Wprowadzenie stanu wojennego w Szczecinie

Struktury „Solidarności” Regionu Pomorza Zachodniego były jednymi z najsilniejszych w kraju, zatem skuteczna realizacja „wariantu siłowego” w Szczecinie, będącego dużym ośrodkiem przemysłowym, miała zasadnicze znaczenie dla skutecznego wprowadzenia „stanu wojennego” w skali całego PRL-u.

Fot. Zbigniew Wróblewski

Wbrew powszechnej opinii, stan wojenny nie był absolutnym zaskoczeniem dla działaczy „Solidarności” na Pomorzu Zachodnim. Groźba wojskowej rozprawy z niezależnym Związkiem Zawodowym wisiała w powietrzu od początku jego istnienia, np. w czasie Wielkiego Strajku w sierpniu 1980 roku w Niemieckiej Republice Demokratycznej trwały manewry wojskowe, które miały wywrzeć presję na strajkujących robotników. Wojska Ochrony Pogranicza już 6 listopada 1980 roku otrzymały precyzyjny plan działań „na wypadek sytuacji poważnego zagrożenia stanu bezpieczeństwa państwa”. System komunistyczny, oparty na wszechogarniającym kłamstwie, nie mógł tolerować złamania monopolu informacyjnego, którego dokonała „Solidarność”. Cezurą czasową, od której komuniści zaczęli przygotowywać „wariant siłowy”, było wyznaczenie 11 lutego 1981 roku na premiera Wojciecha Jaruzelskiego. Dr Jan Macholak ustalił, iż pierwszego dnia grudnia 1981 roku, w wydziale ideologicznym Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Szczecinie, powołano „zespół do spraw walki politycznej”, który do 12 grudnia wydał około 50 publikacji politycznych o nakładzie 85 tys. egzemplarzy. Już 3 grudnia 1981 roku, czyli na dziewięć dni przed rozpoczęciem operacji, która w III RP uzyska status „zbrodni komunistycznej”, władze związkowe Warskiego ogłosiły „pełną gotowość strajkową”. Przyczyną tego było, jak pisze Robert Spałek, „spodziewane udzielenie rządowi specjalnych pełnomocnictw przez Sejm”. Od tego czasu rozpoczęły się permanentne dyżury kierownictwa związku, a napięcie rosło.