Jedwabne…nazwa tej miejscowości do początku lat 2000nych nie mówiła wiele. Po śledztwach historyków IPNu i kontrowersyjnych publikacjach Jana Tomasz Grossa Jedwabne przestało być anonimowe. To tam, według historycznych danych, został dokonany jeden z największych pogromów ludności żydowskiej w czasie drugiej wojny światowej. Co różniło ten od innych odkrytych wcześniej, to fakt, że sprawcami okazali się nie Niemcy, a polscy mieszkańcy wsi. Jeden z najlepszych polskich filmów tego roku – „Pokłosie” Władysława Pasikowskiego – jest inspirowany wydarzeniami z Jedwabnego.
„Pokłosie” to triumfalny powrót Władysława Pasikowskiego po kilkunastu latach. Twórca „Psów” potrafił w swoim filmie połączyć dwie rzeczy bardzo trudne do połączenia – stworzył rewelacyjne kino popularne, które mimo swojej gatunkowej konstrukcji nie traci niesamowitej siły rażenia. Bo abstrahując na razie od czysto filmowej strony tego obrazu, „Pokłosie” to po pierwsze film niezwykle istotny. Istotny, bo jest on pierwszą typowo fabularną próbą odtworzenia tych wyjątkowo wstydliwych dla naszego narodu wydarzeń.
Pasikowski wyborem konwencji thrillera zmieszanego nieco z filmem detektywistycznym nie chce łatwo nauczać, w sposób banalny moralizować. Nie jest oczywiście w stanie uniknąć tego, że „Pokłosie” będzie przez wielu traktowane trochę jako lekcja historii. Niemniej nadaje tej lekcji jak najbardziej filmową formę, co widać w dwóch niesamowitych scenach z samej końcówki filmu, w których główni bohaterowie najpierw spotykają postać Zielarki zagranej genialnie przez Danutę Szaflarskiej, a potem w bodaj najbardziej przeszywającej sekwencji konfrontują się z Malinowskim w porażającej interpretacji Roberta Rogalskiego. Poza tym bardzo mocno dającym do myślenia wykładem Pasikowskiemu należą się jednak być może jeszcze większe brawa za sam koncept fabularny filmu.
Całą recenzję znajdziecie tutaj.
Młodzi dziennikarze. O wszystkim, co nas dotyczy, denerwuje i interesuje!
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Kultura
