Bardzo, bardzo żałuję, że nie mogę być z Wami, ale niestety jestem za daleko.
Myślę o Was ciepło. Nie spędziłam na salonie jeszcze pełnego roku, ale dużo się w tym czasie wydarzyło i za wszystko jestem bardzo wdzięczna. Bez blogowania na salonie moje życie byłoby uboższe o wiele emocji w pełnej ich gamie. Dzięki pisaniu tutaj dostałam wiele głasków i nawet jeśli niektóre z nich były pod włos, to i tak stymulowały mnie one do przemyślenia wielu spraw na nowo.
Mam wrażenie, że salon jest miejscem, gdzie emocje pojawiające się przy zaciekłej krytyce oponentów wymienianej równie szczerze, co słowa uznania, nie przyćmiewają sensu nadrzędnego, jakim jest prowadzenie swobodnej rozmowy na każdy ważny dla nas temat. Mam nadzieję, że jest to miejsce, gdzie ludzie być może zyskują wirtualnych wrogów, ale zyskują też realnych przyjaciół. Ja zyskałam realnych przyjaciół, a nawet wirtualnego, ale za to niezwykle uroczego Tatę2;)
Tym, którzy narzekają, że piszę zbyt rzadko, obiecuję, że postaram się poprawić. Mam nadzieję, że nie zmęczę Was swoją naiwnością. Może nawet uda mi się zrobić z niej swoistego rodzaju markę...
Bawcie się dobrze!
Sto lat, Salonie!
Całusów sto przesyła
Magda Zena
