O jedynej stosownej postawie wobec świata zdającego się biec coraz szybciej ku zatraceniu

W świecie zdającym się biec coraz szybciej ku zatraceniu można przyjąć jedną z czterech zasadniczych postaw: postawę psychopaty, który chce czynnie przyspieszać wszelkie rozgrywające się niszczycielskie procesy; postawę fantasty, który w ich obliczu wciąż bezkrytycznie roi o perspektywach „powszechnego braterstwa” i „uniwersalnego dobrobytu”; postawę nihilisty, który w odrętwieniu bądź lekceważeniu oczekuje na ”nieuchronny wyrok”; lub postawę człowieka dobrej woli, który wie, że przyjęcie stosownej perspektywy daje niezmąconą pewność ocalenia w osobistym wymiarze tego wszystkiego, co jest ocalenia warte, choćby wszystko inne miało bezpowrotnie przepaść.

Nie trzeba dodawać, że tylko ostatnia z owych postaw nie tylko nie jest samobójcza, ale też jako jedyna ożywia wewnętrzny pokój, którego nikt ani nic nie jest w stanie zmącić. Grunt zatem, żeby skupić wszelkie wysiłki rozumu, sumienia i woli na wykształceniu w sobie podobnego nastawienia, zwłaszcza w erze permanentnego jazgotu i wszechobecnej tandety ukierunkowanych na wplątanie człowieka w fałszywe wybory między różnymi odmianami i kombinacjami trzech pozostałych z wyżej wspomnianych nastawień. Wymaga to co prawda żelaznej dyscypliny i nieustannej czujności, ale świadomość bezcennej nagrody, którą można dzięki nim wywalczyć, powinna być w tym kontekście aż nadto wystarczającą motywacją.