O ojczyźnie jabłek, pagórków, leniwych rzek, cierpkiego wina...

-    Co porabiasz, François? – zapytał absolwent Sorbony, wchodząc do pokoju swojego kolegi. Pomieszczenie to, choć skromnie urządzone, mogło się poszczycić cudownym widokiem na Montmartre, a w tym konkretnym momencie tonęło w miękkim, letnim strumieniu światła.
-    Och, Jacques, piszę o najnowszej historii pewnego państwa – nie odrywając oczu od notatek odpowiedział François.
-    Więc to jest ten projekt, o którym gadasz wszystkim? To coś cholernie nowego i ekscytującego?
-    Tak. Wyobraź sobie, że jest kraj, który był potęgą u zarania państwowości tej części Europy, długo bronił się przed wrogimi armiami z lewa, prawa i najdalszej Azji a kiedy upadł, to już na dobre kilka setek lat.
-    Merde! Poważnie przesrana rzecz... – zmartwił się szczerze Jacques.
-    I po wielu zrywach, w których naród pozostawał nieprzerwanie scementowany językiem, kulturą i wiarą, po niezliczonych hektolitrach przelanej krwi za ojczyznę i dziesiątki innych państw, strącaniu cesarzy, prostowaniu swastyki i wyszczerbianiu sierpa i młota, konzentrazion-lagerach i isprawitel’nych łagrach, bestialskich mordach na inteligencji i oficerstwie, kiedy Druga Wojna Światowa dobiega końca zostają w końcu sprzedani przez nas i cały zachód...
-    C'est une absurdité absolue! Toż to absurd totalny, drogi François! – gorączkuje się Jacques, przegryzając ser, zapijając winem, gryząc w pośpiechu.
-    Mało tego. Pod ciężką łapą wschodu i pod władzą marionetek w zniewolonych mediach bohaterów nazywało się zbirami, wiernych do końca: zdrajcami. Żołnierzy, co przeszli niemal cały kontynent: koniunkturalistami i kolaborantami.
-    C'est impossible! C'est une absurdité absolue! Ale już są w końcu wolni? Już żyją normalnie?...
-    A kto ich tam wie?! O Polakach piszę.