Do jednej z podstawówek w W. chodzi mały chłopiec. Mały i dosłownie i w przenośni. Drobny taki. Maryś, czy jakoś tak, ma na imię.
Do szkoły przyprowadza go mama. Czasem odbiera go ze szkoły druga mama, bo ma dwie i do obu mówi: mamo.
Pobił się niedawno z drugim. Już po lekcjach, na świetlicy. Taki był zawzięty, że trudno go było odciągnąć. O coś się pokłócili, pewnie o zabawkę, bo to mali chłopcy.
Pani ze świetlicy wzięła go na stronę, aby zrealizować jedno z zadań szkoły, jakim jest wychowywanie. Stawiał się. Jeszcze mu złość nie przeszła.
Pani w pewnym momencie powiedziała:
- Jeżeli będziesz w szkole niegrzeczny będę musiała zadzwonić do twoich rodziców i powiedzieć im o tym.
Reakcja chłopca była zadziwiająca. Raptem rozpłakał się i płakał tak żałośnie, jak tylko potrafią mali chłopcy.
Dzieci czasem krzyczą podczas płaczu, spazmują. A on płakał cicho i strasznie.
- Ja chcę do mojego taty - wykrztusił wreszcie.
- CZY PANI ZNA TELEFON DO MOJEGO TATY?
Niestety nie jest to bajka.
Inne tematy w dziale Rozmaitości
