Inspirowany twórczością Tarantino i Leone western, którego akcja rozgrywa się w latach 20. na pograniczu Polski i ZSRR: Bracia bliźniacy planują napad na konkurencyjną rodzinę mafijną, która jest prowadzona przez siostry, co jest przykładem kobiecego upodmiotowienia.
Trudno nie być pod wrażeniem Magnezji, drugiego pełnometrażowego filmu Macieja Bochniaka, który oprócz pełnometrażowego debiutu Disco Polo, nakręcił także poruszający i zrealizowany przez HBO dokument Ethiopique. Muzyka duszy. Wysoki koncept jego nowego filmu, prezentowanego w Konkursie Międzynarodowym Warszawskiego Festiwalu Filmowego - westernu rozgrywającego się w latach 20. ubiegłego wieku, na dalekich rubieżach Polski, blisko granicy z ZSRR - jest godny podziwu, głównie ze względu na wysokie walory produkcyjne i gwiazdorską polską obsadę, w której znaleźli się Dawid Ogrodnik, Maja Ostaszewska, Andrzej Chyra, Mateusz Kościukiewicz (współtwórca scenariusza), Agata Kulesza, Borys Szyc i Magdalena Boczarska. Zachwyt ten jest jednak uczuciem ulotnym. Stosy odniesień do polskiego i światowego kina oraz literatury sprawiają, że Magnezja jest filmem zabawnym, ale też nieco płytkim. Fabuła rozbiega się w wielu różnych kierunkach i wprowadza mnóstwo błyszczących postaci, a sens i znaczenie wydają się być ukryte pod tymi wszystkimi ozdobnikami.
Na pierwszy plan wysuwają się niejako dwie wiodące grupy bohaterów: siostry Lewenfisz, których rodzina przez dziesięciolecia władała ziemią, oraz syjamscy bracia bliźniacy Houdini, których łączy wspólna ambicja, by zrobić coś więcej ze swoim życiem. Pracują jako fotografowie (wykorzystując tytułową Magnezję) i planują zrabować majątek Lewenfisza, a następnie odjechać w siną dal z uroczą Heleną - nawet jeśli fizycznie jest to bardzo skomplikowane. Tymczasem Róża, najstarsza z sióstr Lewenfisz, chce zapewnić sobie pozycję mafijnego bossa okolicy i zawrzeć lukratywny układ z radzieckim rekieterem Lewem, jednocześnie starając się jak najlepiej ukryć swoje uczucia do jego ślicznego synka, Feliksa.
Magnezja, z całym swoim westernowym blichtrem i urzekającymi rdzawoczerwonymi zdjęciami (słowa uznania dla Pawła Chorzępy), w dużej mierze opiera się na grze aktorów, zwłaszcza Dawida Ogrodnika (połowa braci Houdini), Borysa Szyca (wcielającego się w jedną z sióstr Lewenfisza w bardzo komiczny, ale nieprzesadzony sposób) i Agaty Kuleszy jako twardej policyjnej detektyw.
Postacie kobiet noszących broń, strzelających bez ostrzeżenia, przewodzących swojej społeczności i grających według własnych zasad są tu najbardziej intrygującym elementem i dobrze korespondują z tym, co dzieje się obecnie w polskim kinie, gdzie reżyserki upominają się o swoje prawa i walczą o równouprawnienie. Filmowcy tacy jak Bochniak - która, nawiasem mówiąc, jest żoną jednej z czołowych polskich i europejskich wschodzących gwiazd Joanny Kulig (Zimna wojna - i Piotr Adamski podchwytują gorący trend, oddając szacunek i kibicując kobiecemu upodmiotowieniu. Ciekawe, że oboje wykorzystują w tym celu gatunek westernu, tak wyraźnie obracający się wokół gry o władzę i fizycznego konfliktu. Broń, płaszcze i tańczące na wietrze pukle rudych włosów wydają się być w tym sezonie w modzie.
Interview: Maciej Bochniak • Director of Magnesia
“I’m a self-taught director; my university was the cinema”
https://www.facebook.com/hashtag/vancouverpolishfilmfestival
