Polska jak PKP. Nie działa

 Polskie Koleje Państwowe poległy. Jak całe nasze państwo. Bo czterech przewoźników zmieniło rozkład jazdy, bo serwery były za słabe, bo spadł śnieg i bo dworce są remontowane. Dwa tygodnie wcześniej sparaliżowane zostały wielkie miasta, bo na początku grudnia spadł śnieg. Latem spadło więcej deszczu i polskie miasta zostały zalane. Rok wcześniej Szczecin i okolice zostały pozbawione prądu, bo bloki energetyczne nie wytrzymały. Taki blackout może spotkać każde polskie miasto niemal w każdej chwili. Bo bloki się sypią. Na polskich drogach ginie rocznie około 5 tysięcy ludzi.  Bo nie udało nam się ich zbudować.

„Na szczęście opatrzność nad nami czuwa” – powiedział mi niedawno znajomy. Niestety mylił się. Pan Bóg ma też inne zajęcia.

10 kwietnia poznaliśmy skutki wszystkich zaniechań ostatnich 20 lat. Samolot z prezydentem RP runął, bo nie działają procedury mówiące o tym, że wszyscy ważni ludzie nie mogą latać razem, piloci są źle szkoleni, prezydent latał przedpotopowymi samolotami, służby  na poważnie nie dbały o bezpieczeństwo swoich przywódców.

Ten samolot spadł, bo przez 20 lat nie umieliśmy zbudować silnego państwa ze sprawną infrastrukturą, jasnymi procedurami i silnym aparatem. Nie zbudowaliśmy ani aparatu państwowego ani szacunku dla państwa.  Po 20 latach widzimy jak wiele rzeczy się sypie. Obciąża to wszystkie rządy po kolei i wyborców, którzy tak lekko wszystko traktowali.

Ostatnie trzy lata są dobrą puentą tego okresu. Ogólne samozadowolenie, przekonanie, że jakoś to będzie, jeszcze kawałek podjedziemy, że rozpędzony wózek jeszcze się potoczy. A my się odprężmy, uśmiechnijmy, poczarujmy. Polacy maja przecież już dość kłopotów i wysiłków. Zasłużyli na odpoczynek.

Otóż ten wózek przestaje się sam toczyć. Samolot spadł, miasta są zalewane, ludzie giną na drogach, samochody utykają w zaspach, pociągi gubią się w serwerach i na bocznicach. 

Budowa infrastruktury jest diabelsko trudna. Wymaga wizji, planu, czasu, kompetencji, pieniędzy, konsekwencji i determinacji. Tego wszystkiego, czego nie ma dzisiejsza klasa polityczna. A zwłaszcza rządząca obecnie partia.