Bezpieczeństwo nasze... zagrożone

Dyskusje nasze... ułomne

  Trudno jest nad Wisłą żyć w spokoju i w pokoju. Nawet jeśli dzień każdy i kolejny uświadamiać powinien, że spokój i pokój trwałe są.

  Nad Wisłą o wojnie dyskutować wypada. O minionej lub, jeszcze lepiej, o potencjalnej. To konik nasz narodowy. Więc z zagrożeniem związany. A zagrożeniom zapobiegać musimy. Codziennie. Toteż dyskusje nasze, dokładnie tak samo ułomne, jak zagrożenia na nas z dnia na dzień spadające.

  Ale zagrożeniom wszelakim dzielnie stawimy czoła. Mamy to w naszą tradycję wpisane. Tak nam przecież dał przykład nie tylko Bonaparte.

  Raz tarczą czoło się zwać będzie, a raz patriotyzm w nazwie zawierać. Gdy patriotycznych rakiet raz pięć, a raz siedem nam sojusznicy podeślą, ze zdziwieniem sami (ale dopiero po jakimś czasie) stwierdzimy, że ćwiczebnymi atrapami są jedynie. Ale oto kolejne rakiety, za lat tam ileś, na ziemie naszą przez wojnę zagrożoną, nadjadą. Skoro przekonani jesteśmy, że wojna nadchodzi, to sojusznicy na rękę nam pójdą.

* * *

  Dyzio był u prezesa. I tłumaczył prezesowi, że wartownicy kazali mu jakieś papiery przy wejściu na teren prezesa wypełniać. Prezes się zdziwić musiał. Jemu nic wypełniać nikt nie każe. Dziwny ten Dyzio, musiał prezes pomyśleć. I podesłaniekilkukolejnych atrap Dyziowi, za czas tam jakiś, obiecał. Dyzio wrócił od prezesa. Zadowolony. Prezes, swój człowiek, musiał Dyzio z kolei pomyśleć.

* * *

  W globalnej wiosce sprzecznych interesów, gdzie (nie od dzisiaj) każda sroczka tylko swój ogon chwali, istnieją i takie, smutne, przerażone ptaszki, które na inne się jedynie oglądać są przyzwyczajone. I o zagrożeniu własnym bez przerwy ćwierkają. Ten typ tak ma, stwierdzają ze wzruszeniem ramion inne ptaszki. I lecą dalej.