Najbliższymi celami NASA w eksploracji kosmosu są powrót na Księżyc, a później lot na Marsa. Jest to naturalna kolej rzeczy. Bardziej jest zdumiewający plan na odkrywanie iście piekielnego świata – planety Wenus.
Warunki tam panujące są zupełnie nieprzyjazne – bardzo wysoka temperatura i ogromne ciśnienie. Na dodatek padają – z tego co pamiętam – deszcze z kwasu siarkowego. Żeby unaocznić z czym mamy do czynienia wystarczy dodać, że niegdyś ZSRR wysłało na ten wielce niegościnny świat sondę. Pomimo tego, że była mocno opancerzona, na skutek panujących tam ekstremalnych czynników prędko przestała działać. Człowiek na jej powierzchni zginąłby w mgnieniu oka.
Nie zniechęca to amerykańskich badaczy. Jakby tego mało nie wykluczają tam … istnienia życia. Na podparcie tego śmiałego sformułowania przytaczają ziemskie mikroby, potrafiące śmiało funkcjonować w podobnych, niegościnnych środowiskach. Zdaniem naukowców oczywiście na powierzchni Wenus nie ma szans na istnienie życia, to już w górnych partiach atmosfery jak najbardziej tak. Uczeni idą jeszcze krok dalej, i chcą w atmosferze tej planety zbudować stacje kosmiczne, gdzie astronauci mogliby żyć i przeprowadzać eksperymenty.
Trzeba przyznać, że to śmiała koncepcja. Smaczku całej sprawie dodaje legenda pewnego plemienia, że ich ‘’bogowie’’ pochodzą właśnie z Wenus. Cokolwiek miałoby to znaczyć.
