Dług publiczny USA przekracza 13.5 biliona dolarów (po amerykańsku - tryliona). Co minutę rośnie o 2 miliony. Prawie 2/3 PKB. Na łebka - $43536. A to i tak nieźle na tle takiej Japonii (ponad 200% PKB). Na tym tle Polska nie wygląda tak znowu fatalnie. A przecież i nasze zadłużenie jest dramatycznie wielkie i rośnie w tempie, które powinno zatrważać.
To są długi ewidetnie niespłacalne. W starzejącym się "cywilizowanym" świecie wydatki budżetów rosną i będą rosły szybciej niż przychody. W dającej się przewidzieć przyszłości nie ma cienia szansy na zahamowanie tempa wzrostu deficytów. Cóż mówić o ich zmniejszaniu? Zrównoważenie budżetów to abstrakcja. A wygenerowanie znaczących nadwyżek, by długi zaczęły zauważalnie spadać? To nie political fiction czy science fiction, to nie fantasy - to absurd równie nie do pomyślenia, jak lądowanie ekspedycji ziemskich kotów w sąsiedniej galaktyce.
A jednak banki wciąż chętnie "inwestują" w obligacje skarbowe. Ich rating na tym nie cierpi, portfele obligacji są wliczane do wartości aktywów bankowych. Trwa wielkie, zbiorowe oszustwo. Rządy wyciągają ręce po kasę, której właściwie nie ma, ale którą jednak daje się przejeść. Niektórzy nagle dostają po łapach, jak Grecja, choć konia z rzędem temu, kto wyjaśni, dlaczego to ją ogłoszono bankrutem, a nie Japonię, Włochy czy USA.
Atticus napisał niedawno na moim blogu, że to są budżety bez dna. Prawdziwy raj dla polityków. Rząd Tuska dryfuje wraz z innymi uczestnikami zabawy dbając wszakże, by nie zapędzić się do czołówki peletonu, bo wtedy można stać się widocznym i dostać po łapach, jak Grecja. Być może w tym szaleństwie jest jakaś metoda. Nie ma w nim tylko miejsca na zdrową gospodarkę. Ale to nie wydaje się przeszkadzać dzisiejszemu światu.
Inne tematy w dziale Gospodarka
