Płoną góry, płoną lasy, płoną świętości

Ważni, a faktycznie zupełnie niepoważni politycy u szczytu władzy, jak jeden mąż i jedna żona, ruszyli, by gasić płonącą Polskę. A wszystko za sprawą serialnego „podpalacza” – Jarosława Kaczyńskiego, który iskrząc zdobyczami demokracji, niczym dziewczynka z zapałkami z bajki Andersena, po raz kolejny zmusił rządowych strażaków do akcji.

Dziwna to interwencja. Bo w tym przypadku, nie była to płomienna, ani daremna próba ogrzania oziębłego wizerunku - wynik medialnej kampanii powszechnego zamrażania wszelkiej opozycji, ale obnażenie nędzy polskiej państwowości. Bowiem z każdą iskrą, w świetle migotliwego płomyka, ukazują się naszym oczom coraz jaskrawsze dysproporcje pomiędzy życiem elit, ułudą zielonej wyspy, a realiami szarego dnia. Ale, tak, jak w bajce, bezduszni, otępiali i zaganiani obywatele nie zwracają uwagi na kurdupelowatą, starzejącą się, wynędzniałą postać, choć ta w opinii prominentów urosła do symbolu uderzającego w status quo, na tyle mocno, że gotowi są zlinczować ją na oczach całego społeczeństwa.

Prezydent przestrzega i grozi piromanom srogimi konsekwencjami, jesli pożoga obejmie  całą Polskę,. Prezesi Sądu Najwyższego, Trybunału Konstytucyjnego i Najwyższego Sądu Administracyjnego bronią własnymi, niezawisłymi piersiami honoru tysięcy sędziów polskiego sądownictwa i ich słonych emerytur, przed brutalnym atakiem pogardy opozycji. Czerska wznosi barykady, a z odsieczą śpieszą samozapalne wozy transmisyjne z Woronicza. Premierzyca wyciąga dwa nagie skalpele i wbija je w płyty chodnikowe przed siedzibą PiS na Nowogrodzkiej – juści czas na wojnę, bo wybory za pasem.

To wszystko, to mały pikuś, w obliczu łamania takich świętości, jak 33-cia rocznica stanu wojennego. Kto przy zdrowych zmysłach, pozwoliłby sobie na zawłaszczenie tak ważnego historycznego wydarzenia w dziejach Polski, i promowanie politycznej agendy, która stoi w opozycji do wyraźnie zakreślonej linii postępu i rozwoju? A jednak znaleźli się tacy niegodziwcy.

Pozostały tylko same zgliszcza...