Jeśli to prawda, to wiem dlaczego "antysemityzm wyssałem z mlekiem matki" / Prawdopodobnym jest, że matka odziedziczyła go w genach po "Janie III Sobieskim". - Ale to wcale nie znaczy, że jestem hitlerowcem, nie jestem. - "Moja antysemicka etykieta" jest raczej "antysemityzmem poznawczym" , niż "kwiożerczym". Poza tym, każdy ma prawo wiedzieć, z kim ma do czynienia.
Izraelscy syjoniści zamordowali własnego premiera: 4 listopada 1995 r., Żyd nazwiskiem Jigal Amir, na placu Królów Izraela przestrzelił Rabinowi płuco. Premier Izraela zmarł 40 minut później. Amirowi w końcu się udało: to nie była jego pierwsza próba. Podczas procesu Amir bronił się powołując wyłącznie na religijne zasady, które – według niego samego – dawały mu prawo do zamordowania „zdrajcy”. Dostał dożywocie.
A Likud, który brał udział w histerycznej nagonce na Rabina, tworzy obecnie rząd wraz z inną nacjonalistyczną partią, Naszym Domem Izrael Awigdora Liebermana. Plac Królów Izraela nazywa się obecnie placem Ichaka Rabina. Jak i wiele innych placów, ulic i instytucji publicznych w Izraelu.
<>
YOUTUBE I INFORMACJE NIŻEJ NIE MAJĄ ZWIĄZKU Z NOTKĄ POWYŻEJ
The Thirteenth Tribe
The Thirteenth Tribe (1976) is a book by Arthur Koestler, which advances the thesis that Ashkenazi Jews are not descended from the historicalIsraelites of antiquity, but from Khazars, a Turkic people. Koestler's hypothesis is that the Khazars (who converted to Judaism in the 8th century) migrated westwards into Eastern Europe in the 12th and 13th centuries when the Khazar Empire was collapsing.
Koestler used previous works by Abraham Poliak, Raphael Patai and Douglas Morton Dunlop as sources. His stated intent was to make antisemitismdisappear by disproving its racial basis.
Popular reviews of the book were mixed, academic critiques of its research were generally negative, and Koestler biographers David Cesarani andMichael Scammell panned it.
The book
Contents[edit]
In the book, Koestler advances the thesis that Ashkenazi Jews are not descended from the historical Israelites of antiquity, but from Khazars, a Turkic people originating in and populating an empire north of and between the Black Sea and Caspian Sea. Koestler's hypothesis is that the Khazars – who converted to Judaism in the 8th century – migrated westwards into current Eastern Europe (primarily Ukraine, Poland, Belarus, Lithuania, Hungary and Germany) in the 12th and 13th centuries when the Khazar Empire was collapsing. At the end of the book's last chapter, Koestler summarises its content and his intentions as follows: "In Part One of this book I have attempted to trace the history of the Khazar Empire based on the scant existing sources. In Part Two, Chapters V-VII, I have compiled the historical evidence which indicates that the bulk of Eastern Jewry — and hence of world Jewry — is of Khazar-Turkish, rather than Semitic, origin. In the last chapter I have tried to show that the evidence from anthropology concurs with history in refuting the popular belief in a Jewish race descended from the biblical tribe."
Sources[edit]
Mattias Gardell writes that Koestler's thesis is "partly based on amateur anthropology",[1] and its scientific arguments come from The Myth of a Jewish Race (1975) by Raphael Patai and his daughter Jennifer.[2] It also relies on the work of earlier historians, particularly Russian-Israeli historian Abraham Poliak's Hebrew book Khazaria: Toledot mamlakhah yehudit (1951),[3][4] and theHistory of the Jewish Khazars (1954) by Douglas Morton Dunlop, the author whom Koestler himself describes as a main source.[5] Neil McInnes writes that Dunlop was, however, "much more tentative" in his conclusions, as were other historians of Khazars, including Peter Golden and Moses Shulvass.[5] Golden himself described the book as "controversial", stating it contained "sweeping claims of Khazar legacy and influence".[6]
Koestler's reason for writing it[edit]
Koestler biographer Michael Scammell writes that Koestler told French biologist Pierre Debray-Ritzen he "was convinced that if he could prove that the bulk of Eastern European Jews (the ancestors of today's Ashkenazim) were descended from the Khazars, the racial basis for anti-Semitism would be removed and anti-Semitism itself could disappear".[3] According to George Urban, Koestler's desire to connect Ashkenazi Jews with Khazars was "based on a tacit belief that the intellectual brilliance of and international influence of Hungarians and Jews, especially Hungarian Jews or Jewish-Hungarians, was due to some unexplained but clearly ancient affinity between the two peoples".[7]
Reception[edit]
In The Invention of the Jewish People, Shlomo Sand, historian of cinema, French intellectual history, and nationalism at Tel Aviv University, writes "while the Khazars scared off the Israeli historians, not one of whom has published a single paper on the subject, Koestler's Thirteenth Tribe annoyed and provoked angry responses. Hebrew readers had no access to the book itself for many years, learning about it only through the venomous denunciations".[8] Writing in The Wall Street Journal, Chronicle of Higher Education editor Evan Goldstein states "Sand suggests that those who attacked Koestler's book did so not because it lacked merit, but because the critics were cowards and ideologues. 'No one wants to go looking under stones when venomous scorpions might be lurking beneath them, waiting to attack the self-image of the existing ethnos and its territorial ambitions.'"[9]
In the Arab world the theory espoused in Koestler's book was adopted by persons who argued that if Ashkenazi Jews are primarily Khazar and not Semitic in origin, they would have no historical claim to Israel, nor would they be the subject of the Biblical promise of Canaan to the Israelites, thus undermining the theological basis of both Jewish religious Zionists and Christian Zionists.[10]The Saudi Arabian delegate to the United Nations argued that Koestler's theory "negated Israel's right to exist".[11] Koestler did not see alleged Khazar ancestry as diminishing the claim of Jews to Israel, which he felt was based on the United Nations mandate and not on Biblical covenants or genetic inheritance.[1][12] In his view, "[t]he problem of the Khazar infusion a thousand years ago... is irrelevant to modern Israel."[12]
Koestler's book was praised by the neo-Nazi magazine The Thunderbolt as "the political bombshell of the century",[11] and it was enthusiastically supported by followers of the Christian Identitymovement.[1][13] According to Jeffery Kaplan, The Thirteenth Tribe was "Identity's primary source for the Khazar theory"; they felt Koestler's book confirmed their own beliefs regarding Jews,[12][14]and sold it "through their mail order services".[12] Goldstein writes that "... Koestler and the Khazar theory he advanced lives on in the fever swamps of the white nationalist movement".[15] Michael Barkun writes that Koestler was apparently "either unaware of or oblivious to the use anti-Semites had made of the Khazar theory since its introduction at the turn of the century."[12]
Źródło: wikipedia
Where do the Ashkenazi Jews come from?
The Thirteenth Tribe
The Khazar Empire and its Heritage
By Arthur Koestler
This book traces the history of the ancient Khazar Empire, a major but almost forgotten power in Eastern Europe, which in A.D. 740 converted to Judaism. Khazaria, a conglomerate of Aryan Turkic tribes, was finally wiped out by the forces of Genghis Han, but evidence indicates that the Khazars themselves migrated to Poland and formed the craddle of Western (Ashkenazim) Jewry...
The Khazars' sway extended from the Black sea to the Caspian, from the Caucasus to the Volga, and they were instrumental in stopping the Muslim onslaught against Byzantium, the eastern jaw of the gigantic pincer movement that in the West swept across northern Africa and into Spain.
Thereafter the Khazars found themselves in a precarious position between the two major world powers: the Eastern Roman Empire in Byzantium and the triumphant followers of Mohammed.
As Arthur Koestler points out, the Khazars were the Third World of their day, and they chose a surprising method of resisting both the Western pressure to become Christian and the Eastern to adopt Islam. Rejecting both, they converted to Judaism.
The second part of Mr. Koestler's book deals with the Khazar migration to Polish and Lithuanian territories, caused by the Mongol onslaught, and their impact on the racial composition and social heritage of modern Jewry. He produces a large body of meticulously detailed research in support of a theory that sounds all the more convincing for the restraint with which it is advanced.
Mr. Koestler concludes: "The evidence presented in the previous chapters adds up to a strong case in favour of those modern historians - whether Austrian, Israeli or Polish - who, independently from each other, have argued that the bulk of modern Jewry is not of Palestinian, but of Caucasian origin. The mainstream of Jewish migrations did not flow from the Mediterranean across France and Germany to the east and then back again. The stream moved in a consistently westerly direction, from the Caucasus through the Ukraine into Poland and thence into Central Europe. When that unprecedented mass settlement in Poland came into being, there were simply not enough Jews around in the west to account for it, while in the east a whole nation was on the move to new frontiers" ( page 179, page 180).
"The Jews of our times fall into two main divisions: Sephardim and Ashkenazim.
The Sephardim are descendants of the Jews who since antiquity had lived in Spain (in Hebrew Sepharad) until they were expelled at the end of the fifteenth century and settled in the countries bordering the Mediterranean, the Balkans, and to a lesser extent in Western Europe. They spoke a Spanish-Hebrew dialect, Ladino, and preserved their own traditions and religious rites. In the 1960s, the number of Sephardim was estimated at 500,000.
The Ashkenazim, at the same period, numbered about eleven million. Thus, in common parlance, Jew is practically synonymous with Ashkenazi Jew." ( page 181).
In Mr. Koestler's own words, "The story of the Khazar Empire, as it slowly emerges from the past, begins to look like the most cruel hoax which history has ever perpetrated."
The history of the Ashkenazi Jews was widely known and appreciated in the former Soviet Union. Ashkenazi militants traced the area where the Turkic Khazars originated before their migration to Southern Russia to Birobidjan, an Eastern Siberian area as big as Switzerland bordered by the Amur river, by China and Mongolia. Around 1928 they started building settlements with the Soviet government's help and in 1934 the Autonomous Republic (Okrug) of Birobidjan Yevrei came into being with official languages of Yiddish and Russian. It is still there as an Autonomous Republic to this day, offering the only historically legitimate settlement area for Ashkenazi Jews willing to exercise their "right to return"...
Mr. Koestler was an Ashkenazi Jew and took pride in his Khazar ancestry. He was also a very talented and successful writer who published over 25 novels and essays. His most successful book, Darkness at Noon, was translated in thirty-three languages.
As expected, The Thirteenth Tribe caused a stir when published in 1976, since it demolishes ancient racial and ethnic dogmas...At the height of the controversy in 1983, the lifeless bodies of Arthur Koestler and his wife were found in their London home. Despite significant inconsistencies, the police ruled their death a suicide...Another Mossad "suicide"!
Niżej znalezione w internecie obszerne fragmenty książki
The Thirteen Tribe, formułującej tezą, że europejscy Żydzi nie są potomkami biblijnych Żydów, tylko turko-tataeskich Chazarów / Autor sam był Żydem. Zmarł wraz z żoną w niewyjaśnionych okolicznościach
PART ONE: RISE AND FALL OF THE KHAZARS
PART II - THE HERITAGE
Chazarowie odegrali znaczącą rolę w historii Europy. Pośrednio (poprzez wygnanie „oryginalnych” Bułgarów[4] z terenu obecnej Bułgarii) spowodowali oni utworzenie nowoczesnego narodu Bułgarskiego. Poprzez działanie jako państwo buforowe między światem Islamu a światem Chrześcijaństwa, Chazaria powstrzymała Islam od ekspansji na północ od Kaukazu, prowadząc na przełomie VII i VIII wieku serię (na ogół zwycięskich) wojen znanych jako Arabsko-Chazarskie. Pierwszą stolicą Chazarii był Balanjar (Górny Chir-Jurt). Około roku 720 Chazarowie przenieśli swą stolicę do Samandaru (przybrzeżne miasto w północnym Kaukazie znane z pięknych ogrodów i winnic). W roku 750 stolicę Chazarii przeniesiono na około 200 lat do miasta Itil (Atil) na brzegu Wołgi. Itil przylegał do Khazaran (Chazaran), głównego ośrodka handlowego Chazarii. We wczesnym X wieku ludność Chazaran-Itil składała się głównie z Muzułmanów i Żydów oraz nielicznych Chrześcijan. Chazarowie mieszkali w miastach podczas zimy, ale od wiosny, aż do jesieni zamieszkiwali oni w stepie. Niektórzy autorzy (np. cytowany uprzednio Brook) twierdzą iż Kijów, stolica współczesnej Ukrainy, został założony przez Chazarów albo Madziarów, jako iż jego nazwę można wyprowadzić z tureckiego (Küi = brzeg rzeki + ev = osada). Chazarzy zamieszkiwali nie tylko Kijów ale też i Kercz (Bospor), Feodosię, Tmutorokan, Chufut-Kale, Sudak i Sarkel. To ostanie miasto posiadało największą fortecę Chazarów. Została ona zbudowana w roku 834 przy pomocy Greków (Grek Petronas Kamateros był jej głównym budowniczym). Chazaria leżała też na ważnym szlaku handlowym łączącym Azję i Europę, w tym na tzw. Drodze Jedwabnej (Silk Road) łączącej Chiny i Azję Środkową z Europą. Chazaria wyróżniała się systemem tzw. podwójnej monarchii. Kagan był najwyższym (panującym) królem a Kagan-Bek był urzędującym królem i dowódcą armii. Kaganowie byli bardzo tolerancyjni, tak iż nawet jak przyjęli oni Judaizm jako religię dworu (a więc i państwa), to pozwolili oni chrześcijańskim Grekom, pogańskim Słowianom i Muzułmańskim Persom na wyznawanie ich religii. W stolicy Chazarowie mieli Najwyższy Sąd złożony z 7 sędziów, tak, aby każda ważniejsza religia obecna w ich państwie miała w nim swego reprezentanta. Na dodatek wyznawcy Judaizmu byli sądzeni według Tory, wyznawcy Chrześcijaństwa według Biblii, wyznawcy Islamu według Koranu, a tzw. poganie według swoich plemiennych (głównie słowiańskich) zwyczajów (dedykuję tę chazarską tolerancję religijną zwolennikom wpisania tzw. wartości chrześcijańskich do prawa państwowego).
Starożytne społeczności żydowskie istniały na Krymie nawet wcześniej niż został on poddany kontroli Chazarów. Powiększyły się one jednak znacznie gdy przybyli tam uchodźcy przed rebelią Mazdaistów w Persji oraz prześladowaniami bizantyjskich cesarzy Leona III i Romanusa I Lecapenusa. Żydzi przybyli też do Chazarii z współczesnego Uzbekistanu, Armenii, Węgier, Syrii i Turcji. Ukraiński uczony Omeljan Pritsak szacuje, że w X wieku n.e. było w Chazarii około 30 tysięcy etnicznych Żydów (Izraelitów). Judaizm został przyjęty około roku 838 n.e. jako oficjalna religia dworu, a więc i państwa Chazarów przez króla (kagana) Bulana. Legenda głosi iż Bulan zdecydował się na Judaizm po wysłuchaniu debaty pomiędzy reprezentantami Judaizmu, Chrześcijaństwa i Islamu. Król (kagan) Obadiah założył później w Chazarii liczne synagogi i żydowskie szkoły. Miszna, Talmud i Tora stały się w ten sposób ważne dla Chazarów, którzy od X wieku używali też hebrajski jako język urzędowy. Sam Święty Cyryl przybył w roku 860 do Chazarii z Bizancjum aby „nawrócić” Chazarów na Chrześcijaństwo, ale owa próba zakończyła się fiaskiem, w odróżnieniu od udanego „nawrócenia” Słowian.
Ogólnie, Chazarowie uważani są w historiografii za ludzi tolerancyjnych, otwartych na resztę świata i wyróżniającymi się w sztuce, rzemiośle i handlu. Wiele artefaktów chazarskich, pokazujących ich artystyczne i przemysłowe talenty, dotrwało w muzeach do obecnego dnia. W X wieku n.e. Wschodni Słowianie zostali zjednoczeni pod władzą Wikingów, i tak powstała Ruś Kijowska. Zarówno Ruś jak i Madziarzy byli pod silnym wpływem Chazarów, i tak na przykład zaadoptowali oni na pewien czas system podwójnego królestwa (kaganatu), a książęta ruscy nawet pożyczyli tytuł kagana. Ruś Kijowska przyjęła też chazarski system sądowy. Także niektóre słowa chazarskie stały się częścią języka protosłowiańskiego: na przykład „bogatyr” („odważny rycerz” – polski „bohater”) wywodzi się z chazarskiego słowa „baghatur”. Pierwszą klęskę ponieśli Chazarzy w roku 965, kiedy to kijowski książę Światosław (Svyatoslav) zdobył Sarkel - największą fortecę Chazarów, a 2 lata później stolicę Chazarii - Itil. Państwo Chazarów wegetowało aż do XIII wieku, a śmiertelny cios zadał mu dopiero Dżyngis Chan (1162-1227), który w roku 1223 spustoszył Chazarię aż po Krym i wygnał tamtejszych Chazarów i Żydów do Europy Środkowej i Zachodniej.
Pomimo utraty państwa, Chazarowie bynajmniej nie zniknęli z powierzchni Ziemi. Spora ich cześć uciekła bowiem na zachód, na tereny dzisiejszej Polski, Rumunii i Węgier, a później do Niemiec i Francji, mieszając się tam z lokalnymi społecznościami żydowskimi i tworząc w ten sposób tzw. Aszkenazi, czyli środkowoeuropejską społeczność żydowską.
