„Zmieniamy szyld i jedziemy dalej”. To było hasło polskich piłkarzy – olimpijczyków z Igrzysk w Barcelonie w 1992 roku. Po zdobyciu przez nich srebrnego medalu, zawodnicy mieli nadzieję, że trener Wójcik zostanie trenerem I kadry, dokoptuję do swojego składu najlepszych zawodników z I reprezentacji i taka drużyna wystąpi w eliminacjach do MŚ – USA 1994. Plan niestety nie wypalił. Nie zmieniono szyldu, i pozwolono na zmarnowanie kilkunastu talentów piłkarskich – Kowalczyk, Juskowiak, Bako. Kariera Janusza Wójcika co prawda zakończyła się w Sejmie Rzeczypospolitej, ale najbardziej widoczny był w niej wątek jazdy po torach tramwajowych. Z perspektywy czasu należy żałować, że tego szyldu w 1992 roku nie zmieniono.
Jednakże trzy lata wcześniej, w roku 1989 hasło: „Zmieniamy szyld i jedziemy dalej” zastosowano w polskiej polityce, i to z całkiem dużym pożytkiem dla wprowadzających. Państwo realizujące zasady socjalistycznej demokracji ludowej – Polska Rzeczpospolita Ludowa została zastąpiona przez wolnorynkową, praworządna i demokratyczną Rzeczpospolitą Polską, nazwaną zgodnie z numeracją historyczną III.
Polscy politolodzy zjawisko roku 1989 nazwali mianem transformacji. Ukoronowaniem i zakończeniem tego procesu był rok 1997 – przyjęcie nowej konstytucji. Polscy politolodzy w światowych rankingach z pewnością nie znajdują się w ścisłej czołówce. Zdecydowanie wyżej od naszych badaczy znad Wisły i Odry są politolodzy brytyjscy, francuscy i amerykańscy. Ci zaś proces polskiej transformacji nazywają tranzycja, czyli przesunięciem. Z oddali pewne zjawiska wydać znacznie lepiej i czytelniej.
Przesunięcie, bo odsunięto od rządów najbardziej skompromitowanych działaczy, polityków PRL, a na ich miejsce dodano działaczy solidarnościowej opozycji. Tak jak na szkolnej ławce gimnastycznej, gdzie aby siąść, wszyscy musieli posunąć się o jedno miejsce, i spychając kogoś kto siedział na drugim końcu ławki. Tak samo uczyniono w polskiej polityce w roku 1989. Zepchnięto z tej ławki, tych najbardziej skompromitowanych polityków PRL, którzy zapewnie sami niedługo by zeszli z racji wieku, a miejsce na ławce zrobiono „najbardziej postępowym” działaczom solidarności. Nie zmieniono kształtu ławki, nie zmieniono jej ustawienia. A co najważniejsze nie wymieniono większości osób siedzących na tej ławce. Część z tych siedzących dzięki tej tranzycji znalazła się nawet w zdecydowanie lepszym miejscu niż dotejpory była.
W Polsce 1989 roku, zmieniono tylko nazwę, dodano godłu państwowemu, zabraną przez komunistów koronę, a policję przestano nazywać milicją. Ludzi nie zmieniono, programów nauczania nie zmieniono, urzędników w administracji nie zmieniono, lekarzy nie zmieniono, oficerów i żołnierzy nie zmieniono, aktorów w teatrach i teatrów nie zmieniono. Wszystko się zmieniło i nic się nie zmieniło. Arabowie i Turcy kiedy opanowywali jakieś chrześcijańskie miasto, zawsze na centralnym placu zostawiali głowę poprzedniego przywódcy, po czym pozwalali ludności chrześcijańskiej w spokoju żyć (pod warunkiem rzecz jasna nie buntowania się i opłacania bakszyszu). Głowa pokazywała jednak kto teraz rządzi. W Polsce 1989 roku, żadnej głowy komunistycznej nie pokazano na widok publiczny. Raczej w jej charakterze, na widok publiczny pokazano „oszołomów” którzy byli w solidarności – i kto tu rządzi?
Kształt i jakość państwa to nie tylko prawo i politycy. To przede wszystkim edukacja. Takie mamy Rzeczpospolite, jak ich młodzieży chowanie. W roku 1989 nie nastąpiła jakaś dramatyczna zmiana na polskich uniwersytetach. Nie powrócili gwałtownie z emigracji polscy profesorowie, a przecież nie wszyscy z nich na zachodzie wykładali kafelki Nie zmieniono gwałtowanie programów nauczania. A co znacznie ważniejsze nie wymieniono kadry uczącej. To chyba tłumaczy dlaczego polscy naukowcy nazywają tranzycję – transformacją. Tylko czy naukowcy nie potrafiący dobrze zdiagnozować i nazwać zjawiska powinni być nadal finansowana przez naszych wszystkich, skoro nic z niej nie mamy?
Inne tematy w dziale Polityka
