyszą się nad tobą
aniołów latarnie
lecz twój fortepian nigdy
świata nie ogarnie
ping pong
pong
pong
po
ng
n

Goethe i Schiller kołyszą się na huśtawkach

Wei-mar                                              mar-Wei
Wei-mar                                              mar-Wei                               
Wei-mar                                              mar-Wei
Wei-mar                                              mar-Wei
Wei-mar                                              mar-Wei
Wei-mar                                              mar-Wei
Wei-mar                                              mar-Wei
Wei-mar                                              mar-Wei
Wei-mar                                              mar-Wei
Wei-mar                                              mar-Wei
Wei-mar                                              mar-Wei
Wei-mar                                              mar-Wei
Wei-mar                                              mar-Wei
Wei-mar                                              mar-Wei
Wei-mar                                              mar-Wei    
Wei-mar                                              mar-Wei  
Wei-mar                                              mar-Wei
Wei-mar                                              mar-Wei
Wei-mar                                              mar-Wei
Wei-mar                                              mar-Wei
Wei-mar                                              mar-Wei
Wei-mar                                              mar-Wei        
Wei-mar                                              mar-Wei
Wei-mar                                              mar-Wei
Wei-mar                                              mar-Wei
Wei-mar                                              mar-Wei
już dwieście lat
się tak kołyszą
w dzień – i w nocy
w dzień – i w nocy
w dzień - i w nocy
                                                                                                              
                                                                                                              Kraków 2011



Trzej Królowie

Trzej Królowie - możliwe, że to były trzy diabły. Przywędrowali z posępnych królestw zaświata, aby się przekonać naocznie...Złotem, mirrą, kadzidłem i pokorą pragnęli zjednać sobie Boga. Zyskali przychylność świata. Przybyli aby się przekonać czy rzeczywiście w wyniku tajemnej matamorfozy zjawił się wśród ludzi ich największy wróg, któremu dano władzę nad Apokalipsą.

Ich złoto było zapewne kradzione, także mirra i kadzidło - te dary, zwłaszcza złoto, mogły też być złudzeniem, gdyż rodzina Chrystusa żyła w biedzie. Historia nie zna tych królów. Mówią o nich pewni uczeni: trzech magów. Możliwe, gdyż diabły opanowały czarną magię, właściwie są jej twórcami i mistrzami. Wiele mogą zwłaszcza jeden z nich niejaki Samiel, to znaczy anioł trucizny. Głębokimi wąwozami w nocy szli za gwiazdą, która mogła być ognistym, jasnowidzącym okiem Lucyfera, szli śmiejąc się, gwiżdżąc i bluźniąc Jahwe. Odpoczywali w zielonych dolinach, rozkoszując się arkadyjskim smakiem wiśni. Lśniły ich szaty w słońcu Izraela: były to czarne, płynące wody Lety (znam ich osobiście). W lesie spotkali swoją siostrę czyli nagą trumnę kąpiącą się w bajorku, coś bełkotała.

Drugi raz nie złożyli Chrystusowi wizyty, tylko Samiel, już bez maski, kusił Chrystusa na pustyni wizjami swych królestw. Przegrał ale świat go do dziś podziwia.

Napisałem te słowa siedząc na kamieniu swojego grobu zupełnie pijany. Wybaczcie mi katolicy, ale chciałbym, abyście nie odawali czci widmom przybyłym z najciemniejszej Otchłani. Biblia jest uniwersalną Księgą Radości, a wy, mam nadzieję, nie chcielibyście sprzedać swych szlachetnych dusz diabłom. Po co wam ciężar rozpaczy, która zmienia duszę w kamień grobowy. Nie udźwigniecie go: to czas potęgi Acheronu, wielu się nie obudzi, dlatego czekam aż nad światem zapanuje chrześcijański komunizm - Orplid, Morgenland.

                                                                        Kraków 2011

Autobiografia

                 Adamowi Wiedemannowi

 

Esencje nie podlegają metamorfozom
             nie wiem co się dzieje w Głębi
nie wiedzą wyznawcy Wielkiego Wozu
             zatruta była strzała mego losu
księżniczko słyszę zapach twoich włosów

I nikt nie poznał istoty trucizny
             ciężki zmierzch się zjawił
ciężki jak dzwon gotyckiego kościoła
             wszedłem do jego zamku zobaczyłem
wody zatrute i narzędzia tortur
            dla porzuconych przez miłość

Bóg cmentarnych łopat
             poezja ogrody podróże ambicje
czarne wiśnie i Elżbieta czarnowłosa
            dwie klęski nad mistyczna rzeką w lipcu
poznałem zachwyt bez nadziei
            liczyłem fale rzeki by oddalić rozpacze
ich liczba jest otchłanią – życia mi nie starczy

Dwa światła: Biblia i żarówka Edisona
             lecz niezerwana wciąż czarna zasłona
zostałem sam na ruinach na grobach
            światłem był płacz starego Hioba
to życie było kiedyś passacaglią
            w wergiliańskiej sielance – teraz w mocy żalu

Chmury nade mną jak smutek zwierząt
            grobowa jama zęby szczerzy
pamiętam cichy żar południa
           kiedy bez lęku leżałem na łące
pielęgniarkami były białe kwiaty
           widziałem więcej – jak dziecko w gorączce

Już wyobrażeń nie odróżniam
           od prawdy od esencji swego życia
jak ostów wiśni i pokrzyw od róży
           księgi od pustyni – jedno drzewo tworzą
Zaświat i mój słoneczny dzień nad morzem

Ach tamta radość gdy z okna pociągu
             w styczniu ujrzałem na jabłoni
ostatnie jabłko złoto-czerwone
            demon śnieżycy mu urągał
lecz lśniło coraz mocniej – nie zapomnę

Świat się starzeje dlatego powstają
             nowe ekspresje poetyckie aby
obudzić jego kości serce słabe
             pomóc mu ciemne ominąć rozstaje
młodym językiem noc duszy wyrazić
             i to co przed nim lśni czyste bez skazy

Passacaglia wydarta płynącemu światu
             ten szczątek formy zimny jak lawa
oczy dziewczyny zmienione w wapno
            włosy w szumiącą jesienną trawę
o zmierzchu nieudana wyprawa w głąb ciszy
             gdzie na huśtawkach trumny się kołyszą
cóż ciemne wibracje tańca teraz znaczą
             kto mi tę pustkę wytłumaczy i wybaczy

                                                 Kraków 2010



 

Za zgodą Autora. Wiersze pochodzą z tomów: Bicie mojego serca  z tomu "Dziewczyna z uciętą głową" Rzeszów 2010, strony 19-21; Goethe i Schiller kołyszą się na huśtawkach, Trzej Królowie i Autobiografia z tomu "Wyspa Monte Christo" Rzeszów 2012, strony 35-36, 47-48, 49-51