Domena akademicka nie jest wolna od nieuczciwości, a nawet można powiedzieć, że ze względu na swoiście pojmowaną autonomię etyczną, nieuczciwość jest ponad przeciętna.
Z nieuczciwością walczy się od lat, ale głównie pozornie. Nie widać nawet skłonności do zaplanowania i wdrożenia w życie projektu poskramiania nieuczciwych akademików.
Włosi, mimo pandemii, wdrażają w życie projekt „Universita bandita” i co jakiś czas media informują o działaniach prokuratury i sądów wobec nieuczciwych akademików. Takich obrazków u nas nie ma lub jeśli się pojawiają, to zaraz znikają. Rzadko znikają natomiast odpowiedzialni za nieuczciwość.
Co prawda, rektor Gwizdała sam przed rokiem zszedł z fotela rektorskiego zdejmując gronostaj, ale po namyśle odwołał się od unieważnienia postępowania profesorskiego, sam unieważniając swoją skruchę. Nie wiadomo, jaki będzie finał tej sprawy.
Na ogół media, pisząc o nieuczciwości, podnoszą problem plagi plagiatów u młodzieży akademickiej, marginesowo traktując nieprzestrzeganie prawa własności intelektualnej utytułowanych już akademików. A ten proceder nieraz prowadzi na szczyty hierarchii akademickiej. Można ich uznać za mistrzów nieuczciwości.
Także nie brakuje ich wśród gremiów doskonałych akademików (Rada Doskonałości Naukowej) selekcjonujących innych do doskonałości. Jeden z takich mistrzów, tępiący nieuczciwość w domenie akademickiej, sam zarekwirował na swój naukowy blog moje wyobrażenie o karierach akademickich i mimo udokumentowania tej nieprzyzwoitości, nic sobie z tego nie robi, a nawet w reakcji jakby chciał mi pokazać „gest Kozakiewicza”. Ciekawe, czy dalej będzie szedł tą drogą, czy też organy ścigania sprowadzą go z piedestału na ziemię. Nie ma jednak wątpliwości, że do pojedynku na udeptanej ziemi nie dojdzie, bo Kodeks honorowy Boziewicza w tej domenie nie obowiązuje. Doskonali biją poniżej pasa, a na rzucanie im rękawicy jakby odpowiadali pytaniem: a gdzie druga?
