Miasto Turku nad rzeczką leży. Rzeczka Aura się nazywa i wielka nie jest, ale w bród przejść ją trudno. Miasto Turku postawiło całą kupę mostów łączących oba brzegi rzeczki.
Oto Martinsilta, most najdalej wysunięty na zachód. Do ujścia rzeczki w porcie stąd jeszcze jednak ponad 2 km. Miasto Turku uznało, że to zbyt duża wyrwa w systemie komunikacyjnym prawie 200-tysięcznej metropolii leżącej na obu brzegach Aury.
500 metrów dalej na zachód miasto Turku ustanowiło tedy prom. No, promik. Zabiera dwa auta i kupkę ludzi. Odpływa, gdy się zapełni. Po niespełna minucie osiąga drugi brzeg.
Na tej tablicy coś jest napisane. Coś na temat trafikowania promu w dniach winterowych. Cokolwiek jednak jest tam napisane, rzeczywistość jest taka, iż - zapewne z powodu wyjątkowo ciężkiej w tym roku zimy i całkowitego zamarznięcia Aury - prom nie kursuje wcale.
Miasto Turku skonstruowało zatem obok trasy promu drewnianą kładeczkę. Na oko leży ona wprost na lodzie, choć nie umiem wykluczyć, że turczańscy inżynierowie miejscy coś tam pod spodem jeszcze położyli.
Kładeczka nie nadaje się do ruchu kołowego, ale rowerem od biedy przeprawić się można. Trzeba tylko utrzymać równowagę na stromych zejściach i pokonać potężną kałużę przy północnym brzegu. Uwiecznionej tu pani zajęło to kilka ładnych minut.
Jak widać, na wypadek awarii kładeczki rozmieszczono wzdłuż niej instalacje ratunkowe. Ta przy południowym brzegu najwyraźniej została już nawet użyta, bo goły kij został.
Pieski małe dwa / chciały przejść przez rzeczkę / nie wiedziały, jak / znalazły kładeczkę... Prawda, że śliczna kładeczka? Może to jest rozwiązanie warte polecenia włodarzom Warszawy, którzy biedzą się, jak sfinansować Most Północny.
Inne tematy w dziale Rozmaitości
