W Polsce najtrudniej być… kibicem

Kiedyś znajomy Katalończyk powiedział, że bardzo mi współczuje. Zapytany dlaczego, odpowiedział: Ja mam swoją Barcelonę, która gromi wszystkich. Reszta Hiszpanii ma wspaniałą reprezentację. A Ty nie masz ani dobrego klubu ani reprezentacji. W takich warunkach ciężko być kibicem.

Z początku poczułem się nieco oburzony słowami kolegi, ale dziś, u progu Nowego Roku, kiedy na dobre zaczyna się odliczanie do Euro 2012, przypomniałem sobie te gorzkie słowa. Spójrzmy prawdzie w oczy: nasza kadra jest typowym europejskim przeciętniakiem, który ma kilku dobrych piłkarzy. Kilku nie zawsze jednak wystarczy, by stworzyć świetną reprezentację składającą się z 23 piłkarzy. Dziś o umiejętnościach Roberta Lewandowskiego, Wojciecha Szczęsnego, Łukasza Piszczka czy nawet Kuby Błaszczykowskiego nikt nie dyskutuje, bo wiadomo, że to świetni piłkarze. Akurat tak wypadło, że mamy po jednym na formację. Problem w tym, że ich koledzy znacznie odstają poziomem.

Kłopoty czają się na każdym kroku – tylko jeden grający regularnie bramkarz (a gdzie miejsce dla Artura Boruca, panie selekcjonerze?), obrona dziurawa (środek niepewny, a lewa flanka woła o pomstę do nieba), pomoc bez formy i polotu (a przede wszystkim skuteczności np. Sławomir Peszko w ostatnich spotkaniach), atak bez ogranych dublerów (Brożek na ławce w klubie, Grosicki powoli wraca do dyspozycji, Jeleń gra rzadko). Dużo dylematów na trener Smuda. Oby tylko dał sobie z nimi radę, bo powoli zaczynam męczyć się statusem polskiego kibica.

Adam Flamma, pełna wersja na kalejdoskop.wroclaw.pl.