Rogucki chcę zbawić świat.
Liczy, że spadając w 100 tysiącach jednakowych miast odnajdzie nową Wolę Istnienia.
Kazik Staszewski śpiewa Do Ani, o tym jak ciężki listopad był pewnego 1993r.
Grabaż uważa, że istnieje tylko jedna taka Szansa na sto, a gdy przebiera się w Pidżamę jest zdania, że Nikt tak pięknie nie mówił o miłości jak Ty.
Oni wszyscy negliżują się przed statusem bycia wolnym. Negliżują się, unikają dzikiego porno. Są Wirtualnymi Chłopcami w świecie Twojej Generacji.
Nawet Muniek Staszczyk uważa, że tylko spacer jest naszym przeznaczeniem, a w sobie ma on coś w rodzaju mordercy. Otwarcie śpiewa, że mógłby zjeść czyjeś serce, ale też rozważnie podkreśla, że forma przyjaźni damsko męskiej istnieje.
Rogucki tymczasem tęskni za Czerwcowym dniem.
Bardzo chciałby komuś przypomnieć kształt czegoś, zapach czegoś, smak czegoś.
Czego on się najadł, że tak mu to stoi w przełyku?
Może nachłapał się nadziejami, a może idealnie poprzez zbawienie świata lubi ukłuć lud słuchający go w zjedzone przez Muńka serca.
Może oni wszyscy budzą się słowami " Dzień Dobry, Kocham Cię ", i w imię tej nudy, tej monotoniczności idealizmu ułożonego przez ich żony czy kochanki, mają zadanie i czelność niszczyć nasze ideały.
Przez banał ich słów każdemu z nas, słuchaczowi, łatwo jest się utożsamić z ich piosenką.
Pobieramy słowa jak gąbki, porównujemy je z naszymi niepowodzeniami, i nagle okazuję się, że piosenka, która w gruncie rzeczy miała być apelem o nieusuwalności dzieci, nam kojarzy się z dniem, podczas którego Wola Istnienia się urwała, a sens naszych kolejnych październikowych dni uleciał z siłą upitych posłów na Balu u Senatora.
Tracimy w wiarę w ich muzyczny sens.
Tracimy, lecz w gruncie rzeczy nikt nie jest nami w stanie tak wstrząsnąć.
I choć gorzknieje cała słodycz w nas ich muzyczną czekoladę pakujemy w siebie garściami.
Chyba tylko w tym wypadku nie liczę zjedzonych kalorii.
