35 Niech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie! 36 A wy [bądźcie] podobni do ludzi, oczekujących swego pana, kiedy z uczty weselnej powróci, aby mu zaraz otworzyć, gdy nadejdzie i zakołacze. 37 Szczęśliwi owi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie. Zaprawdę, powiadam wam: Przepasze się i każe im zasiąść do stołu, a obchodząc będzie im usługiwał. 38 Czy o drugiej, czy o trzeciej straży przyjdzie, szczęśliwi oni, gdy ich tak zastanie. 39 A to rozumiejcie, że gdyby gospodarz wiedział, o której godzinie złodziej ma przyjść, nie pozwoliłby włamać się do swego domu. 40 Wy też bądźcie gotowi, gdyż o godzinie, której się domyślacie, Syn Człowieczy przyjdzie". (Łk 12, 35-40)
Zachętę do czuwania Jezus przedstawił w dwóch obrazach mówiących o powrocie pana z wesela (w. 35-38) oraz o panu domu i o złodzieju (w. 39-40). Pierwszy z tych obrazów zwraca uwagę na to, że trzeba być gotowym na powtórne przyjście Pana, tzn. paruzję. Wierni pierwotnego Kościoła wyobrażali ją sobie jako koniec świata i sąd ostateczny, mające nastąpić podobno w bardzo bliskim czasie; obecnie spodziewając się takiej paruzji każdy z wiernych raczej zwraca uwagę na swoją śmierć jako ten nieznany moment, w którym nastąpi spotkanie z Chrystusem. Na ten moment trzeba być stale gotowym, stale więc trzeba czuwać;
Jezus przedstawił to w obrazach ludzi, którzy wybierają się w drogę, mają już podciągnięte i przepasane długie swoje szaty, już zapalili swoje pochodnie, bo lada chwila mają wyruszyć, podobnie jak członkowie wybranego narodu, którzy z egipskiej niewoli szykowali się do wyruszenia w drogę do Ziemi Obiecanej (por. Wj 12, 11). Tak przygotowani wierni oczekują powrotu swojego Pana, oni bowiem - w przeciwieństwie do pogan - żyją stale nadzieją, że się ze swym Panem spotkają. Ich Pan przebywa na weselu i przyjdzie, choć nie wiadomo kiedy; skoro tylko nadejdzie i kołatką da znak, że stoi u drzwi, należy Mu zaraz otworzyć. Ci słudzy, którzy będą wtedy czuwali, zaznają szczęścia. Jezus mówi o nim w obrazowej formie, przy czym cala cześć temu poświęcona jest ujęta w ramy, które stwarza słowo ,,szczęśliwi" postawione na początku (w. 37) i na końcu (w.38) tej przypowieści. W tym końcowym zwrocie słowo ,,oni" jest mocno zaakcentowane, jego bowiem pozycja w zdaniu wskazuje, że nie kto inny będzie szczęśliwy; tylko właśnie oni, ci, którzy będą czuwali.
Jezus zapewnia - zapewnienie (amen) u Łukasza występuje bardzo rzadko - że podobnie jak to bywało w pogańskich domach raz na rok w święto Saturnaliów, oni zajmą miejsca za stołem, a Pan im będzie usługiwał. Jest to równocześnie obraz niebieskiego szczęścia które Bóg przygotowuje dla swych wiernych.
Podczas tego święta dokonywała się zamiana ról niewolników i ich panów, co miało przypominać mityczny złoty wiek, gdy panował Saturn, a wszyscy ludzie byli równi. Podczas prywatnych zabaw w domach niewolnicy nosili lepsze ubrania i jedli pierwsi, a ich właściciele im usługiwali i traktowali z szacunkiem. Często dawano służbie trochę pieniędzy i pozwalano grać w kości (był to jedyny czas w roku, w którym niewolnik mógł uprawiać hazard). Gry hazardowe, pijaństwo, maskarady i pochody prowadzone przez komicznie ubranych „królów” były charakterystyczne dla tego święta.
W dalszym ciągu swej wypowiedzi Jezus dodaje, że Pan może powrócić w nocy lub nad ranem, na końcu zaś jeszcze raz podnosi szczęście tych sług, których zastanie On na stanowisku.
Ks. E. Dąbrowski, F. Gryglewicz, Pismo Święte Nowego Testamentu w 12 tomach – Wstęp, przekład z oryginału, komentarz – Pallotinum, Poznań-Warszwa, 1974
Ks. Szczepański Wł. Nowy Testament, Drukarnia Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków, 1917
Brandstaetter R.: Jezus z Nazarethu W drodze Poznań 2006
Ricciotti G. Dawne dzieje Izraela Pax W-wa 1956
Szamot M., Apokalipsa czytana dzisiaj, WAM Kraków 2000
Messori V.: Opinie o Jezusie Wyd. M 2004 Kraków
Giuseppe Ricciotti „Życie Jezusa Chrystusa” „Dawne Dzieje Izraela” PAX
Messori V., Umęczon pod ponckim Piłatem? Wyd M Kraków 1996
Messori V., „Mówią, że zmartwychwstał” Wyd M Kraków 2004
Rops D.: Dzieje Chrystusa Pax Warszawa 1987
Flawiusz J.: Dzieje wojny żydowskiej przeciwko Rzymianom Armoryka Sandomierz 2008
Forstner D. OSP.: Świat symboliki chrześcijańskiej Pax Warszawa 1990
Szamot M.: Oto Ty Adamie WAM Kraków 2010
Thiede C. P. : Jezus człowiek czy Bóg KDC Warszawa 2006
Ks. Starowiejski M.: Apokryfy Nowego Testamentu KUL Lublin 1986
Schreiner J.: Teologia Starego Testamentu Pax Warszawa 1999
Messori V.: Opinie o Jezusie Wyd. M Kraków 1994
Galbiatti A., Piazza A.: Biblia Księga zamknięta? Pax Warszawa 1971
Gnilka J.: Teologia Nowego Testamentu Wyd M Kraków 2002
i inne
