O czym właściwie warto pisać u schyłku późnoletniego dnia? O czym myśleć na tym skądinąd cudnym świecie, kiedy zewsząd dociera przekaz mówiący o otaczającej ohydzie? I to przekaz zabarwiony nieraz źle ukrywaną satysfakcją. Jak nie pójść za takim przekazem i nie złorzeczyć sobie, światu i wszelkiemu stworzeniu? Ażeby odpowiedzieć na te pytania, trzeba zadać jeszcze jedno: czego należy szukać, za jakimi wartościami podążyć. Oczywiście, piękna, dobra i prawdy. Ktoś powie, zbyt wiele w tym patosu. Tak, sądzę bowiem, że patos jest potrzebny, potrzebny po to, aby przełamać jakże często proponowaną nam spłaszczoną, komercyjną, łatwą wizję świata. Trzeba zatem wrócić do źródeł, do tego, co o świecie powiedzieli nam wielcy wizjonerzy: święci, artyści, filozofowie. Powie ktoś inny, że nic w tym odkrywczego. Zgoda, bo to, co najważniejsze, odkryto już dawno, bo to, co najważniejsze, zostało nam dane. Można więc powtórzyć: wróćmy do źródeł.
Skąd w ogóle ta triada wartości – prawda, dobro i piękno? Ciekawe, choć powszechnie znane jest to, że triada ta, tak charakterystyczna i istotna dla całości kultury chrześcijańskiej, sformułowana została jeszcze w czasach przedchrześcijańskich. Nazywa się ją triadą platońską, ale tak naprawdę jej znaczenie było szersze, dominowało w krajobrazie filozofii starożytnej Grecji. Platon nadał jej jedynie konkretny, systemowy, rzec można, kształt.
Te wartości jednak to również, a może przede wszystkim chrześcijaństwo. Tu wszystkie one spotykają się, można by rzec, w jednym punkcie. Wszystkie one bowiem są właściwością Boga. To już nie platońskie idee Prawdy, Dobra i Piękna. To osobowy Bóg. Bóg, który w osobie Chrystusa mówi, że jest Prawdą, Bóg, który jest nieskończonym Dobrem i Pięknem. Można spojrzeć też inaczej, bo przecież wartości te są dotykalne, nie są abstrakcją, mają dla człowieka konkretny wymiar. Oto Prawda, czyli Boże objawienie tak w postaci Bożego Słowa, jak i w postaci Boga wcielonego, który objawił się w konkretnym miejscu i konkretnym czasie. Oto Dobro w postaci Bożego miłosierdzia, w postaci ofiary samego Boga. Oto wreszcie Piękno w postaci Bożego stworzenia, pełnego ładu i harmonii.
Dwa potężne źródła, które przez wieki rozlały się szeroko w to, co możemy nazwać cywilizacją Europy, tej autentycznej Europy, niemającej nic wspólnego z intelektualnym ersatzem, którym bywamy często raczeni, te dwa źródła oparte są na tych samych wartościach. Dodajmy, źródła, które wytrysnęły niezależnie od siebie. Ta aksjologiczna refleksja prowadzi do wniosku, że podstawowych wartości człowiek nie zbudował sam, zostały mu one dane. Oczywistość to czy tajemnica? A może jedno i drugie?
Bez względu na odpowiedź warto podążyć drogą wyznaczoną przez Prawdę, Dobro i Piękno. Warto i trzeba szczególnie dziś – proszę wybaczyć ten drażniący ton – w tym punkcie historii, w którym się znajdujemy. Dlatego chciałbym, aby moje kolejne wpisy, bo ten traktuję jako wstęp, były taką właśnie drogą, najpewniej nie odkrywczą, nie pionierską, ale za to naznaczoną osobistym spojrzeniem na świat, MOIM SPOJRZENIEM. Zapraszam.
