Chciałbym mieć wiejski dom
z bardzo rozległym ogrodem - nie tyle
dla kwiatów, drzew, zieleni
(choć na pewno musi być i to - jakże jest piękne),
ile po to, żeby mieć zwierzęta. Ach, zwierzęta!
Przynajmniej siedem kotów - dwa zupełnie czarne,
a dwa zupełnie białe - dla kontrastu.
Także znakomitą papugę, abym się przysłuchiwał,
jak przemawia z emfazą i pewnością siebie.
Co do psów, myślę, że zadowoliłbym się trzema.
Chciałbym też mieć dwa konie (małe koniki są miłe)
i na pewno trzy, a nawet cztery z tych wspaniałych,
z tych czarujących stworzeń, jakimi są osły,
by siedziały bezczynnie, by się ich łby cieszyły.
(Konstandinos Kavafis "Dom z ogrodem" w ,K. Kavafis, Poezje wybrane, przekład Z. Kubiak, Warszawa 1979, s.35.)
Tak sobie czytam i myślę-Nie znam się na wierszach
Kiedy wiersz jest dobry?
Bo to , że nie napisałam żadnego , z którego bym była w pełni zadowolona- to oczywista
Będe kiedyś zadowolona?- nie wiem
Pisanie sprawia mi wiele radości- i wpadam w dziką radość gdy mi idzie
czy jednak to wystarcza?
Dla radości z pisania ?
Może lepiej tresować mrówki?
strzelać do much
i gryźć pazury
a tymczasem znajduję taki numer z Kawafisa i taki tekst - i myślę- nie ja jedna:
"Główny korpus utworów uznanych przez Kawafisa za nadające się do publikacji składa się ze stu pięćdziesięciu czterech wierszy; nieco ponad połowę całego jego dorobku. Tak więc Kawafis był dla siebie, jako twórcy, bardzo surowy. My, ludzie dzisiejsi, czytający te wiersze osiemdziesiąt lat po śmierci autora, zastanawiamy się nieraz, co kazało mu uznać za niewarte publikacji utwory tak wdzięczne jak Dünya güzeli, Weizades do swej ukochanej, Gdy kochałem, przyjaciele czy Nichori; tak poruszające jak Na cmentarzu czy Salome; tak zabawne jak Dom z ogrodem itd. I dochodzimy do wniosku, że mamy jednak prawo, a może nawet obowiązek patrzeć na jego dzieło i oceniać je inaczej, niż on sam. Mówiąc krótko, z naszej perspektywy widziane dzieło to obroniło się, przeszło próbę czasu, dowiodło swej wyrównanej, wysokiej wartości. Kawafis nie mógł, rzecz jasna, być tego wszystkiego całkiem pewien."
z IRENEUSZ KANIA : Kawafis, czyli o anatomii pamięci w "Kwartalniku Artystycznym"
http://www.kwartalnik.art.pl/wp-content/uploads/2015/06/kwartalnik-02-2013.pdf
(I'm sorry Ms. Jackson...)
dom utkany ze zwierząt :D)
