Obława

W zeszłym roku Wojciech Smarzowski w „Róży”, w tym roku Marcin Krzyształowicz w „Obławie” – tak właśnie powinno się opowiadać o czasach wojny i okresie powojennym. Tak czyli bez martyrologii, bez pretensjonalności i zbędnego patosu. Za to realistycznie i z chirurgiczną precyzją. Zapraszam na „Obławę”.

Film opowiada historię kaprala „Wydry” (świetny Marcin Dorociński), który pełni rolę „kata”. Dokonuje egzekucji na kolaborantach z niemieckim okupantem. Jednego dnia dostaje zadanie, które nie tylko zupełnie zmieni jego przyszłe losy, ale też przywoła najgorsze wspomnienia z wydarzeń, które doprowadziły go do decyzji o zaciągnięciu się do armii.

Film Marcina Krzyształowicz porównałem w pierwszym zdaniu do „Róży” nie bez kozery. Łączy je nie tylko osoba Marcina Dorocińskiego, którego rola to kolejny dowód, że nie ma chyba lepszego aktora młodszego pokolenia w Polsce. Łączy je też temat wojenny, tak trudny w przypadku polskich filmowców, którzy nie potrafią opowiadać o tej kwestii w sposób bezkompromisowy, bez pudrowania, upraszczania. Krzyształowicz potrafi bez żadnych scen dynamicznych, w sumie z niewielkim rozmachem, trzymać za gardło od samego początku do samego końca. Pomaga mu w tym w sposób mistrzowski poprowadzona historia oparta na rewelacyjnie skonstruowanym scenariuszu. Krzyształowicz opowiada poprzez przeskoki chronologiczne, retrospekcje.

Robi to w sposób iście brawurowy, posługując się przy tym konwencją mocno zakorzenioną w gatunku thrillera. A jest to thriller najtrudniejszy do uwiarygodnienia, bo oparty na dramacie osobowości. Spotkanie bohaterów to spersonifikowane spotkanie emocji, wspomnień, sentymentów, uczuć. Szczególnie to widać na przykładzie niesamowicie napisanej, niejednoznacznej postaci Henryka, którego Maciej Stuhr, grając przeciwko swojemu ekranowemu emploi, wykreował w sposób absolutnie wiarygodny i przeszywający. Początkowo widzimy go jako cynicznego zdrajcę, tchórzliwego kolaboranta.

Cała recenzja tutaj:

http://kalejdoskop.wroclaw.pl/kino/oblawa.html