Jerzy Jachowicz-Niespodziewane pożytki z sędziego Tulei

Histeria, jaka opanowała obrońców sędziego Tulei, jest znamienna. Sytuacja robi się tak gęsta i gorąca, jak byśmy byli w połowie lat 90. W okresie, w którym autorzy magdalenkowych umów oraz sami komuniści czuli się zagrożeni. A także ich ideowi i światopoglądowi potomkowie. Słowa: dekomunizacja, lustracja były wyklinane. Tych, którzy domagali się wprowadzenia ich w życie, traktowano jak oszalałych zbrodniarzy, pragnących wieszać na szubienicy niewinnych ludzi. 

^{Spokojny sen tajniaków}

Dekomunizacja i deubekizacja zostały przez pogrobowców komunizmu i Służby Bezpieczeństwa, najróżniejszej maści lewaków oraz – używając dzisiejszego języka – lemingów odrzucone, a następnie pogrzebane na zawsze. Zduszono również rzetelną lustrację. Kolejne ustawy były pełne furtek, które dawały sądom i osobom lustrowanym prawie nieograniczone możliwości fałszowania rzeczywistych związków z tajnymi służbami w okresie PRL.

^{Strzał we własne kolano}

Sędzia Tuleya swoim porównaniem czasów za rządów PiS do okresu stalinizmu, mimowolnie, czego będzie jeszcze wielokrotnie szczerze żałował, wyciągnął topór na własną głowę. Oskarżając IV RP w swojej publicystyce wplecionej w uzasadnienie wyroku, wygłoszonej na sali sądowej, czym naruszył dobre obyczaje panujące w sądach, niechcący wywołał śpiące już duchy, wśród nich lustrację.

Jakże szczęśliwie, dzięki sędziemu Tulei zaczęło się wszystko układać. Otóż okazało się, że korzenie rodzinne sędziego – jego matka była najpierw w milicji, później w SB, a na koniec kariery w PRL, tajnym współpracownikiem SB – czynią całkowicie zrozumiałą, a zarazem w pełni uzasadniają jego nienawiść do PiS, jako partii, która dążyła do ograniczenia wpływów ludzi dawnych służb na życie polityczne, gospodarcze i społeczne kraju. Można powiedzieć, że potępiając PiS i jego zbrodnicze działania, sędzia Tuleya bronił interesów i dobrego imienia swojej matki. Kiedy przemawiał na sali sądowej, nikt się tego nie domyślał. Każdy zakładał, że mówi jako sędzia, a nie syn byłej funkcjonariuszki SB. Tymczasem te dwie, jakże różne role, połączył w jedną.

To niespodziewanie uświadomiło nam, jak wiele innych osób zajmujących pozycje umożliwiające im udział w debatach publicznych postępuje w podobny sposób jak sędzia Tuleya. Pod płaszczykiem dbałości o dobro publiczne, walczą zajadle o głęboko skrywaną prywatę.

^Korzenie

Kiedy więc Cezary Gmyz przeprowadził dziennikarską lustrację rodziców sędziego Tulei, głosy oburzenia rozległy się natychmiast na cały kraj. A sam autor stał się symbolem szatana, który rozsiewa zło na tym świecie. Nie chcę teraz wchodzić bliżej, kto i być może dlaczego najgłośniej domaga się potępienia faktu, że ktoś ośmiela się odkrywać tajemnice matki sędziego Tulei.

No i narzucający się argument, używany w tej sytuacji. Nie wolno obciążać dzieci przeszłością ich rodziców. Niby dlaczego nie wolno? Dziecko żyje w inkubatorze czy w rodzinie? Rodzice nie mają na dziecko żadnego wpływu? A on, będąc już dorosłym, nie nosi na sobie żadnych śladów wychowania przez dom rodzinny? To pierwsze z brzegu pytania, które nasuwają się, kiedy ktoś próbuje odciąć przeszłość. Budować fałszywe opinie o kształtowaniu się przekonań u każdego z nas.

^{Obawa przed prawdą}

Prawdopodobnie nie zdajemy sobie sprawy, jak wiele tysięcy ludzi w Polsce drży na dźwięk słowa „lustracja”. Choć nie podlegają ustawie, bo nie zajmują stanowisk, które jej podlegają, żyją w strachu, że ktoś, przeglądając swoje akta „figuranta”, odkryje w nich utrzymywaną w tajemnicy bolesną prawdę.

To ich właśnie najbardziej cieszyło i uspokajało wezwanie niektórych przeciwników lustracji do zabetonowania teczek pozostawionych przez SB.

Zawsze zastanawiało mnie, czy ci, którzy wzywają do zakopania spuścizny po SB, nie mają przypadkiem w tym jakiegoś własnego interesu?