O tym, jak ojczulek Sawa czytał dzienniki

Usiadłem sobie na papierti małej cerkiewki w miasteczku Chochłomikino na południu Rosji, zmęczony i w nienajlepszym humorze. Pół godziny i ruszamy dalej, czas nagli. Wyciągnąłem paskudnej jakości machorkę i kilkoma ruchami umieściłem w bibułce. Dymek poleciał do Pana Boga, a ze świątyni wyszedł Jego sługa, bynajmniej nie z pretensjami.

-        Pochwalony, ojczulku – przywitałem się, dotykając czubkami palców czapki.

-        Pochwalony, na wieki wieków... – uśmiechnął się siwobrody staruszek wyciągając swój tytoń i przedstawiając się uprzejmie – Za dużo was tu, żebym nie zapytał co się dzieje z Matuszką Rosją...

-        Gazet ojczulek nie czyta? – ze specjalnie zbyt wyraźnym polskim akcentem spytałem ironicznie.

-        Gazet? Pan aktor, musi być! I to komedyjant chyba – zaśmiał się wgłos.

-        A to nie wierzy ojczulek gazetom? – ciągnąłem zainteresowany. – Tusz dalej czarny, słowa rosyjskie: być musi i nie chce być inaczej, to co wierzyć się nie chce?

-        A bo patrz pan, aktorze w mundurze – nie wyprowadzałem go z błędu, a co? – Otwieram ci ja dziennik stołeczny i co widzę? Kułak jeden (tak na gospodarzy teraz mówią), francuskie wina strasznie polubił, a francuskich win nie trzeba, bo je w małych butelkach wożą i nie na słowiańskie gardła to frykas. Więc będą radzieckie wina francuskie, a kułaka z błędu wyprowadzi uczynna CzeKa, uświadamiając mu głód biednych sierot w stolicy. Na ostatniej stronie informacja, że autorka reportażu dostała odznaczenie za dziennikarskie śledztwo.

-        A o nas piszą coś? – śmialiśmy się wgłos ze staruszkiem.

-        Żeście banda. – tyle powiedział, zamknął dziennik i rzucił od niechcenia przed siebie. Kiedy gazeta upadła na najniższy stopień papierti ojciec Sawa wstał i rzucił ją dalej, aż na alejkę.

-        Wie ojczulek, że w tym szalonym czasie kto ma prasę, ten ma naród? Starym coś tam będzie się mieszać i nieprzystawać, ale młodych wychowa się na radzieckim winie francuskim... A potem to już tylko radziecka wódka i zapijanie suchym chlebem...

-        Nie da Bóg! – oburzył się duchowny – Nie pohańbi rabów swoich wiernych. Komsomołka Oliwko i jej podobni samozwańcy, sławni redaktorzy, będą  chwilę bogami gazet i radioli ale kiedyś się przewrócą.

-        Tak ojczulek mówi?... – niegrzecznie mruknąłem, wydmuchując paskudny dym z płuc.

-        Bo widzisz, szanowny aktorze w mundurze... Ja jestem kapłanem i wierzę w Boga, a on mówi moimi ustami. Bóg jest Prawdą, a Prawda przejawia się w prawdzie, czyli faktach. Żurnalista też służy Prawdzie, nawet jeśli jest to tylko prawda. Ma być pokorny wobec prawdy i nie sprzeniewieżać się.  Ale jeśli kłamie, manipuluje i szczuje to nie kapłan prawdy z niego a zwykła kurew!

-        Opsz! – zadławiłem się dymem, by po chwili zataczać się wraz z ojczulkiem ze śmiechu na schodkach przycerkiewnych, miejscu zarezerwowanym dla naiwnych żebraków i głupców bożych...

Wyruszałem z Chochłomikina w szampańskim nastroju, obdarowany wyborną machorką i błogosławieństwem (przyjazne poklepanie po zarośniętym policzku). Kiedy wracałem kilka miesięcy później z kontrofensywą zahaczyliśmy o Chochłomikino ze spaloną cerkwią i  informacją, że ojczulka pochowali z dziurą w potylicy.