Mało gdzie w Niemczech, a nawet w Europie przetrwała tak żywa i trwała religijność. Wymagała ona i wymaga niezwykłej determinacji, by pozostać sobą bez względu na konsekwencje. Czy opłaca się kształcić dzieci w języku, który w szybkim tempie wymiera i którego znajomość w najmniejszym stopniu nie pomoże w późniejszym życiu? Czy zachowywać wierność wierze, gdy wokół dominuje obojętność religijna i relatywizm moralny? Na szczęście większość katolickich Serbołużyczan wciąż udziela twierdzącej odpowiedzi. Można się o tym naocznie przekonać w święto Wielkiejnocy.
Po rannej Mszy św. zebrani wokół kościołów jeźdźcy konni formują kawalkady. Po odebraniu od proboszcza krzyża zmartwychwstania i trzykrotnym okrążeniu kościoła, procesja konna wyrusza w kierunku sąsiednich wiosek i miejscowości. Procesje konne (a jest ich dziewięć) są niezwykłe pod wieloma względami. Setki jeźdźców noszą identyczne stroje: czarne fraki i cylindry, białe koszule i rękawiczki, do tego czarne muszki lub krawaty. Ten, kto po raz pierwszy bierze udział w procesji otrzymuje uprzednio poświęcony zielony wianuszek. Ten, kto jest już weteranem, może przypiąć sobie do klapy srebrny mirt. Konie są starannie wypielęgnowane i przepięknie wystrojone wstążkami, kwiatkami, paciorkami. W procesji niesie się kościelne flagi, emblematy oraz figury Zmartwychwstałego. Po drodze jeźdźcy, zwani po serbołużycku křižerjo („ci, którzy noszą krzyż”, „krzyżowcy”) śpiewają pieśni i głośno odmawiają modlitwy. Widok odświętnej demonstracji wiary katolickiej i łużyckiej świadomości narodowej nie może nikogo pozostawić obojętnym. Nie mająca końca, uroczysta i rozśpiewana kawalkada prezentuje się naprawdę imponująco.
Inne tematy w dziale Kultura
